Cebimdeki biletleri çýkardým. Numaralarý kontrol edip yerime oturduðumda, tren hareket etmek üzereydi. Düdüðünü uzun uzun çalarak, yolcularý kompartýmanlara davet ediyordu.
Akþamýn kýzýllýðý göz alýyordu. Güneþ karþýdaki daðlarýn arkasýna doðru yönelmiþ, kýzýl ýþýnlarý yüzümüzü yalýyordu.
Valizimi kaldýrýp yukarýya koydum. Okumak için yanýma aldýðým kitabýmý çýkardým. Bir bölüm okuyup önümdeki fileye býraktým.
Bu arada tren hareket etmiþ, yolcular ile, uðurlamaya gelenler birbirlerine el sallýyordu. Bizi yolcu etmeye kimse gelmemiþti. Yanýmdaki küçük kýzým da herkese el salladý.
Yan tarafta oturan, gözlüklü, örme takkeli, beyaz sakallý yaþlý adam, yanýndaki koltukta oturan iki genç kýza bir þeyler söyleyip direktifler yaðdýrýyordu.
Yanýndaki boþ koltuða kimsenin oturmamasý için, kendince tedbirler alýyordu.
Yaþlý adamýn yanýna gelip dikilen genç:
-Amca oturabilir miyim ? Dedi.
-Biletin var mý ? Dedi sert bir ifadeyle.
-Var. Beþ numara.
Artýk yapacak bir þeyi yoktu. Zorunlu olarak:
-Gel otur, dedi ve ayaða kalktý.
Genç, yanýna oturdu. Uzunca bir süre hiç konuþmadýlar.
Yan tarafta oturan bir baþka genç, hep pencereden dýþarý bakýyordu. Kim bilir nerede neyi hayal ediyordu?
Bir ara pencereden sol tarafa bakýyorum... Uçsuz bucaksýz buðday tarlalarý... Olgunlaþmýþ dolgun baþaklarýn, baþtan baþa sapsarý ettiði, tümseksiz, çýkýntýsýz, altýn renginde bir deniz...
Güneþin son ýþýnlarý, hafifçe esen rüzgarýn dalgalandýrdýðý bu altýn rengi buðday denizinin üzerinde, daha alýmlý, daha kýrmýzý, daha göz alýcý hale geliyordu.
Kendimi alamadým. Uzunca bir süre baktým. Bu güzelliðe ufukla birlikte bakmak dinlendiriyordu.
Çok uzakta bir köy görünüyordu. Minarenin alemi karþýdaki daðýn üstündeymiþ gibiydi.
Demiryolunun saðýnda, meralar vardý. Ekilmemiþ; otlak olarak ayrýlmýþtý. Aralýklarla koyun sürüleri ve inek guruplarý görülüyordu.
Yaðmurlama sistemi ile pancar sulayanlar vardý. Yakýnýndan geçerken, aþaðýya düþen damlacýklarýn, güneþin kýzýl ýþýklarý ile birleþince öyle bir renk curcunasý oluþturuyordu ki, doðrusu seyretmeye deðerdi.
Tren katarýnýn çýkardýðý toz kütlesi, boþluða doðru yükseliyor; sanki güneþle ufukta birleþmiþ gibi bir manzara oluþturuyordu.
Bir arkadaki bayan, eline aldýðý kitabý soluksuzca okuyor; ara sýra da beþ altý yaþýndaki kýzýyla oynuyordu.
Yanýmdaki yaþlý adam, dolaþmak için çýkan kýzlarýn geri gelmesiyle derin bir nefes aldý. Birlikte oturduðu genç ile koyu bir sohbete baþladý.
Artýk ufuk tamamen kýzýla boyanmýþ, güneþ daðlarýn arkasýna çekilmiþti. Ýçerideki hararet, yavaþ yavaþ soðumaya baþlamýþtý.
Daðlarýn rengi kurþuni siyaha boyanmýþ, aðaçlarý seçilmez hale gelmiþti.
Yandaki yaþlý adama baktým. Cebinden çýkardýðý Kuran-ý Kerimi okuyordu.Yüzündeki olumsuzluk kaybolmuþtu. Dünya ile baðlantýsý olmayan bir huzur, gözlerinde parlýyordu. Okumaya bir müddet daha devam etti.
Yanýndaki gence döndü:
-Delikanlý ! Müsaade edersen namaz kýlacaðým, dedi.
Genç, kendisinden istenen karþýsýnda mutlu olduðunu gösterircesine:
-Tabii, tabii buyurun, diye cevap verdi. Ayaða kalktý. Kompartýmanýn kapýsýna doðru yürüdü. Namaz kýlan bir insana hizmet ettiði düþüncesi yüzünden döküldü.
Yaþlý adam, dizlerinin üstüne çöktü. Ellerini kaldýrýp tekbir aldý. Namazýný kýldý. Buruþmuþ ellerini kaldýrdý. Dua etti.
Namazdan sonra, yan tarafta oturan kýzlarýn verdiklerini yedi.
Genç kýza döndü:
-Hatice ! Ahmet amcan da duymuþ benim kriz geçirdiðimi.
-Öyle mi ?
-Hýýý. Geçen gün telefon açtýðýnda söyledi.
-.......
Bir süre kendi aralarýnda konuþtular sessizce.
