Bilmediğim o baharının güneşini ararım
Seni yalnızlığımın hazanın da bulmuştum
Güller seninle açmıştı, erguvanlar sarkmıştı
Sanki yaşam seninle bozkıra neşe saçmıştı

Bir anda yüreğim yekpareliğin keyfini andı
Umutlarım salkım saçaktı, seninle açmıştı
Yanağıma düşen damlalar yine baharı andı
Gecelerimin karanlığı yine seninle aydınlandı

Aklına geliyor muyum dahi bunu bilmiyorum
Ayak seslerin, klavyeye dokunan naif ellerin
Çayı yudumlarken nefesin senin hissettiklerin
Gecenin sessizliğinde ki gizemlerin o şiirlerin

Boğazıma düğümlenen ayrılığın fısıltıların da
Bir kez yüzüne hasretimi bile söyleyemeden
Giderken hayalin avuçlarımda mısralaşırken
Sessizliğine çekilerek bir umut vermiyordun

Bu aşkın bu sevdanın bu hazzın bu ahengin
Meşkine kanmama hiç bir fırsat vermiyordun
Anılarınla yaşıyordun, silinmezleri anıyordun
Benim için bir meşkin kapısını aralamıyordun