Bu yazım özel bir yazı olacak.
Olsun.
Değer.
Münevver teyzem vefat etmiş.
Allah rahmet eylesin.
Kendi nurluydu,adı gibiydi,münevverdi Münevver teyzem.
Oğlu Cihangir Abime,torunları Mahmut'a,Ozan'a,Azimet'e ve adını taşıyan Münevver'e baş sağlığı diliyorum.
Diğer tanımadığım çocuklarına,torunlarına ve akrabalarına da...
Yıl 1986,öğretmenlik görevine Sivas Gemerek İnkışla Köyü'nde başladım.
Türkçe öğretmeniyim.
Münevver teyzemin evini kiralamışım.
Münevver teyzem ev sahibim yani.
Ya da ev sahibimin annesi.
Özellikle hafta sonları torunlarından birini gönderirdi kapıma.
Nuh abi derlerdi,babaannem seni çağırıyor.
Niye çağırdığını bilirdim.
Güzel bir kahvaltı hazırlamıştır.
Sofraya beni de ortak etmek içindi çağırmasının sebebi.
Hemen her hafta sonu çağırırdı,bazen gitmek istemezdim.
Kalkar kendi gelirdi ya da seslenirdi.
Nuh oğlum haydi gel diye.
Oğlu Cihangir'di.
Bana her zaman söylerdi:
Nuh oğlum bir Cihangir'im de sensin diye.
Severdi beni,ben de onu.
Sonra ben Sivas'tan ayrıldım.
Fakat o temiz insanların,Münevver teyzemin hatıraları kaldı bende.
Gelir zorla yıkanacak çamaşırlarımı toplar,ben yapma etme desem de
bulaşıklarımı yıkardı.
Bir öğretmen kiracısı değildim gözünde,bir oğluydum adeta.
Geçen gün oğlu Cihangir aradı.
Münevver teyzem vefat etmiş.
Nasıl üzüldüm,bilemezsiniz.
İçimden bir şeyler koptu.
Bir çınar ağacını devrilir gördüm.
Bir güleç babaannenin titrek elvedası canlandı gözlerimde.
Yattığın yer nur olsun Münevver teyzem.
Allah gani gani rahmet etsin sana.
Sen gittin Allah'ın rahmetine kavuştun.
Biz ise teyzesiz kaldık Münevver teyze.