bu bir mesaj değil, bağışla gülüm!
bilsen seni nasıl özlüyorum...
canımın cankuşusun sen!..
çakırdikenimsin yüreğimde; acısına alıştığım,
hep orada kalmasını istediğim...
elimi uzatmaya çekindiğim..
çıkmasından korktuğum...
İltihapsın sen!..ama ilaç sürmüyorum...
iyileşme sakın!.
kana dur yaralarımı, kurtlan istersen!.
irinlerinde düşeyim hasretine...
varsın uykularım kaçsın,
varsın artsın sayıklamalarım ,
varsın tavanlar yıkılsın üstüme,
gök boşalsın...
duydun mu?
'mayısta kar yağmış' diyorlar,
'don çalmış' diyorlar yaprakları birde...
oysa mayıs nerde, ben nerde!..
ben hazandayım; ekimde yani
karın yağması daha muhtemel mevsiminde!..
bak!
göçü yarıladı kuşlar...
ben,
arta kalan kanatlarına takılıyorum...
sana geliyorum onlarla,
uzak mı yolların?..
bence değil!..
yol yok ki aslında!..
biziz onu kıvrım kıvrım dağlara dayayan,
biziz onu ovalar boyu toprağa uzatan,
biziz onu dar geçitlerde bitiren,
dehlizlere süren,
barikatlerde düğümleyen...
hasreti de biz yarattık aslında!.
kayıverdi yüreğimiz arka sokak sevdasına...

arka sokakta bir ıhlamur ağacı
yaydı kokularını, gençlik geldi aklımıza.
çok özlemiştik değil mi?.
geçtik altından...
bir rüzgardı işte esiveren
düştü taç yaprakları topraklara, sulara....
hayır!
onları biz serptik avuçlarımızla..
beyaz bir nilüfer gibi nazlanır dururlar dalgalarda..
uzan kıyılarıma!.
buradayım işte!..
tükettim yolları..hasreti bitirdim...
gel yanıma!

sana mesaj yazmıyorum
bağışla beni gülüm!
çünkü
cümle kurma özürlüsüyüm..
nerede büyür harfler, nerede küçülür
nerede nokta,
nerede virgül,
nerede üç nokta düzülür...
kelimelerse kırlangıç; tutamıyorum...
hecelerimi kurtların yedi bitirdi, beni de özlemin...
bırakıp gidemiyorum..

bu bir mesaj değil gülüm!
açmamıştım daha kalem uçlarını,
defter yapraklarını...
‘alo!..’ diyemeden sana
kontörü bitti telefonumun,
süresi geçti net bağlantımın,
çoktan unuttum mektup yazmasını...
açma televizyonu!
haberler sansür... (!)

bu bir mesaj değil gülüm!
ağzım söz öksüzü,
tenim yitik zaman...
‘beni sev’ demek kuşlara özgüydü,
onlar da gitti buradan...

artık resmimi çekiyor toprak,
baş ucunda bir mermer olacak, karadan...
yada tahta bir perde
iki tarih yazacak üstünde, (parantez içi)
ilki seninle doğduğum gün,
ikincisi;
öldüğüm gün sensizlikte!...
yani,
beşinci mevsim sadece...

gerisi;
ne çiçek açmış ıhlamur ağaçları...
ne yaşanmış arka sokak sevdası...
ne de
‘beni sev!..’ demiş minik serçe...

bitmiş mesaj,
bitmiş mevsimlerin seninle başlayanı,
bir resim kalmış yalnızca
dört yanı taş çerçeve...