İÇİMDEKİ İZİN
Yağmurlu havaları pek severim;
Islak sokaklarında gezdiğim,
İlk gençliğim gelir aklıma…
Derken,yıllar geçtikçe çıktı ortaya;
Gönlümün baharı, yazı,güzü ve kışı….
Kaç mevsim yaşadık bahar tadında,
Soğukta ısındı gönüllerimiz.
Ve solgun Temmuzun eteklerinde,
Soğuttum nefesimi bakışlarında.

Çocukluğumdaki yağmurları beklerken bir gün,
Baktım, bana gül değil diken göründün.
Anladım hiçbir yağmur dindirmez gazabını,
Yazanı sen oldun, ayrılık kitabını…

Zamanı yıldıran ecel misali,
Nasibini kollayan bir kuzgun veyahut,
Derin bir hicranın göründü ucu;
Bir kupkuru inat, bir siyah bulut,
Gözünü uzaklara dikti bir yolcu…

Ağaçlarda korku vardı,kuşlarda hüzün.
Gece yorgun ve yıldızlar uyuyordu.
Rüzgarların kesilmeyen sesinde,
Kulağım , senden kalan ninnileri duyuyordu…

Böyle bir kış gecesi bırakıp gittin beni.
Günler,aylar geldi geçti, hep bekledim dönmeni…

İşte böyleydi günler;
Gözümde yüzün vardı,yüreğimde hasretin,
Kanımda canın vardı, parmağımda işaretin.
Karışıp gitmişti göz yaşlarım yağmurlara…
Bir tek sen yoktun,yokluğun duruyorken;
Bakışın duruyordu,gözlerinse kayıp.
Vicdanını saklamıştın,merhameti bırakıp,
Ruhumu eriten yağmurlar yağıyordu…
……..

Yağmurlu havaları pek severim.
Kokusu tenin gibi beynime kazınmış,
Suyun toprağa kavuştuğu anın.
Aşklarını şimşekler şahitlik eder.
Adını göklere yazdığım dilber!
Söyle, seni benim kadar,benim gibi kim sever?..
Ünver PAZARLI