Yine geçip gidiyorsun önümden. Saçlarýný denizin tuzlu rüzgarýna savurup süzülüyorsun. Gözlerimi kendine tutsak edip hafýzama kazýnýrken sensiz geçen güne lanet ettiriyorsun. Sonra da bana masum pozlarý yapýyorsun. Belki de haklýsýn sen suçsuzsun. Ama ya ben? Ben mi suçluyum? Ne yaptým ki sana? Sadece seni sonsuz bir sevgiyle sevdim. Hem de senden habersiz yaptým bunu. Her önümden geçiþinde seni izlerdim dakikalarca. O dakikalar ben de saatler olurdu. Seni gördüðüm her gün seninle geçirilmiþ bir yýl gibi gelirdi. Bir gün senin gözlerinle buluþtu gözlerim. Öyle usulca baktým. Rahatsýz olmandan çekindim. Celladýna bakan bir mahkum gibi baktým. Sense rahatsýz oldun ki gözlerini kaçýrdýn. Ama ertesi gün yine baktýn gözlerime. O an yaþadýðým mutluluðu anlatamazdým sana. Sonra yönünü deðiþtirip bana doðru yürüdün. Bir an içimde umut ýþýklarý parladý. Acaba? Diye geçirdim içimden. Kalbim hýzlý hýzlý atýyordu. Sanki dýþarý çýkýp sana doðru koþmak istiyordu. Önüme kadar geldin. Durdun. Çýt çýkmýyordu. Dünya susmuþtu. Herkes bize baktý. Ne iþi vardý bu kadýnýn bu sokak serserisiyle diye sordular kendi içlerinde galiba. Sonra sen herkesin duymasýný istermiþ gibi yüksek sesli bir tokat atýp uzaklaþtýn. Yere yýkýldým. Tüm gün kalkamadým yerimden. Suratýma inen tokadýn acýsý deðildi beni bu kadar yýkan. Kalbimin kýrýlmasý da deðildi. Umurumda deðildi insanlarýn ne düþündüðü. Ýçinde bana karþý bu kadar nefretin oluþmasý þoka sokmuþtu beni. Oysa sana hiçbir zarar vermemiþtim. Siz insanlar hepiniz bu kadar acýmasýz mýydýnýz? Ne yapmýþtým ki sana? Niye bu kadar kýzgýndýn bana? Niye bu kadar çaresiz býrakmýþtýn beni? O gece çok soðuk geçmiþ. Ýliklerim donmuþ olsa gerek. Ama hiçbirini hissetmemiþim. Ertesi gün polisler sokak ortasýnda bir evsizin cesediyle karþýlaþtýlar. Bir mezara gömdüler. Ýþlem yapmaya bile gerek görmediler. Yaþadýðýndan bile kimsenin haberi yoktu zaten.