Yeni bir şey değil bu.Asırlardır içimde yer eden bir yaranın biraz Picasso biraz Goethe, biraz Mozart ve biraz da Sezar tarzı kan akışı bu.Sanki içimde bir şehir var ve caddelerinde fahişeler günü kurtarmanın telaşıyla gururlarını ayak altında ezdirmekte.Şehrin en kalabalık meydanında ise çiçeklerin yaprakları gecenin ayazına çiy düşürmekte, üzülmekte.
Yeni bir şey değil bu.Öyle bir üzüntü ki yüzyıllardır her yüreğin içinde birikmiş sıkıntılar damla damla yüreğime akmakta.Ve her insandan aldığım bunca mirasa rağmen herkes beni yalnız bırakmakta.Kimse bana dönüp bakmamakta.Gözlerini benden kaçırmakta.Ah insanlar rengin, şeklin, sesin içinde bir defa değil belki bin defa nasıl da unutulduğumu görememekte.
Sadece bir piramidin dibinde Akineton’un ölümünden geride kalan sonsuzluğu ve susuzluğu izlemekte.Mısır, Filistin, Mezopotamya tüm insanlığın çilesini bilmekte.Dünyanın acıyla yoğrulmuş her coğrafyasında bana ait gül bitmekte.
Neden insanlar asırlardır bunca savaşmasına rağmen ve neden bunca kan dökmesine rağmen bir başkasını anlamaya çalışmamakta.Dünyanın her neresinde susturulmuş bir insan varsa, orada ben varım; çünkü ben asırlardır yalnızım.
Bir dünya ki bana ezelden ebede bir insanlık mirası bırakmakta.Tüm insanlığın sesini, rengini, şeklini yüreğime sığdırmakta.Dünyanın her neresinde aç, susuz, yalnız bir insan varsa, yüreğim orada atmakta.Ah içim sızlamakta.
Ben duygularında kalabalık, bedeniyle yalnız iken hep içim parçalanmakta.Bir zenci çocuğun boyun büküşünde gözlerim tenimin rengiyle utanmakta.
Dünyanın her yerinde her insan bir başkasına ait bir sırrı kendi içinde saklarken, neden yüreğindekileri o kişilere açmamakta.Neden insanlar kendi sakatlıklarını başkalarının üzerinde görmekten kaçınmakta.
Her insan hem kendisi hem de bir başkasıyken aynı zamanda, neden kendini ayrıcalıklı sanmakta.Kendi duygularının bir başkasının yüreğinde attığına inanmamakta.
Yeni bir şey değil bu.Belki bir dakika sonra biri tecavüze uğrayacak, belki biri açlıktan kıvranacak, belki biri kahpe bir kurşunla vurulacak.Ve dünyanın her yerinde benden, bana ait bir parça sökülüp atılacak. Dünyanın her neresinde acı çeken bir insan varsa, orada ben varım; çünkü ben asırlardır yalnızım.
Neden insanlar birbirine bu kadar benzerken bu denli yalnız kalmakta.Neden insanlar aynaya baktıklarında kendi yüzlerininin bir başkasının yüzünü benzediğine inanmamakta ve yüzsüzlük yapmakta.