Ýçimden yaþlý adamla konuþmak geldi. Tepkisinin nasýl olacaðýný bilemediðim için vazgeçtim. Ani bir hareketle öne doðru eðildim:
-Amca, nereye gidiyorsunuz ? Dedim.
Gülümseyen yüzüyle bana döndü:
-Kütahya’ya, dedi.
-Oralý mýsýnýz ?
-Evet. Konya’dan geliyoruz.
-Hayýrdýr ?
-Mevlana’yý ziyaret ettik. Konya’da akrabalarýmýz var. Yanlarýnda bir kaç gün kaldýk.
Sohbeti epeyce ilerletmiþtik. Bana Konya’nýn güzelliklerini anlattý... Mevlana’dan Alaaddin’e ... Sýrçalý Medreseden Meram’a... Camilerinin güzelliklerinden, þehrin temizliðine kadar:
-Orada yaþamayý isterdim. Mevlana’yý sýk sýk ziyaret etmek, herhalde huzurumu artýrýrdý. Ziyaret ettiðimde çok farklý duygular yaþadým. Anlatamam…
Sessizce dinledim. Bazen baþýmý salladým “evet” anlamýnda. Konu dönüp dolaþýp; geçirdiði krize gelmiþti:
-Çok zor, dedi. Çok zor. Allah, düþmanýmýn baþýna vermesin.
O aný yaþýyor gibiydi. Yüzündeki çizgiler derinleþti. Düþündükleri gözlerine yansýdý. Kaldýðý yerden devam etti:
-Dünya boþ... Anlamsýz... Bir varsýn, bir yoksun... Daha birkaç gün öncesiydi. Kriz geçirdim. Gidip gelmiþim anlayacaðýn. Hiç bir þey hatýrlamýyorum. Gözlerimi açtým ki hastanedeyim.
-Geçmiþ olsun.
-Sað ol evlat ! Ýnsan hayata pamuk ipliðiyle baðlý. Koptuðu anda her þey biter. Ben o anda ölebilirdim de. Hayat durmadan devam ediyor. Týpký bir tren misali. Tren istasyondan kalkýnca geri dönmez. Zamanýnda binersen ne âlâ. Yoksa ayný trene bir daha binemezsin. Önemli olan zamanýnda binmek. Treni kaçýrmamak. Tabii bu arada yolculuk için, yolluk hazýrlamayý unutmamak gerekir.
-Doðru söylüyorsun, dedim.
Pür dikkat dinlemem hoþuna gitti. Bana olan ilgisi arttý. Devamlý konuþma isteðini anladým. Konuþup rahatlamasý düþüncesiyle yakýnlýk gösterdim.
-Sen nereye ? Diye sordu.
-Kütahya’ya.
-Kütahyalý olmadýðýn belli.
-Deðilim. Yakýnlarýmý ziyaret için gidiyorum.
-Çok iyi. Büyük sevap. Akraba ziyaretini terk edip, akrabalarý ile ilgiyi kesmeyi dinimiz hoþ karþýlamaz.
-Evet, derken göz kapaklarýmýn aðýrlaþtýðýný hissettim.
Uyuma isteðim artmaya baþladý. “Uyumak isteðimi söylesem ayýp olur mu ?” Diye içimden geçirdim. Yanýmdaki amca, konuþmasýna devam etti:
-Misafirim ol, diyerek evini tarif etti.
-Nasipse inþallah, dedim.
-Þehir teklifi falan deðil ha !
-Ýnþallah, dedim ikinci kez.
Bu sözlerle esnemelerim arttý. Ýçimden geçenleri okuyormuþçasýna:
-Birazcýk uyuyalým, diyerek yüzünü çevirdi.
Trenin týktýk sesli ninnisiyle pencereden dýþarýdaki karanlýklara gömüldü gözlerim. Uzaktaki yanýp sönüyor gibi görünen bir köyün sokak lambalarý ile yýldýzlarýn parýltýsý birleþmiþ gibiydi. Karanlýkta kaybolan gözlerim ýþýklar arasýnda asýlý kaldý...
Sessizlik içinde duraksýyorum. Bir þey arýyorum; bulamýyorum. Yan tarafýmdaki oturan amca, nefes almakta zorlanýyor. Motor sesi gibi hýrýldýyor boðazý. Baðýrýyor; sesi çýkmýyor. Aðzýndan köpükler akýyor. Çýrpýndýkça çýrpýnýyor. Yüzü gözü mosmor kalýyor. Bir þey yapmak istiyorum. Elimden bir þey gelmiyor. Yardýmcý olamamak; çaresizlik korkutuyor. Gözlerimin önünde ölüme giden birisi. Ürperiyorum. Ölüm korkutuyor beni. Benliðimi çepeçevre sarmalýyor. Ölmek, ölümü yaþamak... Soðuk bir düþünce. Soðuk bir terleme. Soðuk bir dokunuþ. Elimde baþlayan demir soðukluðu vücudumda yayýlýyor. Titriyorum.
“Kütahya” diye baðýran kondüktörün sesi kulaklarýmda çýnladý.
Hafifçe doðruldum. Gözlerimi ovaladým. Kendime gelip yanýmda oturan amcanýn mýþýl mýþýl uyuduðunu görünce içim ýsýndý; sevindim.
O anda avaz avaz baðýran Kondüktörün sesi, ahenkli notalarýn oluþturduðu güzel bir beste gibi geldi.