Cebimdeki biletleri çıkardım. Numaraları kontrol edip yerime oturduğumda, tren hareket etmek üzereydi. Düdüğünü uzun uzun çalarak, yolcuları kompartımanlara davet ediyordu.
Akşamın kızıllığı göz alıyordu. Güneş karşıdaki dağların arkasına doğru yönelmiş, kızıl ışınları yüzümüzü yalıyordu.
Valizimi kaldırıp yukarıya koydum. Okumak için yanıma aldığım kitabımı çıkardım. Bir bölüm okuyup önümdeki fileye bıraktım.
Bu arada tren hareket etmiş, yolcular ile, uğurlamaya gelenler birbirlerine el sallıyordu. Bizi yolcu etmeye kimse gelmemişti. Yanımdaki küçük kızım da herkese el salladı.
Yan tarafta oturan, gözlüklü, örme takkeli, beyaz sakallı yaşlı adam, yanındaki koltukta oturan iki genç kıza bir şeyler söyleyip direktifler yağdırıyordu.
Yanındaki boş koltuğa kimsenin oturmaması için, kendince tedbirler alıyordu.
Yaşlı adamın yanına gelip dikilen genç:
-Amca oturabilir miyim ? Dedi.
-Biletin var mı ? Dedi sert bir ifadeyle.
-Var. Beş numara.
Artık yapacak bir şeyi yoktu. Zorunlu olarak:
-Gel otur, dedi ve ayağa kalktı.
Genç, yanına oturdu. Uzunca bir süre hiç konuşmadılar.
Yan tarafta oturan bir başka genç, hep pencereden dışarı bakıyordu. Kim bilir nerede neyi hayal ediyordu?
Bir ara pencereden sol tarafa bakıyorum... Uçsuz bucaksız buğday tarlaları... Olgunlaşmış dolgun başakların, baştan başa sapsarı ettiği, tümseksiz, çıkıntısız, altın renginde bir deniz...
Güneşin son ışınları, hafifçe esen rüzgarın dalgalandırdığı bu altın rengi buğday denizinin üzerinde, daha alımlı, daha kırmızı, daha göz alıcı hale geliyordu.
Kendimi alamadım. Uzunca bir süre baktım. Bu güzelliğe ufukla birlikte bakmak dinlendiriyordu.
Çok uzakta bir köy görünüyordu. Minarenin alemi karşıdaki dağın üstündeymiş gibiydi.
Demiryolunun sağında, meralar vardı. Ekilmemiş; otlak olarak ayrılmıştı. Aralıklarla koyun sürüleri ve inek gurupları görülüyordu.
Yağmurlama sistemi ile pancar sulayanlar vardı. Yakınından geçerken, aşağıya düşen damlacıkların, güneşin kızıl ışıkları ile birleşince öyle bir renk curcunası oluşturuyordu ki, doğrusu seyretmeye değerdi.
Tren katarının çıkardığı toz kütlesi, boşluğa doğru yükseliyor; sanki güneşle ufukta birleşmiş gibi bir manzara oluşturuyordu.
Bir arkadaki bayan, eline aldığı kitabı soluksuzca okuyor; ara sıra da beş altı yaşındaki kızıyla oynuyordu.
Yanımdaki yaşlı adam, dolaşmak için çıkan kızların geri gelmesiyle derin bir nefes aldı. Birlikte oturduğu genç ile koyu bir sohbete başladı.
Artık ufuk tamamen kızıla boyanmış, güneş dağların arkasına çekilmişti. İçerideki hararet, yavaş yavaş soğumaya başlamıştı.
Dağların rengi kurşuni siyaha boyanmış, ağaçları seçilmez hale gelmişti.
Yandaki yaşlı adama baktım. Cebinden çıkardığı Kuran-ı Kerimi okuyordu.Yüzündeki olumsuzluk kaybolmuştu. Dünya ile bağlantısı olmayan bir huzur, gözlerinde parlıyordu. Okumaya bir müddet daha devam etti.
Yanındaki gence döndü:
-Delikanlı ! Müsaade edersen namaz kılacağım, dedi.
Genç, kendisinden istenen karşısında mutlu olduğunu gösterircesine:
-Tabii, tabii buyurun, diye cevap verdi. Ayağa kalktı. Kompartımanın kapısına doğru yürüdü. Namaz kılan bir insana hizmet ettiği düşüncesi yüzünden döküldü.
Yaşlı adam, dizlerinin üstüne çöktü. Ellerini kaldırıp tekbir aldı. Namazını kıldı. Buruşmuş ellerini kaldırdı. Dua etti.
Namazdan sonra, yan tarafta oturan kızların verdiklerini yedi.
Genç kıza döndü:
-Hatice ! Ahmet amcan da duymuş benim kriz geçirdiğimi.
-Öyle mi ?
-Hııı. Geçen gün telefon açtığında söyledi.
-.......
Bir süre kendi aralarında konuştular sessizce.
