Topun atýlmasýna az bir süre kaldýðý mutfakta yaþanan telaþtan anlaþýlýyordu. Evin hanýmý mutfak ile oda arasýnda mekik dokuyordu. Kýz, annesinin kendisine verdiði görevleri yerine getirmenin gayretindeydi. Bey, her zamanki gibi ezanýn okunmasýný bekliyordu tatlý bir telaþla.
Ezanla birlikte sigara içmeyi aklýndan geçirdi. Gözleriyle sigara tablasýný kontrol etti. Televizyonun kumandasýna dokundu. Kanaldan kanala geçti. Yanýk sesiyle ilahi söyleyen birine takýldý; vakit geçsin diye dinledi. “Bu gün de çok acýktým”, diye mýrýldandý. Mutfaktaki hanýmýna baðýrdý:
     -Bari güzel yemekler yapsaydýn!
     Mutfaktan herhangi bir ses gelmedi. “Duymadýlar herhalde”, diye geçiþtirdi. Kulaðý televizyonda, elindeki gazeteyi öylesine karýþtýrdý. “Aç aç okunmuyor ki”, diyerek gazeteyi kanepenin üzerine býraktý. Tekrar saatine baktý. Aklýna oðlu Umut geldi. Gözleri Umut'u aradý. Mutfaða seslendi:
     -Haným, haným!
Hanýmý kýzý gönderdi babasýna:
-Buyur babacýðým, dedi.
-Kýzým, Umut nerede?
-Dýþarýda galiba.
-Þunu çaðýr bana.
-Ama iþim var benim!
-Sen çaðýr. Sonra iþini yaparsýn.
Kýz sessizce odadan çýktý. Ýçten içe kýzdý. “Bunca iþimin arasýnda bir de dýþarýya çýk...” Kapýdan dýþarýya baþýný uzattý. Çocuklarla oynayan kardeþini gördü:
-Umut! Umut!
Umut oyuna o kadar dalmýþtý ki ablasýnýn sesleniþini duymadý bile. Ablasý biraz daha yaklaþtý. Tekrar seslendi:
-Umut! Babam çaðýrýyor. Çabuk gel, dedi.
Oyunu býrakmak istemeyen Umut, istemediðini belli eden bir tavýrla omuzlarýný silkti.
-Bana ne? Bana ne? Dedi.
-Babam çaðýrýyor, dedim sana.
Ýstemez istemez evin yolunu tuttu. Zaten babasýna kýzýyordu. Gece sahura kaldýrmalarýný istiyor, babasý buna izin vermiyordu. Oruç tutmayý çok istiyordu. Babasýnýn “sen daha küçüksün”, sözlerine alýnýyordu. Hele sahura kalkmayý çok istiyordu; meraktan mý? Yoksa arkadaþlarýnýn yanýnda sahura kalktýðýný söyleyerek, büyüdüðünü mü gösterecekti?...
Koþturmasý sebebiyle kan ter içinde odanýn kapýsýndan baþýný uzattý:
-Buyur baba, dedi.
-Nerdesin?
-Arkadaþlarla oynuyorduk.
-Dýþarý çýk da ezaný dinle; okununca haber ver!
-Peki babacýðým.
Umut geldiði hýzla geri döndü. Doðruca arkadaþlarýnýn yanýna gitti. Kaldýðý yerden oyuna devam etti.
Oynadýklarý arkadaþlarý birer ikiþer evlerine daðýldýlar. Topun atýlma vaktine on dakika kalmýþtý. Topun sesi evden çok iyi duyulmadýðý için Umut’u ezan dinlemeye göndermiþti.
Havanýn bulutlu oluþu zamanýndan önce kararmasýna sebep olmuþtu. Küçük masum yüzü birden deðiþti. Aklýna bir þey geldi. Bir gün önce babasýyla haberleri dinlemiþti. Rize de vaktinden önce atýlan topla oruçlar bozulmuþtu. Rizelilerin oruçlarýný yeniden tutmalarý gerektiðini duyunca sinirlenmiþti babasý.
