AYÞEYÝ SATIYORUZ


Pazarcýlýk iyi iþtir, kazançlýdýr. Ancak tezgahtarlýk yeteneði ister. En baþta bizim Ahmet gibi, aðzý kalabalýk olmak, hatta o da yetmez yaratýcý bir kiþi olmak gerekir. Ahmet, dedim de, bir ara Eþrefpaþa Pazarý’nda ortak pazarcýlýk yaptýðýmýz günleri anýmsadým. Ne yetenekli çocuktu o öyle; yoldan küçük küçük taþ toplasa iyi paraya satar, biraz iricesini toplasa, doðal olarak fiyatý yükseltirdi.
Pazaryerinin arka taraflarýndan bir tezgah bulduk; ama Ahmet çok yetenekli, dedim ya, en mevkideki tezgahlar gibi iþ yapýyoruz.
Üretici olmadýðýmýz için alýp satýyoruz. Pazar sabahlarý toptancý kamyonlarýnýn baþýndayýz. Mevsim ilkyazýn sonlarý dedi mi fasülyeler çýkmaya baþlar. Tür tür, çeþit çeþit, ardý ardýna gelir. Ahmet deneyimli, o sýralar turfanda fasülyenin iyi kazandýracaðýný biliyor. Cepte ne var ne yoksa fasülyeye yatýrdýk.

      …

Mallarý tezgaha yýðdýk, Ahmet baþladý baðýrmaya “Ayþeyi satýyoruz. Þeker gibi Ayþe gidiyor!” Kulaðýna eðilip “Oðlum, fasülye de þuna! Gören görmeyen baþka bir þey satýyoruz sanacak.” desem de, hiç umrunda deðil. Tezgah sapa yerde olduðu için baþka türlü müþteri gelmezmiþ. Ama gerçekten de o baðýrdýkça kum gibi müþteri geliyor. Ýki kilo üç kilo, malý eritiyoruz.
Bir ara Ahmet çiþe mi gitti nereye gittiyse, baðýrma iþi bana kaldý. Müþteri gelsin diye avazýmýn çýktýðýnca baðýrýyorum.
- Fasülyee, Ayþekadýn fasülyeee. Þeker gibi çýkmazsa para geriyeee!
Nerdee, dönüp bakan bile yok. Hatta tezgahýn yakýnýndan geçen yok. Bir ara nasýl yolu düþtüyse, sapkýn tezgin türünden bir adam çýkageldi:
- Fasülye kaça?
- Kilosu bir lira.
- Elli kuruþa olursa, yarým kilo çek.
Olmuyor, neredeyse üste para isteyecekler.

     …

Ahmet döndü geldi, baþladý baðýrmaya; “Ayþeyi satýyorum. Gitti þeker gibi kýz” ývýr zvýr. Ama, insanlar yönünü yine bize çevirdi: “Ver üç kilo ver beþ kilo.”
Yahu bu adamlar alýþveriþe mi çýkmýþlar, çapkýnlýða mý? Bak bak, “Elli kuruþtan olursa yarým kilo ver” diyen amca, bir buçuk liradan dört kilo çektiriyor.
Olacak þey deðil! Ahmet, “Ayþeyi satýyoruz. Ayþe elden gidiyor!” diye diye feryadettikçe tezgah müþteri kaynýyor.
Bir ara baktým, ben yalnýzken göz ucuyla bakýp burun kývýran yaþlý teyze bile “Ver üç kilo” demez mi? Þuna bak, sana da ne oluyor acaba!

     …

Yalnýz bizimki “Þeker gibi Ayþe gidiyor. Yavrum Ayþe” dedikçe ben utancýmdan yerin dibine giriyorum. Yüzüm kulaklarýma kadar kýzarmýþ olmalý, müþterilerden biri fark etmiþ, Ahmet’e soruyor:
- Delikanlý bu iþlerde yeni galiba?
Bizimkinin yanýtý hazýr:
- Öðrenecek abisi öðrenecek; üç hafta sonra gel bak, beni bile satmazsa ne olayým!



Çok satarým, ben þeydim ya! Þeydim, dedim de, bu iþ olmayacak. Sattým satýyorum, derken bir tanýdýk görecek, diye ödüm kopuyor.
Yolu yok, bundan sonra fasülye denen þeyi ne alýrým, ne de satarým.

     …

Bir sonraki hafta yine toptancý kamyonlarýnýn baþýndayýz. Ben artýk fasülye iþi bitti, diye düþünürken, Ahmet fasülye kamyonlarýnýn yanýna yanýna gidiyor. Ne yapsam boþuna, yine alacak. “Bamya alýp satalým” diyorum; o zengin iþiymiþ. O kadar sermayemiz yokmuþ. Turfanda patlýcan alalým; o da olmazmýþ, kiloda yirmi beþ kuruþa çalýþýlmazmýþ.
Ýkna olmuyor. Neyse ki bu hafta bir deðiþiklik var. Oturak Aþye mevsimi bitmiþ, Çalý Ayþe getirmiþler. O da bir þeydir.
Tezgaha geldik, bizimki baþladý yine “Haydi Çalý Ayþeyi satýyoruz, Çalý Ayþe gidiyooor!”
Geçen hafta bir buçuk liradan dört kilo alan amca çalý lafýndan hoþlanmamýþ olacak, fasülyeye deðil de Ahmet’in yüzüne baktý:
- Þöyle etli butlusundan yok muydu, evladým?