Olduðun yerden bakmýyorum dünyaya. Görmeyi çok istediðim bir yüz ve bu sadece senin. Olanlardan ve uzun sessizlikten sonra, biriken onca sözcükten sonra, dibe ve daha derine olanca hýzla battýktan sonra ilk yüzey yakýnlarýnda bir yerde nefes yakýnken, görmek istediðim tek yüz, senin yüzün.

Olduðun yerde deðilim, dünyanýn baþka yerlerinde- ayný zamanda, baþka gerçeklerle, kalabalýk -kimsesiz arasýndaki çizgide dönüp dururken yani; sen dönüp ben dururken, içindeki kalabalýða, içimdeki sessizllikten olanca gücümle sesleniyorum…

Dünya olmasý gerektiði gibi deðil. Hak edilenler de. Ve yerim yok ezbere tavsiyelere. Tüm ihtimallerin kendini yalanlayýp ötekine devþirilen bir rüya bu belki de. Tam da bu yüzden uyanmak, tam da bu yüzden sokaklara çýkmak, tamda bu yüzden yüzüne baðýr çaðýr bir düþü anlatmak.
Okuduðum her satýrda seni aradým ben, konuþulan her sözcükte izini sürdüm. Sabýrsýzlýðým hep bu yüzden.

Olmasý istenecek dünya bu deðil þüphesiz. Doðmadan öldürülen çocuklar, doðunca açlýktan ölenler, büyümeyi saçma hastalýklar yüzünden görmeden göçüp giden nesiller ve kalanlara devredilen kokuþmuþ sistemler var. En çok bu yüzden, yüzüne hasret utangaç gözler biriktirdim.

Dünyaya sorulsa olmak istediði örtü bu olmayacaktý belki de. Þevkatli ve bereketli geniþ sofralar düþleyecekti. Biz dünyaya hiç sormadýk, dilini öðrenmediðimizden belki de,sözlerini dinlemedik, gerek duymadýk. Yüzünde duymak istediðim hikayeler var. Adýna en çok bu yüzden aþk dedim. Her aþk devrim deðildi þüphesiz ama her devrim ihtimali buram buram aþktý. En çok bu yüzden belki de hayata aþk yakýþýrdý.

Sana þimdilik bir son yazamýyorum. Karþýlaþacaðýmýz bile meçhulken, zaman; olanca kayýtsýzlýðýnda kendine akarken masallar unutulur nesillerce. Katlanmak; unutarak büyümek ve yaþlandýkça daha çok unutmak olur. Belki en çok bu yüzden çeliþkilerimizi sevdik. Git ve kal gibi, gelmesini delice beklerken hazýr olmamak gibi. Yaþam ironilerden ibaretti ve nasýlsa unutulup gidecekti…