Hayat,adı koyulamayan çiçekler hediye etti bugün bana.Seni hiç düşünmedim.Yağan yağmur ilk kez kokundan uzak,bir sahil kasabasında gülümsedi yüzüme, konuştu benimle.Yıllar yüzümden alsa da ilk gençlik gülüşlerini,yağmur en içten tebessümle döküldü bedenime.Yıllar önce yine böyle bir sahil kasabasında tanıştığım o gözleri yaşlı ,hayatı yaşlı,ruhu yalnız adamı daha iyi anlıyorum artık."Öyledir ki zaman alır götürür tüm yaşananları hatırlarsın ama istemezsin hatırlamayı" Biliyor musun? bugün hiç hatırlamadım seni ve ağlamadım hiç.Belki yitirilen günlerin artık uzak bir kentin geçmişine sindiğini biliyordu ruhumun sensiz yanı ya da artık aslolan yalnızlıktı hayatımda.Yaşlı adam yoktu oysa,hayat dersi almak için geçti yaşım yerdeki su birikintisinde gördüğüm kendimdi. Ben, yıllardır kendimi hapsettiğim hayatından çekip aldım herşeyi.Yazıları ben yaktım,rüzgar külleri savurdu,yağmur herşeyi sildi ve gitti.
Şimdi bir hep bir yanı tökezleyen hayatıma, yolları izleyerek yürümeyi öğretiyorum.Ona, geçmişinde hep unuttuğu birini armağan ediyorum "kendimi"...
Belki çocukluğum yoktu benim.Geçen yıllarda gençliğimi de yitirdim,ellerim önceki gibi dokunamıyor yüreğime ama kendimle konuşmuşluğum oldu benim,sorgu zamanlarında yüreğinin içinde yangını söndürmüşlüğüm,kendimi herşeye rağmen sevmelerim oldu.Şimdi yastık altına sakladığım senden habersiz anılarımla avuçlarımda tuttuğum kendimi büyütüyorum.Sen yoksun,sonsuz bir deniz var önümde.Sen yoksun,aynada gözleri çocuk ruhum var.Sen yoksun,ben varım aldattığım hayatımı geri kazanmaya çalışan,yıllar öncesinin pişmanlığıyla yüreğini sakladığı kutudan çıkaran ruhu yani doğan sevdalarım var.Mutluluğu yaşamak için yağmurlar dökülüyor saçlarıma,önümde deniz mevsim kış,yanımda hayat...
Hoşçakal sevgili
Hoşgeldin ruhum...