GÜZ GÜNÜ
Bir sonbahar günüydü; yalnız ve solgun,
Seyrettim ağaçları gözlerim dolgun.
Nasıl teslim olmuştu tabiat kara,
Veda etmekteydi ağaçlar yapraklara...
Mevsimin beklenmeyen bu ilk karını,
Baktım,üşüdüm,düşündükçe yarını…
Dalda yapraklar gibi sallandı mevsim,
Yuvasız kuşlar gibi göçtü hevesim.
Dalların sesini dinledim gönülden;
Farksızdı kalbim, kışta açan bir gülden.
Seni son defa görüp gitmek olunca,
Çökmüştü hayallerim boylu boyunca.
Yalnız, bir parkta bekliyordum yolunu,
Demiştin son görüşmemiz olduğunu.
Ta uzaktan duymuştum ayak sesini,
Bilirdim, hiç sevmezdin bekletmesini.
Rüzgâr gibi esip, uçtum yerimden,
Donmuş bir ölüydüm o an kederimden.
Attığın her adımda sevdanın izi,
Eridi , kar gibi sildin mazimizi.
" Niçin, nasıl, neden" manasızdı bugün;
Dudağın kederliydi, gözlerin üzgün.
Hayır, sana yalvarmayacağım, asla!     
Ne yapsam değişmeyecek nasıl olsa.
Yalnız, duyayım, söyle son sözlerini!
Gerek yok, kaçırma benden gözlerini!
Biz düşman değiliz, zamanın hatrı var,
Fakat adın kalacak:"Ayrıldığım yar!"
Dudağından uçuşan ılık nefesin,
Soldurdu dalları, döküldü yapraklar.
Varsın diyen adına Sonbahar" desin,
Bağ bozumum, kar benizlim, biricik yar!
Sen, baharsız ömrümün sonbaharısın;
Hüzünlü şarkımın şen bestekârısın.,,
Gönlü kırık kuşlar, öterken dallarda,
Hatırlayıp ağlarım her sonbaharda...

Ünver PAZARLI