Ölümü görüyorum gözlerinde
Korkuyorum ama dokunamam
Soğuktur kalbimiz , tenimiz
Ve her gece yıldızlar yanıyor
Kalbimiz kadar parlak ve acı

Dumanın tütüyor , yanıyorsun
Geride ne kaldıysa yakıp gitmeye
Baharı beklemeden yatmayı
Ve yaşamayı uzaklarda...

Zamanı geleceğe taşımak
Sanki bir kuyu gibi derin
Parlıyor içinde akan yağmurlar
Döküyor tüm yapraklarını , değil mi ?
Kalemim gibi , yazıyorum seninle yaşamı
Bana ait tüm anıları sana yazıyorum
Bir mektup gibi imzamı atıp gitmeye
Son peronda beni bekleyen trenim yanıyor
İçi boş , geride üç , beş taş-toprak
Dumanım tütüyor , trenim yanıyor
Ben miyim tekrar soruyorum...
Geride kalan - geride bırakan
Geriye dönemeyecek kadar yalnız
Ama direniş...