Küçücük yüreğinde bir sürü heyecan ile bembeyaz gelinliği üstüne giyip, kapısını çalan beyaz atlı prensine koşan bir minik kadından bahsetmek ne kadar zormuş meğer.

Kelime bulmak, cümle yaratmak ve hissettiğim sevgiyi harflere bindirip sayfaya yüklemek çok zormuş, sevgi büyüdükçe anlatılması imkansıza dönüyormuş meğer. Yazdığım her şeyi siliyor ve düşünmeye çalışıyorum, en uygun en yüce kelimeyi seçmeye çalışıyorum, olmuyor. Yetmiyor…

Canım benim, küçük kadınım… Minicik bedeni, kocaman yüreği ile çocuk temizliğinde ama ergin sorumluluğunda iken beni; kanından yaratıp bedeninden ayıran, kucağına alıp, gönlüne basan annem. Canım benim, küçük kadınım. Her türlü yükü sanki bir dağmış gibi sırtlamasını benim, bizim için erkenden öğrenen; mücadelesinde gözyaşlarına boğulmadan ayakta kalmayı başaran annem. Küçücük elleri ile soğuktan titreye titreye bezlerimi yıkayan, evimizi ısıtmak için belki kovalarca kömür kırıp yüklenip taşıyan, huzuru bozulmasın diye tüm büyüklerine boyun eğen. Canım benim, küçük kadınım…. Anne, gelin ve büyük olmaya çalışırken ne çocuk olabilen ne de kadın olmak için fırsatı olan minicik yürek. Allah’tan sonra ki yaradanım, sebebim ve minicik bedenli küçük kadınım.

Ruhunda solan çiçekleri diriltmenin zorluğunu o kadar iyi biliyorum ki ama bildiğimi bir türlü anlatamıyorum. Yüzüne düşen her gölgede kendimi sorguluyor ve bazen de “keşke” diyorum, “ keşke ayağına bağ olmasaydım”, “keşke hiç olmasaydım”. İşte isyanım o yüzden boyumu aşıyor, canım benim, küçük kadınım.Gülen gözlerine bakmaya doyamıyorum, hep gülsün bana bakarken parlasın, hiç sönmesin istiyorum. Belki bencilce, bunu da biliyorum ama ne yapayım ben hala bir çocuğum.

Küçük kadının küçük bebeğiyim ben. Bebeğinim senin hala, senden başka hiç kimsenin kapatamayacağı yaralarım oluyor, kanıyor ve acıtıyorlar.Öpersen geçecek biliyorum, öpmeni bekliyorum. Ama öpersen tüm acılarımın geçeceğine hem sen hem de ben inanmalıyız, küçük kadınım. Sadece ben inanınca olmuyor. Ne kan duruyor ne de kabuk tutuyor.

Şimdi birlikte yeni bir can yaşatıyoruz yüreklerimizde. Bizimle var olan, hayata tutunması için bir süre daha mutlaka yanında olmamız gereken. Uflarını öptüğümüz zaman geçirebileceğimiz bir küçük adam.Bana Anne, sana Anneanne diyen.

Beni var ettiğin için, babama tüm şanslarını kullandırdığın ve iyi baktığın için, kardeşimi bana verdiğin ve sonrasında karısı ve oğlu ile ödüllendirilmeme sebep olduğun için, kocamı evladın gibi gördüğün için ve oğluma sahip olmama yani benimde bir anne olmama neden olduğun için en önemlisi de bence annem olduğun için Teşekkür ederim küçük kadınıma.

Annemsin sen küçük kadınım, her ikimiz birlikte büyüyoruz seninle. Bazen koyun koyuna bazen boğaz boğaza. Ama hep yan yana, sevgi ile. Sesini duymak, yerini bilmek bir zorunluluk bana. Yanımda olmanın verdiği huzuru kaybetmeme izin verme, kendine iyi bakmak borcun var bana…Sakın unutma!

SENİ SEVİYORUM