-Þimdi, þu iþi yapaný eline geçireceksin!...
Demedik laf býrakmamýþtý. Aklýna geleni yapmaya karar verdi.
Hýzla eve koþtu. Sofra ortada...etrafýnda aile fertleri oturmuþ ezan bekliyordu. Kapýyý açar açmaz baðýrdý:
-Ezan okundu!
Elini yýkamak için lavobaya gitti. Ellerini kurulayýp, tüm masumiyetiyle sofraya oturdu. Gözünün altýndan iþtahla yiyen babasýna baktý. Az sonra olacaklarý düþünmek istemedi.
Ýçinden “sen birazdan görürsün”, dedi. Babasý ilk hýzýný kaybetmiþ; yavaþlamýþtý. Sigara içme zamanýnýn geldiðini düþünerek kenara çekildi.
Tam sigarayý yakmýþtý ki, minareden yükselen ses odanýn içinde yankýlandý: “Allahu ekber, Allahü ekber...”
Baba ne yapacaðýný þaþýrdý; telaþlandý. Bir gün önceki olayý hatýrladý. Kýzardý; renkten renge girdi. Dudaklarý gerildi. Gözlerini kýstý, kaþlarýný çattý. Yüzü barut gibiydi. Kötü bir þey yapmasýndan çekindi. Derin bir nefes aldý. Bir þey söyleyecek oldu; vazgeçti.
Hanýmý ve kýzý olanlara bir anlam veremedi. Üç çift göz Umut'un üzerinde odaklandý.
Umut, yaptýðý iþin þakaya gelir bir tarafýnýn olmadýðýný, ortamýn ciddiyetinden anladý. Tazecik yüzünde hüzün kasýrgalarý esti. Yaptýðýnýn yanlýþlýðýnýn farkýna vardý: utandý. Gözlerini kucaðýndan kaldýrmadý. Ezildi; üzüldü. Dudaklarý titredi. Piþmanlýk duygusunu tüm hücrelerinde hissetti. Ellerini ovuþturdu. Dayak yiyeceðini düþündü. Gözlerinden bir damla yaþ aktý; yanaklarýndan kaydý...
Baba gözlerini ayýrmadan Umut'a baktý. Demir soðukluðunda bir sesle:
-Bilerek yaptýn deðil mi? Dedi.
-...
-Babasý sorusunda ýsrar etti:
-Neden yaptýn?
-...
-Doðruyu söyle!
-...
-Doðruyu söylersen dövmeyeceðim.
Utangaç; ezilmiþ bir tavýrla, belli belirsiz konuþtu:
-Beni sahura kaldýrmadýðýn için kýzmýþtým. Oruç tutmak istiyorum “küçüksün”, diye tutturmuyorsun.
-Bunun için mi?
-Evet.
Babasýnýn kýzgýnlýðý bir anda yok oldu; ama belli etmedi:
-Hangi sebeple olursa olsun; yaptýðýn doðru deðil. Bilerek oruç bozdurmak günah olur. Sonra, annen ya ablan?!
-Özür dilerim. Bir daha yapmayacaðým.
Umut'un bu içtenliði, buz daðý gibi olan ortamý yumuþattý. Gerilen yüzler rahatladý.
Babasý kucaðýný açtý:
-Gel buraya kerata! Dedi.
Umut babasýnýn kucaðýna atladý. Birbirini çok seven, uzun süre sonra ilk defa karþýlaþan iki kiþinin kucaklaþmasý gibi sýmsýký sarýldýlar.
Babasý Umut'un göz yaþlarýný baþ parmaðýyla sildi. Saçlarýný okþadý:
-Bir daha asla böyle bir þey yapma diye tembihledi.
-Yapmam babacýðým, diyerek kucaðýndaki yeri saðlamlaþtýrdý.
O günden sonra sahur sofrasýnda hep dört kiþi oturdu.