Yaz geldi. Ýsmini daha yeni yeni belleðime kazýdýðým bu kente yaz geldi. Ýnsanlarýn mühürlenmiþ dudaklarýna, hiç bitmeyen telaþlarýna bakarsam -ki bakmalýyým biliyorum-hala mevsim kýþ, soðuk, ürpertici ve çok çetin bir kýþ. Her an üþüyen bir ruha çeviriyorum baþýmý gözlerinde donmuþ zamanlar taþýyan insanlar çýkýyor köþe baþlarýndan önüme, yanýmdan her geçen isimsiz, her geçen yalnýz ve her geçen abalara sarmýþ üþüyen ruhunu. Kelimeler çoktan unutulmuþ burada ve güneþleri yitirilmiþ tebessümlerin.
Oysa çok þehirler gördüm ben, kar yaðarken güneþleri gözleriyle tenime veren insanlarý olan, kentlere düþtü yolum. Sýcak evlerinde, sýcacýk elleriyle içimi ýsýtan ikramlar gördüm. Gözler gördüm gülen ve konuþan dudaklar. Ýnsanlar gördüm adýmý bilmeyen ama ruhumu gören insanlar. Ya sen Ýstanbul neden bulutlarýn izin vermiyor güneþlerine ve neden hep soðuk insanlarýn...
Ürkek bakýþlarýn kenti, korkularýn kuytu sokaklara sýkýþtýrýldýðý ve kan kokan þehir, saçlarýna düþen maviliði ver insanlara. Denizlerinin kokusu sarsýn gökyüzünü beni sev, benleri sev Ýstanbul. Ben sana güneþle geldim.
Korkusuz çaldým zilini, sarý saçlarýnla açtýðýn kapýyý çok sevdim ben. Maviliðinde gördüðüm ve martý seslerinde iþittiðim o sevgiyi sun bana. Sus dudaklý insanlara sadece tebessümü öðret, öðret ki bana hoþgeldin dediðin o gece dokunuþunla bana verdiðin o sýcaklýðý duysun ruhlarý üþüyenler. Yaz gelsin ve güneþle gelen ne varsa aþka, donmuþ kahkahalara, Ýstanbul adýna herþeye hayat gelsin