SEÇKÝN GÜNDÜZ
AYRANA TÖVBE


Karþýya geçecektik. Elimi tuttu. Yadýrgadýðýmý belli etmemeye çalýþýyordum. Ýþlek bir yol deðildi. Býraksýn istiyordum. Hiç deðilse yolun öbür yakasýna geçer geçmez býraksýn... Býrakmadý.

“Gideceðimiz yer uzak mý ?” diye sordum.

Baþýyla gösterdi , “Þurasý. Kýyýdaki ilk lokanta. Gitmeyeli yýllar oldu. Daha önce gitmiþ miydin?”

“Yo ,” dedim “Gitmesek? Bankta oturalým. Acýkmadým.”

“Akþama daha çok var. Acýkýrsýn.”

Ýkinci kata çýktýk. Ýçerisi boþtu. Pencerenin yanýndaki masayý seçti. Oturduðum yerden iskeleye yanaþan vapurun bacasýný görebiliyordum. Koþup binmek istedim. Yetiþmesine yetiþirdim de!.. Sýkýlmayacaðýmý bilsem , ‘Gel birlikte binelim ,’ diyeceðim. ‘Havanýn kararmasýný güvertede bekleyelim. Gezmiþ oluruz.’

“Ne yiyeceksin ?” diye sordu.

“Sen ne dersen ondan,” dedim. Gözlerimi gözlerinden kaçýramamýþtým. Benimkilere benziyor mu? Býyýklarým çýkýnca mý benzeyeceðim? Saçlarým azýcýk beyazlaþsa? Boyumun yaþýtlarýmýnkinden uzun olduðunu söylüyorlar ama... Utancýmý yenip yüzüne baktým. Kaþlarýna , dudaklarýna, burnuna... Ýþte yýllar sonraki ben?

Eli ceketinin iç cebine gitti. Gözlük... Kýlýfýndan çýkarýp taktý. Listeyi inceliyordu. Beklediðim andý ; göz ucuyla bakmaktan kurtulmuþtum. Garsonla konuþurken de baktým. Gözlüksüz yüzüne neredeyse alýþýyormuþum. Yemeklerin adý önemsizdi. Oysa o özenle , aðýr aðýr söylüyordu. Ellerine iyice baktým. Yüreðim hýzla çarpýyordu. Baktýðýmý görmemeliydi.

Garson omzumu sývazlayarak , “Ne içersiniz küçük bey ?” diye sordu.

“Amca söylesin ,” dedim , “ o ne içerse ondan.”

Gülerek , “Biraya ne dersin?” deyip gözlüðünü kýlýfýna koydu.

Baþýmý öne eðdim. Yüzüm kýzarmýþ olmalý.

“Þaka ,” dedi , “þaka.”

Yanaðýma okþarken sýcaklýðýndan utancýmý anlamýþtýr.

Baþýmda dikilen garsona, “Ayran ,” dedi , parmaðýyla beni göstermese sanki garson anlamayacak! Gülümseyerek ekledi , “ bana da bira.”

Garson uzaklaþýnca masaya abanýp fýsýldadý: “Hani baba diyecektin!”

“Unuttum,” dedim.

“Bir daha unutma , yavrum.”

“Olur a—” Kendimi tutabilmiþtim ama yine de kahkahayla güldü.

Diþlerim anneminkilere benzese. Beyaz... Daha düzgün. Öðretmenime telefon etmiþsindir? ‘Neden gelemiyor?’ diye sormuþtur anne. Apaçýk söyledin mi? Bir de bana sormasýn. Zor þeyler öðrettiyse! Ya sýnav yaptýysa!

Ayranla birayý tokuþturduk. Hoþuma gitti. Bardaklar havadayken , ‘Saðlýðýna,’ demiþti. ‘Oðluma ,’ diye eklemeseydi , ‘Yine tokuþturalým,’ diyecektim. Ýçmek için bardaðýný masaya býrakmasýný bekleyeceðim.

Getirse de yesek. Caným çekmiyorsa da çabucak bitireceðim. Yer yemez, ‘Gidelim,’ diyeceðim. Yoo... Bitse de býrakmaz. Annem , ‘Günbatýmýna dek,’ demiþti. Hava kararana dek bu adamla! Amca dememi istemezken adam dediðimi bilse kýzar!

