Bu kadar mı sürecekti herşey? Hayat nedir diye sorarken kendimize... Hayat bu kadar zor mu diye sorarken kendimize... Herkesin kendi derdi kendine... Kendine büyük biraz, sana belki de daha büyük, belki bana önemsiz, geçilmesi gereken bir hadise." Neden yazıyorum?" diye soruyorsan, bende bilmiyorum. Bir sebep arıyorsan, kapatman umurumda değil! Yazıyorum... Yazıyorum, gecenin karanlık olmasına, yazıyorum kafamın dumanlı olmasına. Yazıyorum, beğenmiyorsan eğer, kafiyeli birkaç sözümü, kapat zaten seni burada istemiyorum. İstiyor muyum? İstemiyor muyum? Acaba bu sorunun neresinde saf tutuyorum? Hangisinde acaba? Yoksa ortasında mı?

Saflarımız belli mi sanki? Bir gidiyor hayat, bir geliyor. Bir böyle düşünüyoruz, bir öyle. Bir kinci yüreğimiz, bir yüreksiziz bu dünyada. Ne önemi var ki aslında? Neden yaşıyoruz diye sorarken tanrıya, buluyoruz kendimizi daha berbat bir hayatın içinde. Şükrediyoruz sonra. Sonra yine isyan. Biz insanoğlu hiç yerinde durmuyoruz. Evet, yazmak olsun diye yazıyorum. Satırlarda içimi döküyorum. Evet, bekliyorum birkaç kişi okusun beğensin diye. Bazen beğenilecek bir tarafı yok heralde diyorum. Bazen kızıyorum herkese. Hah! Bu yazıyı nereye koyacağız? Hangi bölüme? Acaba bir insan bunu başından sonuna kadar okuyabilecek mi? Umurumda değil desem... Bu yazı için umurumda değil desem... Bilmiyorum desem. İşte garip duygular desem...

Hangi bölüme koysak? Hangi bölümde yazsak? Yazar olsak, başarılı olsak, onu yapsak, bunu yapsak, dertlerle uğraşsak, mutlu olsak, mutlu oluyormuş gibi yapsak. Ne yapsak bu garip dünyada? Evet doğru bildin! Yazmak olsun diye yazıyorum! Bir amacım yok. Bir sebebim yok. Şimdi iki saniye durduysam bunun sebebi, ne yazayım diye düşünmem değil, aklımın derinliklerindeki oyunların bana yapmış olduğu komplodur. Beynim boş. Hayat boş. Hatıralar boş mu? Bazen dolu, bazen boş, bazen acı, bazen hoş. Neye yara dostum geçmiş gitmiş garip hayatın. Seninki garip, benimki güzel yarışından kim galip çıkmış? Benimki kötü seninki güzel yarışından peki kim galip çıkmış? Ben galip gelmedim. İçim galip gelmez benim. Ben daha kendime galip gelemdim. Ne demeliyim? Ne yazmalıyım dememeliyim.

Yazmalıyım sadece. Bugün, bu akşam, bu gece ve hergece sadece yazmalıyım. Nerdeee? Vakıt varsa gel kendin yaz. Yazamıyorsan bir de gel o sırtına inen yaz diyen kırbaçlarla, seni sıkıştıran ilhamlarla uğraş. Yazıyorsan bir de kalk sıkıştırıp duran egolarınla uğraş. Yazılmayan yorumlarla uğraş. Karışıp duran kafanla uğraş. Kaybolup giden fikirlerle uğraş. Kaybolmamak için çalışan bu yüreklerle uğraş. Kaybolmak istemem bu dünyadan. Adımın izlerini bırakmadan gidemem ben. Gitsem ne olur, bazsam ne olur, ey garip kader. Kadermiş. İnanmıyorum sanma. Kötü oldu diyorum sanma. Dediğim birşey yok benim. Ben yazarım bilip, bilmeden. Ben söylerim görüp, görmeden. Ben uyurum sabahları, geceleri ayaktayım ey ahali. Duyun beni. Bıraktığım izler acaba peşimi bırakır mı ölünce?

Ülkem derim yazarım. Çekinmem, korkmam derim yalan mı atarım? Sen cevap verebildiysen kendine o zaman gel bana da bir akıl ver. Söyle dostum neden zor böyle hayat. Zor mu acaba. Zor mu? Kötü mü böyle dünya? Ey adamım sen değil miydin mutluluk nareleri atan, sen değil miydin göbek atan? Heyt be ne çabuk unuttun? Duraksarsın işte böyle. Duraksa bakalım sen...
Hayat duraksamıyor gördüğün gibi. Duraksamıyor işte!

Utku KOÇAK
11.04.2007