Sabahları içinde bi acıyla uyanmak çok kötü biliyor musun? Hıçkıra hıçkıra bi ağlama isteğiyle, sonsuz bir kederle uyanmak. Terk edilmiş olmanın verdiği sonsuz bir acı..! Beynimde ve hala kalbimde! Ne kötü!
Oysa sen gideli çok olmuş. Hükmetmeden kalemime yazdıklarım, ağlaya ağlaya yazdıklarım sapsarı.. Ve fotoğraflar kararmış, iyi anılar unutulmuş.. Şimdiyse içimde biriken durdurulamayan bir çığlık… Aklımın bana emrettiği, hatırlattığı bir his var kalbimde:
“Şu siyah beyaz dünyada, bir sen olmasaydın keşke… Hayatı başka türlü görüp, başka türlü koklasaydım ben. O zaman ne kadar özgür olurdum. Kararlı ve dimdik!! Bir keskin çığlığım olmazdı… Bir acı kalemim mesela… Ya da seçimlerim daha özgür olurdu. Mutsuzluğumu garantilemezdim öyle şimdiki gibi…”


Yılar önceki acıları tekrar yaşıyorum şimdi. Acı çekmek bir ihtiyaçmış gibi…
Soğuk ve terli bir bulantı görür gibi hayalinde.. Biliyorum bunu da ben istedim. Diğerler gibi…
Şimdi çekip gitsem bir yerlere… Acının olmadığı bir yere… Bir şey beklerken kendim vermesem aynısını…

Biliyor musun en kolay acı başkalarının çektiği acıymış!!! Destek olamazmışsın istediğin zaman. Acıyı çektirmeden müdahale etmeliymiş. İşte o yüzden yalnızca kendimi suçlayabiliyorum!!! Dünyanın en kolay suçlanacak insanı. Ben

İçimde korkunç bir acıyla uyanmamıştım uzun zamandır… Bugün ağrılarım çok fazla.. Yine bir kanama var sanırım. En hafif şekilde geçirmeye çalışıyorum.
Tekrar saplamak istiyorum unutma okunu kalbime.. Yeniden kendimi aşmak istiyorum en derin sızıyı göstermeden, kimseye anlatmadan ya da sadece o an için beni dinleyecek ve sonra unutacak birine bağıra bağıra ağlayarak anlatmak istiyorum:
“Korkmuyorum!!!” demek istiyorum mesela. İşte ne kadar gerçekse.
“Hala tamamlayamadığım; ama hiç değilse önemsediğim bir olay için anlatacaklarımdan korkmuyorum!!!
Bugün bileklerim kan içinde kalana kadar sana yazacağım. Konuşmaktan yorulana kadar anlatacağım… İşlediğim en büyük günahtan kurtulmak için daha ne yapabilirim??? (Aklımın almadığı bir denge oyunundan kurtulmak için…) Bir paçavra gibi önüne atmalıyım şu yazdıklarımı… Kahrolması için… Bir hiç uğruna harcadığı yıllarım için binlerce kez beddua etmeliyim O’na. Yapamadığım seçimlerim için kocaman bir tokat savurmalıyım sebebini söylemeden…
Bir uyurgezer din adamı tutmalıyım günahlarımı temizleyecek. Ve bir mum yakmalıyım iyi dileklerim için.
Neden gelmişim bu dünyaya söyle? Atılmış mıyım binlerce fahişenin çıplak kollarına? Uçsuz bucaksız bir kör vadide kapatmış mıyım bütün kapılarımı?
Neymiş ki amacım dünyaya gelmekte? Kardeşkanı içmek miymiş bedeli? Bu kadar acı olur muymuş ki şu evrende? Hiç mi mutlu insan yokmuş, hiç mi özgürlük bulunmaz kapı komşunuzda?
(İşte böyle acı çekip karalamakmış istediğimi..)

Sakın bunları kimseye yapma bir daha olur mu? Kimseye değersiz önemsiz hissettirme kendisini. Dünyanın en acı verici hissi bu: Bi sabah uyandığında diğer insanlara görünmeyeceksin… En kaba en vahşi canavarın seni kollarından tutup savuracak…
Şimdi ağrılarım geçti biraz… Tıkandı önümdeki sonsuz çığlık… Biraz daha özgür, biraz daha umutluyum artık… Gireceğim kumsalları biliyorum, yüzmeyeceğim denizleri de…
Bütün atasözlerini uygulamışım hayatımda.. Yediğim kazıklar bitmiş gibi görünüyor .
Ben artık herhangi biri olmak istiyorum.. Sorgusuz sualsiz…