Kendimi versem de onu dinleyemiyordum. Okulu , arkadaþlarýmý , bensiz geçen dersleri düþünüyordum. Oysa annem uyarmýþtý : ‘Konuþtuklarýnýzý bir bir anlatacaksýn.’ Hava kararmadan dönsem ne der? Ayraný içer içmez kalksak. Okula da yetiþirim. Þu an kaçýncý dersteler ki? Anne , beni niçin gönderdin! Güneþ batacak gibi deðil. Sýkýlýyorum. Okula gitsem, ‘Neredeydin?’ derler. Evde olmak istiyorum. Daha dönmemiþtir. Olsun ; pencerede ya da sokakta beklerim. Sarýlmaný , öpmeni istiyorum , anne. Yolun aðzýnda görünür görünmez bir koþuþta kollarýndayým. Sen de kucakla beni. Bir daha bu adamla gönderme. Oysa sesin kulaklarýmda. Kahvaltýda dediklerin yok mu! Yutkunamýyorum. O an da böyle olmuþtu. Týpký!.. Uslu bir çocuk olmak zorundayým. Seni hiç üzmeyeceðim, anne. Yeter ki beni bu adama verme. Dediklerin þakaydý, deðil mi? Gülerek söylemiþ olsan da, ‘Yaramazlýk yaparsan seni babana veririm ,’ deme! Þaka da olsa , deme... Durup dururken nereden çýktý bu adam?!

“Konuþmuyorsun,” dedi.

“Konuþuyorum ,” dedim.

“Demek beni öldü biliyordun,” dedi. Sorar gibi olmasa da yanýt bekler gibiydi.

“Hýý...” dedim. Geçiþtireceðimi sanmýþtým.

“Sonra?..”

Konuþturacak! Kaçýþ yok. Ne de olsa baba! Her þeyi anlatsam da bir an önce bitse. Peki ama her þey dediðim ne?! Her þeyi ona sorsam , o anlatsa.

“Beni gördüðüne sevindin mi?”

“Evet ,” diye atýldým, “arkadaþlarýma da göstermek isterim , yarýn okula gelsene.” Boþ bulunmuþtum. Nazlanmalý mýydým? Yýllardýr beni görmeyen , aramayan bu adamla bir günde kaynaþmalý mýydým? Hani siz’li konuþacaktým. Böyle olacaðýný nereden bilirdim. Bu adama alýþýrsam! Annemi iyice dinlemeliydim. Kahvaltýda soracak bir þey bulamadým. Üstelik uykuluydum. Þu an ne yapsam? Ne desem?

“En çok hangi dersi seviyorsun?”

“Hepsini.”

“Anneni çok seviyorsun, deðil mi”

“Çok.”

“Benim için öldü diyen oydu ama ?”

Baþýmý salladým. Tam ‘evet’ anlamýnda olmasa da ‘hayýr’ gibi de deðildi. Yo ; ‘hayýr’ gibiydi. Annemi öveceðim yerde kalkmýþ yalancýlýðýndan söz ediyorum.

“Öldü diyen benim. Onu da sorarlarsa diyorum. Yoksa inan hiç kimseye hiçbir þey demiyorum.” Öldü derim , ölmedi derim ; ona ne! Anneme yalancý dedirtmem! Suç bende. Üsteleyince, ‘Öldü,’ dedi. O denli üstelemeseydim demezdi. Önceleri tek sözcükle yanýtlardý: ‘Yok!’ Sonra sonra açýklattým: ‘Kiminin annesi , kiminin babasý , kiminin hem annesi hem babasý olur. Sen birinci bölümdensin oðlum.’

“Salatadan almýyorsun?”

“Alýyorum.”

Ben yalnýzca annesi olanlardaným, baba. Bunlarý sana anlatmayý çok isterdim ama anlatmayacaðým: Çocuklar , ‘Annen seni kandýrýyor ,’ diyordu. Okula baþlayýnca kandýrýldýðýmý anladým. Vapurdaydýk... Pazardý... Diretmeseydim , ‘Öldü,’ demeyecekti. Daha ben doðmadan ölmüþ. Erkenden yatýp gizlice aðlamýþtým. Hiç görmediðim birinin ardýndan... Oysa þu an karþýmda... Yaþadýðýný bu sabah öðrendiðim adam. Sorunlarýmý düþlerimde anlattýðým , coþkularýmý fotoðrafýnla paylaþtýðým adam. Þu an karþýmdasýn. Canlýsýn. Niçin sevinemiyorum? Dahasý , neden sevemiyorum? Resimlerdekilere de benziyorsun?!

“Bir ayran daha içer misin?”

“Ýçerim.”

“Yine bardaklarý tokuþturalým mý?”

“Olur.”

“Garsona seslendi : “Bir ayran , bir bira. Ayran da kulplu bardakta olsun.”