İçimden yaşlı adamla konuşmak geldi. Tepkisinin nasıl olacağını bilemediğim için vazgeçtim. Ani bir hareketle öne doğru eğildim:
-Amca, nereye gidiyorsunuz ? Dedim.
Gülümseyen yüzüyle bana döndü:
-Kütahya’ya, dedi.
-Oralı mısınız ?
-Evet. Konya’dan geliyoruz.
-Hayırdır ?
-Mevlana’yı ziyaret ettik. Konya’da akrabalarımız var. Yanlarında bir kaç gün kaldık.
Sohbeti epeyce ilerletmiştik. Bana Konya’nın güzelliklerini anlattı... Mevlana’dan Alaaddin’e ... Sırçalı Medreseden Meram’a... Camilerinin güzelliklerinden, şehrin temizliğine kadar:
-Orada yaşamayı isterdim. Mevlana’yı sık sık ziyaret etmek, herhalde huzurumu artırırdı. Ziyaret ettiğimde çok farklı duygular yaşadım. Anlatamam…
Sessizce dinledim. Bazen başımı salladım “evet” anlamında. Konu dönüp dolaşıp; geçirdiği krize gelmişti:
-Çok zor, dedi. Çok zor. Allah, düşmanımın başına vermesin.
O anı yaşıyor gibiydi. Yüzündeki çizgiler derinleşti. Düşündükleri gözlerine yansıdı. Kaldığı yerden devam etti:
-Dünya boş... Anlamsız... Bir varsın, bir yoksun... Daha birkaç gün öncesiydi. Kriz geçirdim. Gidip gelmişim anlayacağın. Hiç bir şey hatırlamıyorum. Gözlerimi açtım ki hastanedeyim.
-Geçmiş olsun.
-Sağ ol evlat ! İnsan hayata pamuk ipliğiyle bağlı. Koptuğu anda her şey biter. Ben o anda ölebilirdim de. Hayat durmadan devam ediyor. Tıpkı bir tren misali. Tren istasyondan kalkınca geri dönmez. Zamanında binersen ne âlâ. Yoksa aynı trene bir daha binemezsin. Önemli olan zamanında binmek. Treni kaçırmamak. Tabii bu arada yolculuk için, yolluk hazırlamayı unutmamak gerekir.
-Doğru söylüyorsun, dedim.
Pür dikkat dinlemem hoşuna gitti. Bana olan ilgisi arttı. Devamlı konuşma isteğini anladım. Konuşup rahatlaması düşüncesiyle yakınlık gösterdim.
-Sen nereye ? Diye sordu.
-Kütahya’ya.
-Kütahyalı olmadığın belli.
-Değilim. Yakınlarımı ziyaret için gidiyorum.
-Çok iyi. Büyük sevap. Akraba ziyaretini terk edip, akrabaları ile ilgiyi kesmeyi dinimiz hoş karşılamaz.
-Evet, derken göz kapaklarımın ağırlaştığını hissettim.
Uyuma isteğim artmaya başladı. “Uyumak isteğimi söylesem ayıp olur mu ?” Diye içimden geçirdim. Yanımdaki amca, konuşmasına devam etti:
-Misafirim ol, diyerek evini tarif etti.
-Nasipse inşallah, dedim.
-Şehir teklifi falan değil ha !
-İnşallah, dedim ikinci kez.
Bu sözlerle esnemelerim arttı. İçimden geçenleri okuyormuşçasına:
-Birazcık uyuyalım, diyerek yüzünü çevirdi.
Trenin tıktık sesli ninnisiyle pencereden dışarıdaki karanlıklara gömüldü gözlerim. Uzaktaki yanıp sönüyor gibi görünen bir köyün sokak lambaları ile yıldızların parıltısı birleşmiş gibiydi. Karanlıkta kaybolan gözlerim ışıklar arasında asılı kaldı...
Sessizlik içinde duraksıyorum. Bir şey arıyorum; bulamıyorum. Yan tarafımdaki oturan amca, nefes almakta zorlanıyor. Motor sesi gibi hırıldıyor boğazı. Bağırıyor; sesi çıkmıyor. Ağzından köpükler akıyor. Çırpındıkça çırpınıyor. Yüzü gözü mosmor kalıyor. Bir şey yapmak istiyorum. Elimden bir şey gelmiyor. Yardımcı olamamak; çaresizlik korkutuyor. Gözlerimin önünde ölüme giden birisi. Ürperiyorum. Ölüm korkutuyor beni. Benliğimi çepeçevre sarmalıyor. Ölmek, ölümü yaşamak... Soğuk bir düşünce. Soğuk bir terleme. Soğuk bir dokunuş. Elimde başlayan demir soğukluğu vücudumda yayılıyor. Titriyorum.
“Kütahya” diye bağıran kondüktörün sesi kulaklarımda çınladı.
Hafifçe doğruldum. Gözlerimi ovaladım. Kendime gelip yanımda oturan amcanın mışıl mışıl uyuduğunu görünce içim ısındı; sevindim.
O anda avaz avaz bağıran Kondüktörün sesi, ahenkli notaların oluşturduğu güzel bir beste gibi geldi.