vazgeçtim..


kaplumbağalar da uçar filmine saygı duruşu niteliğinde bir yazı kaleme alacaktım,
vazgeçtim.
günlerdir aralıksız yağan yağmurun ruhumda yarattığı derin hezeyanı yazacaktım,
vazgeçtim.
baharın bir türlü beni mutlu ve melankolik zamanlara götürememesini anlatacaktım,
vazgeçtim.
sonra, çocukluğuma dair bir şarkının gölgesinde serinlemenin naifliğini yazacaktım
vazgeçtim.
kendime ve kentime dair bir hikaye yaratıp, kahramanı olacaktım
vazgeçtim.
yekta kopan'ın son öykü kitabından bir kaç cümle yazmak istedim
vazgeçtim.
kelimeler cümlelere, cümleler öykülere dönüşsün diye çabalamayı düşündüm
vazgeçtim.
elimden mamasını yiyen kediyi tüm çirkinliğine rağmen yazmak istedim
vazgeçtim.
boğaziçinden geçen her geminin beni ne kadar hüzünlendirdiğini açıklamak istedim
vazgeçtim.
boğazın ve istanbul'un tüm anlık sevişmelerinde siyah bir gece yazmak istedim
vazgeçtim.
beşiktaş'ı, yani kainattaki en büyük aşkı detaylandırmak için çabaladım
vazgeçtim.
son günlerde dinlediğim ümit sayın'ın ‘gitme’ albümünü yazmak istedim
vazgeçtim.
kentimin ıslak yollarında onlarca ölü kuş bulmanın acısını paylaşmak istedim
vazgeçtim.
gece, sokak başlarında duran travestilerin şuh bakışlarından ürkmeyi yazacaktım
vazgeçtim.
bazan, sıcak demli bir çay için adam bile öldürebileceğimi anlatacaktım
vazgeçtim.
topladığım ilk basım kitapların bir ehemmiyeti kalmadığını söyleyecektim
vazgeçtim.
plak kolleksiyonu yapmayı ne denli arzuladığımı paylaşacaktım
vazgeçtim.
şiir yazmanın artık bana bir yük gibi ağır geldiğini itiraf edecektim
vazgeçtim.
şiir yazmanın dayanılmaz hafifliğinde, bir yaprak misali uçtuğumu anlatacaktım
vazgeçtim.
hiçbir zaman bir orhan pamuk veya ümit yaşar olamayacağımı söyleyecektim
vazgeçtim.
okuduklarımın artık yarısından fazlasını anlamadığımı söyleyecektim
vazgeçtim.
oturduğum evden sıkıldığımı, kendimce nedenleri ile ifade edecektim
vazgeçtim.
kaldırımlarını beğenmediğim sultanahmetin köftesini de sevmediğimi söyleyecektim
vazgeçtim.
kelime kelime bildiğim bir hikayeyi farklı versiyonuyla yazacaktım
vazgeçtim.
masumiyet müzesinden, 'bazan' bölümünü yanılgılarımla harmanlayacaktım
vazgeçtim.
ayrılırken elele tutuşan genç bir çiftin ilk ihanetlerini yazacaktım
vazgeçtim.
sonbaharın en sevdiğim türk filmi olduğundan dem vurup sinema yazacaktım
vazgeçtim.
kelimelerle oynadım sildim, oynadım sildim, sonra da boş şeyler yazmaktan
vezgeçtim.
kafamdan binlerce konu geçmesine rağmen hepsinden teker teker
vazgeçtim.

sonra, seni yazmaya karar verdim
düşündüm
vazgeçtim!

insanlar yenilglerini yazmayı sevmezler
yanılgılarını silemezler bir daha,
biliyorum, gece-gündüz kadar farklıyız
lakin gece olmadan gündüz gelmez
gündüz olmadan gece çekilmez.


kafamda, binlerce cümleyle oturduğum masadan, tek bir cümleyle ayrılabildim!
zamansız zamandan ve felaket kelime yağmacılığından.

biliyorum tüm kelimeler istanbul'a çıkar,
tüm kaldırımlarda serseri aşıklar gözlerimde beliren yalnızlığı yakar.

biliyorum gidişinle bıraktığın boşluğu hiçbir gölge dolduramaz, hiçbir buzlu rakı içilen beyaz aşk olamaz.
hiçbir sancı bu denli sol yanı ağrıt(a)maz.
hiçbir yürüyüş ıslak bir sultanahmet inişi kadar aşk kokamaz.

ve biliyorum; hiçbir özür bir bakış kadar ifade derinliği yaşatamaz.

nisantasi
4 nisan 2011