Öykü yazmaya baþladýðýmýn ilk günleriydi... Yazdýklarýmý, arkadaþlarýma gösteriyor, onlarla paylaþýyor ve zorla okutuyordum. Ýyi ve olumlu yönde eleþtiriler alýyordum.
Bu da beni fazlasýyla kamçýlýyor ve yeniden yazmaya teþvik ediyordu. Edebiyattan iyi anlayan, denemeleri olan ve bazý gazetelerde öyküleri yayýmlanan bir arkadaþ gelmiþti bize. Saðdan soldan duymuþ olacak ki,

''Yazdýklarýný getir, bir de ben göreyim'' dedi bana.

Getirdim hemen. Bir kaç kýsa öykü çalýþmamý gösterdim. Hemen okumaya baþladý, cebinden çýkardýðý renkli bir kalem yardýmý ile eksik ya da yanlýþ gördüðü yerlerin altýný çiziyor, üzerlerinde ufak tefek düzeltmeler yapýyordu. Bitirince:

''Ýyi bir yoldasýn.'' dedi. ''Devam et ...''
Anam yanýmýza gelerek,
''Nasýl beðendin mi? Güzel mi, oðlumun yazdýklarý?'' diye sordu.
''Evet, beðendim, ayrýca kalemi de güzel ''
Anam, gururla baktý:
''Elbette kalemi güzel olacak.'' dedi sonra da ekledi. ''Kardeþim Milo onu ta Almanya'lardan yolladý.''