Sürekli konuþtu. Yaþadýðý kentten söz etti. Buraya uzakmýþ. Deniz yokmuþ. Ýþi yorucuymuþ. Evlenmemiþ. Biricik oðluymuþum?.. Oðlum , dedikçe annemin sesini özlüyorum. Hep beni düþlemiþ. Ben de onu düþlemiþtim. Gerçeðiyle karþýlaþýnca yoksa o da benim gibi!.. Öyle bile olsa bundan bana ne!.. Kaygýlanýyormuþ: ‘ Ya görüþtürmezlerse ?!.’ Annem kinciymiþ. Ne demekse? Açýklatsam? Adresini gizlemek zorundaymýþ. Nedenlerini bu yaþta tam anlayamazmýþým. Her ay benim için para göndermesi gerekiyormuþ. Parasýnýn olduðu yýllarda bile gönderemezmiþ? Ben ondan para mara istemedim ki! Annemden bile istemiyorum , verince alýyorum. Hiçbir þey anlamadým ama , ‘Benim annem zengin,’ dese miydim. Oysa o da zenginmiþ. Þimdilerdeyse daha da...

“Annenin mutfakla hiç arasý yoktu. Deðiþmemiþtir bilirim. Yine her gün ma—”

“ Yo ; her gün yeni bir þey yapýyor! Konuklar gelecekse çok daha çeþit çeþit... Kitaplarda , televizyonda ne varsa hepsini yapýyor ; bir bilsen....”

Bilmesin, hiçbir þeyimizi bilmesin. Ya da bilsin ; annemi kýskansýn. Ama sanki ben kýskanýyorum. Sanki deðil , kýskanýyorum! Dün gelmiþ. Uçaktan iner inmez anneme gitmiþ. Demek , iþ yerini biliyor. Önce okulumu öðrenip oraya gelseydi ya! Koca bir gün nasýl bekleyebilmiþ! Hiç deðilse dün öðleden sonra gelseydi. Ýnsan annesini babasýndan kýskanýr mý? Çocuklara soracaðým belki kýskananý vardýr.

“Sürekli dýþarý bakýyorsun.”

“Denizi çok seviyorum.”

Sorularýnda hep annem. Kapýya dek geleceði kesin de ya içeriye girmek isterse? Dilerim , annem izin vermez? Zili çalýp gitmez bu adam. ‘Saçlarýný boyuyor mu ,’ diye soruþu yok mu! Ýyi ki, ‘Hayýr,’ dedim. Anlatýnca sevinecek. Kýzabilir de?! ‘Ne olursa olsun yalana baþvurma,’ derdin anne. Sözümü bugüne dek tuttum. Yalanlarýmýn nedeni bu adam. Seni sordukça ona daha da kýzýyorum, anne? ‘Sýkýlmýyorum ,’ derken... ‘Ýçerim ,’ derken... ‘Tokuþturalým ,’ derken... ‘Beni deniz tutmaz ,’ derken... ‘Yüzebiliyorum , derslerimin hepsini seviyorum,’ derken... ‘Seni seviyorum , sevdim ,’ derken... Yalan, yalan! Off... Þu ayran bitse de kalksak.

“Hardal dök , güzel oluyor.”

“Acý.”

Tuttuðum takýmý sorsana! Kedimi anlattýr ; yeni yavruladý, daha ad bulamadým. Son bellediðim þiiri okusam? Upuzun ama þaþýrmýyorum. Sonra bilmeceler sor. Oðlunum diye kayýrma ; en zorlarýndan... Öv! Yer! Ama adýmla... Söverken de... Kýnarken de... Paylasan da üzülmeyeceðim. Yeter ki adýmla! Bir kez , bir kez olsun...

“Patatesler soðuyor.”

...

Beni niye yolladýn anne! Kendime de kýzýyorum; ‘Gitmeyeceðim,’ diye direnmeliydim. Yüzümü görmemeliydi. Sesimi duymamalýydý. Boyumu , kilomu , tamý tamýna verdim! Doðum günümü bilmemeliydi ; saatini bile söyledim! Elimi tuttu. Yanaðýmý okþadý. Ýki kez öptü üstelik. Sarýldý. Baba bile dedirtti. Çenemi tutamadým! Her þeyi anlattým . Oysa bildiði tek þey vardý ; adým. Onu da telefonda annem söylemiþ. Hiç deðilse benden öðrenmedi . Ya öbürleri!.. Dediklerimde yalanlar olsa da doðrular da var. Gizleyemedim. Ýþ iþten geçti. Neyse ki yarýn gidiyor. Gitmeden önce annemle konuþacakmýþ. Ya hep burada kalacak ya da bir daha hiç gelmeyecekmiþ. Hiç gelmeyecekmiþ. Hiç ?!.. Hani beni seviyordu! Özleme dayanýlmazmýþ! Hani bensiz yapamýyordu?! ‘Ben mi , annem mi ?’ desem. Yo , demesem. Ya , ‘Sen!’ derse... Ya , ‘Annen!’ derse... Ya , ‘Ýkiniz!’ derse... Ya?!.

‘Ya?!’ larý babanýn sesi sonlandýrdý : “ Bize bir ayran , bir bira...”