Benim yerime aşık olabilir misin acaba? Son kez tüm cesaretimi toplayıp aşık olduğumda, öylesine kırıldı ki kalbim, bir kristal inceliğindeyim. Suskunluğunla paramparça ederken beni, üzerime incecik yağan sisin ayırdında mıydın sevgili? Elimde kalan üç beş bozukluktu son umutlarım. Biriktirmiştim bitik sevdaların batık hazinelerinden tırnaklarımla kazıya kazıya. Suskunluğun görünmez kıldı bozukluk düşlerimi. Aşık olmak için yatırım yapacak hiçbir şey kalmadı elimde avucumda. Yerime sevebilir misin?

Benim yerime onarabilir misin paramparça olmuş inançlarımı? Orasından burasından sökülmüş bildiklerim. Yırtık pırtık bir kumaş parçası gibi elimde. Neresinden tutsam, neresine ne diksem bir şeye benzeyecek gibi değil. Ama bir zamanlar aşktı bu elimdeki. Hani sen özenle bir araya getirmiştin satenleri, ipekleri. Ki onlar aslında; güvendi, gelecekti. Hangi iplik tutturabilir ki bu narin güzelliği, erimiş, eprimiş, yıpranmış bir gecede. Oysa elin değince parlaklaşır sanmıştım bu anlamsız kumaş parçası. İnanç dediğin şey öyle ince ki, ipek ibrişimler tutturamıyor bir kez yırtıldı mı. İnançlarım kaybolunca ortadan, kaçtı aşk. Yakalayabilir misin acaba benim yerime? Saklambaç oynuyor tüm duygular ortalık yerde. Benim yerime olur musun ebe? Sobelemek için kalmadı takatim inancımı yitirince…

Tedavülden kalktı dediler aşk bu sabah. Yerine ne geldi acaba diye döndüm dolandım sokaklarda yarı ayyaş. Ceplerimde senden kalan aşk kırıntılarını kime vermeliyim ki acaba? Eski aşkları verdiğinde tüm cömertliğinle, yeni aşklar için bir kredi açılıyor mu duygu aleminde? Denklik sorun olur dedi biri aşkın tedavülden kalkmasından hoşnut. Hangi aşk hangi aşkı ikame edebilmiş ki, alsınlar elinizdekini geriye? Ellerim ceplerimde, başım önünde, dönüp sırtımı geçmişe adımladım güne. Benim yerime bir değer biçebilir misin cebimdekilere? Değerlere dair tüm bildiklerimi alıp götürdün de sen giderken…

Evlat edinmek yasakmış artık vedaları. Benim yerime gizler misin satır aralarına onları. Artık tek yazabildiğim başı sonu olmayan kelime yığınları. Kaybettim düzenli satırları. Kucak açtığım vedamla anlamlanmıştı aşk. Ah neden görmez ki insanlar, vedaların da aşkın parçası olduğunu. En anaç, en doğurgan yanımla, göğüslerimin en ak zamanında beslediğim sütümle sahiplendim ben tüm vedaları. Evladından koparılırsa, kopar ananın yaşamla bağı. Ne anlamsız bir yasak bu! Son vedam sende kaldı tüm gerçekliğiyle. Benim yerime özenle korur musun yavrumu?


Sürgün edilmiş aşk suskunluğunda. Alışkın olmayan parmakların arasında tütün kokusu sanki şimdi sevda. Yakışmadı, yakışmayacak o duman dudaklarıma. Sılada çaresiz, sılada sessiz, sılada göçebe bir yaşam göçeriyim. Suskunluğunun köşesini delip azıcık, sürgün umutlara yol açar mısın benim yerime? Mecalim yok bilinenleri alt üst etmeye. Mücadele edebilir misin yerime?

Günah çıkarmak için yanaştım bir liman kentinin mavi masumiyetine. Dilimden düşenlerle kirlenecek deniz diye korktum. Yüreğimin sesi sağır edecek saf aşıkları diye ürktüm. Bu günahların asıl sahibinin sen, bu haykırışlarımın asıl nedeninin suskunluğun olduğu gelince aklıma, bir soru işareti yırtıldı damağımda. Benim yerime çıkarır mısın günahlarımı? Sahiplenir misin sırtımdaki kamburunu? Sen kuş tüyü huzur yatağında uyurken benden bihaber, günahlarımdan bana bir şey kalmadı da…

Yasakmış artık fal bakmak papatyalarla. Olsun, zaten sen hiç papatya almadın ki bana. Bu gün ilk gördüğün çiçekçiden kapıp bir demet, fal bakar mısın benim yerime aşkımıza? Bir kez, ilk kez ve hatta son kez koparır mısın sarı göbekli ay yüzlü papatyaları? Biliyorum tek sayı değil yaprakları. Suskunluğunun sayısı ele veriyor papatyanın cevabını. Yine de; benim yerime okşar mısın son kopardığını…