Bir Pazar günü, bir patlama, fırtına altında.yok olan bir beyin.Yok olan bir beden.Ağlamayı hazır gözler dört bir tarafta.Bir araba patlıyor c-4 le bir insan yok oluyor düşünceleriyle birlikte.Amansız bir haykırış dahi duyulmuyor.
Kan doluyor akciğerime.Öyle bir kan ki, yarının cümlelerinden ibaret.Yazarım bugün, ben yarın öleceksem diyebiliyor.
Gerçekleri haykırıyorum , siz yarınlar duymuyor musunuz?
Bir yarının, yarınımın, nasıl yok olacağını bedenimin parçalarıyla bir yap boz olarak sizlere sunuyorum.
Bir yanım zemheri ayazı, bir yanım ölümün derin sessizliği.
Bir bomba patlıyor bu gün.Bir araba içinde yok olan bir beden.
Susmadım hiçbir zaman.Ölüm benim boynuma takılmış bir zincirdi doğduğumda.
O zinciri hiçbir zaman kıramadım.
Hep düşündüm.
Her zaman yazdım.
Her zaman söyledim.
Söyleyemediklerimi anlayamaya çalıştım bir çok zaman.Anladıklarımı her zaman paylaşmaya çalıştım.
Çalıştığım bir çok zaman ağladım.Her göz yaşımda, her bir damla da bir kelime oluşturmaya, her kelimeyle oluşacak cümleleri yarını yazmaya çalıştım.
Var olmuş bir milletin suskunluğunu, göz yaşlarımla kapatmaya çalıştım.
Göz yaşlarım kara dönüştü, yanmış bedenimi bir battaniye gibi örtmeye çalıştı.
Bir bomba patlıyor.
Kelimelerim birer birer gözlerimin önüne geliyor.
Bir düş kuruyorum, bir devlet düşünüyorum.
Yokluk içinde kurulan bir devlet, şimdi varlık içinde olmasa da yok edilmeye çalışılıyor .Göz yumamıyorum olanlara, uyuyamıyorum, yazıyorum, yazıyorum , fakat yarının ne isteyeceğini de bilmiyorum, bilmeden sadece yazıyorum.
Öyle bir zaman gelecek ki, ben olmayacağım.
Öyle bir çığlık patlayacak ki , duyamayacağım.
Bir ben kalacağım kelimelerin arkasında.
Bir ben öleceğim bir patlama sonrası.
Yarını düşüneceğim, karlar altında ki yanmış bedenimde.
Bir duş kuracağım yine, göz perdelerim hiç açılmayacakken.
Bir yarın düşüneceğim;
Yine barış ve sevgi olacak.
Yarın olacak.
İnsanlar olacak.