Hayat, uzun ince bir yol mu dersiniz? Veya bilinmez bir karanlýktan, sonsuz aydýnlýk ufuklara çýkýþ mý? Ya da her gün çiðnemekten bir türlü usanmadýðýmýz iki kapýlý bir hanýn, birinci ve sonuncu kapýlarý mý?
Sorular, sorular!
Uzatsanýz, kafanýzý sorulara taksanýz, bitip tükenmeyecek, çoðalýp gidecek, katlanýp büyüyecek sorular. Ve sorular açýldýkça, sanýrým, ortaya çýkan sonuçlar, körpe omuzlarýmýzý o anda çökertecektir.
Onu söyler, ona inanýrým: Hayat, çetin bir cevizdir. Onu kýrýp da yiyebilene aþkolsun!
Þimdi korkup pustuðunuzu, sinip ürperdiðinizi görür gibi oluyorum. O kadar da deðil! Aslýnda korkacak, sinip pusacak bir durum yok ortada. Bizim yaptýðýmýz, size kazandýrmak istediðimiz, sadece düþünme, düþünce üretme yollarýný hepinize gösterebilmek, kavratabilmektir. Gerisi kolay.
Kolay diyorum ya, siz yine de, uzun ince bir yol olarak tarifinde anlaþtýðýmýz hayatýnýzý, þöyle veya böyle yaþarken, tedbirli olmayý gözden ýrak tutmayýnýz. Çünkü yaþadýðýmýz hayat boyunca ya da daha sonraki günlerde, tedbiri elden býrakmaz, tecrübelerimizden faydalanabilirsek, sonradan piþman olmaz, hayatýn tadýný çýkarýrýz.
Bu iþ, büyük fedakârlýk ister. Ne olursa olsun, þunlarý asla aklýnýzdan çýkarmayýnýz: Hayatý yaþlýlar deðil, onu tatlý ve acý taraflarýyla yaþayanlar bilir. Onlarý her yerde arayýp bulunuz. Size söylediklerini kulak ardý etmeyiniz. Onlarýn deðerini çok iyi biliniz. Hep biliriz: Deðer bilmek, insaný yüceltir. Karþýmýzdakine deðer verdiðimiz oranda, kendimizde yükseliriz. Bu, bizi, içinde yaþadýðýmýz toplumu, baþarýya götürür. Elbette hayatta, her þeyi kolay sanmayýnýz. Fakat hayata, kolay tarafýndan bakýnýz. Bunu öðrenmeye çalýþýnýz. Yok, böyle yapmaz da, evinizi yapan duvarcýyý unutursanýz, hayat, körpe omuzlarýnýzý çökertecek, güzelim saçlarýnýzý vaktinden önce aðartacaktýr.
Yukarýda "baþarý" deyince aklýma geldi. Söylemeden geçemeyeceðim. Gördüklerimizden, duyduklarýmýzdan, az veya çok çektiklerimizden, büyüklerimizin yaþadýklarýndan ibret alýr, onlardan çýkardýðýmýz sonuçlarý plânlayabilirsek, plânlý yaþamayý öðrenebilirsek, baþarýlý bir hayatýn sahibi oluruz. Böyle bir hayatýn sahibi olmak için de, ilim sahibi olmak gerektiðine inanmalýyýz. Çünkü yaþadýklarýndan birtakým sonuçlar çýkarabileni, þöyle veya böyle, plânlý olabileni, þu kýsa hayatýmýzda, baþarýdan baþka ne bekler?
Bir düþünür ne güzel demiþ: "Hayat, insana baðýþlanmýþ deðil, ödünç verilmiþtir." (Pubililus Syrus) Gördüðünüz gibi, bize baðýþlanmamýþ ama ödünç olarak, belli birtakým sebepler karþýlýðýnda verilmiþ olan hayatýn deðerini bilmek, anlamak zorundayýz. Bu durum, beraberinde bazý sorumluluklarý da karþýmýza çýkarýyor.
Nedir bu sorumluluklar?
Ýçinde yaþadýðýmýz zamaný iyi anlamak ve deðerlendirmek, ilim öðrenmek, merhamet sahibi olmak, uygar davranýþlara yönelmek, basit hayatýmýzý manâlandýracak, güzelleþtirecektir. Anlamlý, güzel bir hayat, hangimiz için hedef deðildir? Hangimiz uðruna ölümü bile göze alabileceðimiz pek çok deðerin peþi sýra koþmaktan kaçýnýrýz? Aramýzda böyle bir amaca yönelmeyi istemeyen var mýdýr?
Hiç sanmam!
Bir kere hayat, öyle veya böyle, ister beðenelim, ister reddedelim, çekmek, katlanmak zorunda olduðumuz alýn yazýmýzdýr. Hayat, boynumuza borç olan sorumluluklarýmýzýn altýn destanýdýr. Hayat, bütün olumlu ya da olumsuz þartlara raðmen, yaþamak zorunda olduðumuz hayat, yine de bir güzellikler yumaðýdýr. Bize düþen, bu yumaðý açmaktýr. Onu merhamet, sorumluluk ve uygarlýk çiçekleri ile beslemeli, ilimle taçlandýrmalýyýz. Bu, bütün hayatýmýzýn tek amacý olmalýdýr. Hepimiz bu amacýn etrafýnda halkalaþmalý, mutluluk dolu bir dünyanýn eþiðinde, dostlarýmýzla birlikte toplanmalýyýz. Bu toplulukta hiçbir kavgaya yer olmasýn. Kýrgýnlýklar, kýzgýnlýk tufanlarý gönlümüzde fýrtýnalar koparmasýn. Kýskançlýðýn, öfkenin ayak izleri yolumuza çýkmasýn. Karanlýk göðün sayýsýz yýldýzlarý cadý olup dünyamýzý karartmasýn.
Ýþte o zaman, yýldýzlarýn bize göz ettiðini, gülümsediklerini görecek, çetin cevizi kýrabilmiþ olmanýn keyfini çýkaracaðýz.
Hayatta bundan büyük, baþka bir amaç olur mu?