Bu Çocuklar 'Bizim'


Yine bir bayram geçti. Evlerin duvarları sırları sakladı, ya sokaklarda yaşananlar? Köşe başlarındaki sahipsizlik, ürkek bakışlar, ellerinde paketleri olanlara imrenerek bakışlar...Bunlar görebiliyor musunuz? Hep yukardakilere mi bakıyor o güzel gözleriniz, yoksa başınız aşağıları da görebiliyor mu? Bir sıcacık çorbanın buğusunda mutluluğu paylaşırken yuvanızda, dışarda yaşanan ya da yaşanmaya çalışılan hayatı hissedebiliyor mu yüreğiniz? Bir lokma bana bir lokma sana diyemiyorsanız bile, on lokma bana bir lokma sana diyebiliyor muyuz? O zaman el ele verelim ve bu çocuklar için bir şeyler yapalım...Neden mi? Çünkü bu çocuklar bizim.

4.12.2004/ Serap Hoca
------------------------------



Bu mu Özlemek?


Sadece sana bir merhaba demek istedim; sesin, ruhuma ilaç oldu. Gözlerini göremesem de, ellerini tutamasam da biliyorum ki gül yüzünde izim var. İçimde senden kalan sözlerle kapatıyorum gözlerimi, diyemediklerimi düşlüyorum.

Nerdesin şu an kim bilir? Neden huzursuzluğun yüreğine yerleşmesine izin veriyorsun? Bilmez misin ki sen, onunla geçinemezsin. Seni sonsuz bir rüzgara emanet ediyorum. O rüzgar seni huzursuz eden her ne varsa, uzaklaştırsın senden ve ruhunu arıtsın.

Hani özlemek diye bir duygu var ya... Ellerimin içinden gözlerimdeki yaşa kadar hep sen varsın.Bu mu özlemek?

Uzaklardan gelen ezgilerde hep senden bir şeyler hatırlıyorum ve yüreğimden yüreğine tüm sevgimi çiçeklerle bezeyip gönderiyorum.



27.11.2004/ Serap Hoca
---------------------------------


Can İçre Cana 1


Merhaba can,
Sana bu seslenişim, yokluğunun izine inat, sanki ilk mektubum...Yüreğin nasıl bilmiyorum...ama sen nedensiz bir şekilde hep benle oldun, bende oldun.
Git dedim de gidemedin, gideyim dedim de gidemedim. Sorunları aşamadığımızda çareyi yok oluşlarda aradık zaman zaman, ama bir şey hep dur, dedi bize ve durduk. Bimem ki durmasa mıydık, bilmem ki gönderip özgür mü bıraksaydık içimizdeki akgüvercini...bilemiyorum...
Şimdi depreşip dururken anılar, tökezlerken hayat yolunda -ne garip- biz tutuyoruz birbirimizin elini. Başımı kaldırıp baktığımda gördüğüm gözlerde acıma mı var diyorum ve bulduğum bir bilinmezlik...bulamadım...neden hala birlikteyiz, bulamadım...sevgi ormanında savruldum kaldım, çıkmazdayım...öfke dağının altında ezildim, kahroldum...kin tohumunu ekmek istemedim,ama ezildim..hoşgörü ile yoğruldum ama tükendim..
Etme be gülüm...de bana...de ki bileyim bu yolun çıkışı nerde...ne seninle oluyor ne sensiz.yokluğun mu daha az acı verecek bana, varlığın mı...bunun cevabında gizli olsa çözüm...cevabı bulurum belki..ama yok..yok canım..aynı gözlüğü takamadık, takamazdık da...değişmeden bir de olamadık..yani biz olamadık..
insan, savrulan kar taneciklerine baksa, bilir ki bunlardan biri, işte şu en gerideki kendisi...ama insan, kendi düşüşünü, yok oluşunu görmeye dayanamıyor..ben de yok oluyorum...damla damla eriyor içim..yaşama sevincimle birlikte, umudum, ışığım, özlemim...her şeyim yok oldu sanki..ve sen canım, sen yok olma..bana bunları yaşatsan da yok olma...neden mi...bilmem ki...

sana yazdığım bu mektubumu nasıl bitireceğimi bilemiyorum...içimde taptaze bir şey olsa, onu sana armağan ederdim..ama yok...sağlıcakla kal, Rabbim korusun seni.

...............
hani bir rüzgar eser
savurur insanı
dağ bayır öteye...
sen varsın
ama...
yokların gölgesinde
yok olmaktasın...
nedir ki diyeceğim
ama...
demeden de
anlıyorum
zaman...
gitmek zamanıdır...
zaman
ötelenmek zamanıdır.
bilmeyen bile
anlar...
hele yüreğinde
bir can diyen,
hepten anlar
istenmezliği...
tutku değil,
yürek yakınlığıdır
yürekleri harlatan...
bil bunu.



4.4.2005/ Serap Hoca
---------------------------------