Kendin için "var olmak”, "kendin için" düþüncesini hiçleþtirmektir.

Bu koþullarda, özgürlük bu hiçleþtirmeden baþka bir þey olamaz. Onun aracýlýðýyla "kendin için" özünden olduðu gibi varlýðýndan da kurtulur, onun aracýlýðýyla her zaman kendisinden söz edebilecek þeyden farklýdýr, çünkü en azýndan bu adlandýrmadan kurtulan kiþidir ve ona verilen addan, ona tanýnan sahiplikten ötede olan kiþidir.

Aslýnda, eylemimi canlandýran güdülerin bilincinde olduðum olgusuyla, bu güdüler çoktan bilincim için aþkýnsal nesnelerdir, dýþarýdadýrlar; faydasýzca onlara yapýþmaya çalýþacak mýyým; var oluþumla ondan kurtuluyorum. Her zaman özümün ötesinde, eylemimin nedenlerinin ve dürtülerinin ötesinde var olmaya mahkûmum; özgür olmaya mahkûmum. Bu, özgürlüðüme kendisinden baþka sýnýrlar bulunamayacaðýný veya özgür olmaktan vazgeçmekte özgür olmadýðýmýz anlamýna gelir.

Ýnsan özgürdür çünkü kendi deðildir, kendine karþý bulunmadýr. Olduðu þey olan varlýk özgür olamaz. Özgürlük tam da, insanýn kalbinde olmuþ olan ve insanýn gerçeðini olmak yerine oluþmaya zorlayan hiçliktir. Ýnsan gerçeði için var olmak seçmektir: hiçbir þey, alabileceði veya kabul edebileceði, ne içeriden, ne de dýþarýdan ona gelmemektedir. Ýnsan gerçeði, hiçbir türde hiçbir yardým olmadan, en küçük ayrýntýya kadar kendini oluþturmanýn dayanýlmaz zorunluluðuna tamamen terkedilmiþtir. Böylece, özgürlük bir varlýk deðildir; insanýn varlýðýdýr yani onun var olma hiçliðidir.


Ýnsan bazen özgür, bazen köle olamaz; insan, her zaman ya tam özgürdür, ya da deðildir.