Tesadüflere bırakmanın zamanı geldi.

Öğrendin;
her çabanın sonuç vermediğini,
Anladın;
günlerce kürek çeksen de,
Hep durduğun yerde durabileceğini.
Ve diyebiliyorsun artık;
''Çabam; değiştirebileceğimden değil,
Seyirci olmanın bana hissettireceklerinden,
Hissedeceğim pişmanlıktan belki,
Belki de korkmaktan,
vicdan azabı duyacak olmaktan.''

Biliyorum çocuk,
Seni de kandırdılar benim gibi,
Herkes ayrı birer dünya dediler,
Sen varsan, olduğunu herşeyin,
Sen yoksan olmadığını söylediler.
Eklemeyi unuttular;
sonsuzlukta birer nokta kadar olduğumuzu...
Söylemediler bize,
biz olmadan da,
döndüğünü dünyanın,
doğduğunu güneşin...

Yazık!
Sen de kontrolü kendinde sandın,
İnandın değiştirebileceğine,
Güçlü olduğunu söyleyenlere kandın!
Sonra bir gün baktın,
Sonsuzlukta, gerçekten sadece bir nokta kadarmışsın.

Ama üzülme çocuk!
Korkma yine de çabalamaktan,
Mutlu olacaksan,
çek yine de akıntıya küreğini,
Yorgun değilsen çocuk,
rüzgara ters yürü,
inadına şiddetinin...

Ama emin değilim...

Belki de büyümelisin sen de,
kimi zaman tesadüflere bırakabilmelisin hayatı,
Kabullenmelsin çaba sarfetmenin,
sonuca ulaşmanın eş anlamlısı olmadığını,

Büyü artık çocuk!
Hadi büyü sen de,
Koşma artık,
bırak savaşmayı,
Ve öğren sen de,
Akışına bırakmayı hayatı...