bakamam ters yöne giden trene
korkuyorum elimde değil
ezip geçecek sanki
geride bıraktıklarımı
ne bir işçinin yüzü
          evine yorgun argın dönen
ne de en güzel kızı
          trenin camından beni seyreden
                         avutamaz hiçbiri

ne ray, ne istasyon artık
tek ayağımın altına katlanıp konmuş kağıt
yazılmadan biriken şiirlerim
yalnız değilim biliyorum kaderimi
her kavuşmada bir ayrılık şarkısı söylerim

karanlık çöker uzandığım aynaya
kül kokusuna hapsolmuş siyah bir mürekkeple
çizerim tren yollarını göğsümün üstüne
soneler mi yoksa katar mı
bana kızdığın bir an sevgilim
                    sen söyle

dizildi bütün acılarım duvarın önüne birer birer
beni bu denli güldüren baştaki değil
                         şu ortadaki idi
                              kimsenin göremediği
kafamın içindeki cennetten çığlıklar yükselirken
bir sırt ağrısıydı bu dizeyi bitiren

sayfaları çevirdikçe hatırlıyorum
nasıl da kıskandığımı gelişini
apansız gelişini baharın
hapis bile değilim üstelik
bilfiil izbe bile olmayan istasyondayım

uzayıp gidiyor tren yolu saba makamında
şu elimde gördüğün şiirimdir sevgilim ve
bitmedi
dahası var
alırsan umut vereceğim yanında
ve yine bitmedi
aşkımı da