Siz trafik canavarını gördünüz mü? Belki görmemişsinizdir; ama ben gördüm. Hem de çok yakından gördüm. Canımdan canı, biricik kardeşimi aldı. Yolun kenarında durmaktan başka bir suçu olmayan, dünya tatlısı, büyük küçük herkesin sevgilisi olan bir insanı aldı. İnanmak mümkün değil; ama gerçek. Geride gözü yaşlı ailesi, sevenleri ve güzel anıları kaldı.

O trafik canavarı şimdi nerede? Elini kolunu sallayarak sokaklarda geziyor. Sadece o mu; hayır, daha binlercesi sokaklarda… Daha bir o kadarı da hazır, canımızı almak için bekliyor.

Peki, nerede adalet, nerede yasalar, yasaları yapanlar. Şu an üzerinden dokuz ay geçti hala ses seda yok. Bugün git, yarın gel. Olmadı haftaya gel, yok yok üç ay sonra gel. Şu evrağı da getir, bu belgeleri tamamla…

Yeter! Her gün biraz daha acımız büyüyor. Her gün biraz daha yaramız derinleşiyor. Dur desin artık birileri bu trajediye, bu komediye…

Adını, trafik canavarı koymuşlar. Sonra da karşısına geçip yalvarıyorlar: ‘Aman trafik canavarı olma, aman insanların canını yakma…’

Olmaz kardeşim olmaz. Bu kadar acizlik olmaz. Canavar varsa ve o canavar her gün, her saat bizim vatandaşımızın canına, malına kastediyorsa bize rahat döşek haramdır. O canavarı yok etmek, bizim öncelikli görevimizdir.

Eğer bir canavar varsa, ki var, bu; bazılarının trafik canavarı dedikleri canavar değil, her gün onlarca insanımızın katledilmesine seyirci kalan, gerekli tedbirleri almayan canavarlardır.
Unutulmamalıdır ki sorun varsa çözüm de vardır. Çözümsüz demek; acizliktir, zavallılıktır.