Bu şehrin tüm ara sokakları
Caddelere açılır
Kaybolma diye...

Irmaklar zamansız kırıldığında, yataksız kaldı sular.

Zaman/sızım

Gözlerimden vapurlar geçerken
Herbiri çığlık, rotası sürgün bir ada
Aklım en uzak yol.
Rüzgar; sürükleyebilirdi bir anda
Yahut her mavi kapısında erguvanalar açtırırdı
Bir vakitte yenilecektik,
Mümkündü sadece ani oldu.
Kalemler kırıldı, hükümsüz kaldı sorular...

Anı/sızım

Unutarak dinginleşecek
Başka türlü seveceksin
Anısı başka olacak
Bir serçeye g(ön)ül vermiştin hatırla
Ve aşkın mevsimi ekime yakışırdı
Güzler tanıdık, renkler benzer
Dokusu başka olacak.
Devrim aşktı hatırla
Kanatlar kırıldı, g/öksüz kaldı kuşlar...

Sabır/sızım

Sular çürüyor bentlerin durgunluğunda
Ve içimizde taş taş üstünde değilken
Dağılmışken yani öylesine biçimsiz, beklerken
Ezber kendiliğinden bozulacak
Dengenin böyle sağlanmacağı gibi
Anlamak ta başka olacak.
Sabır denendiği an kaybedilendir.
Dallar kırıldı, köksüz “leşti” gövdeler ...


Aşksızım

Ve şimdi ne vakit kelimeler oynaşsa
Ezberlemişler aşk sanıyor
Oysa işgalleri sevmedim ve
Kimseyi öldürmedim
Aşk dikey bir intihar girişimidir
Bildiğim; henüz ölmediğim.

Aynalar kırıldı, sırsızdı suretler...