Tam, 15 ay önce, sekiz ay gibi uzun süren bir iþsizlik süresinden sonra eski bir arkadaþýmýn yardýmýyla bir iþ buldum. Bu bulunduðum durumda bana bir hýzýr gibi uzanan elle, artýk patlama durumuna gelen sýkýntýlarýmý durdurdum. Ýþimi de çok sevdim. Bana verilen her görevi, çabukca, býkmadan, keyifle yerine getirdim, çok çalýþtým. Ve ayný þekilde de çalýþmaya devam ediyorum. Ama, iþ ve geilr durumu belli bir zamandan sonra sýradanlaþýyor ve heyecanýný kaybettiryor. Çünkü, insan çok çalýþýnca olumlu bazý deðiþiklikler istiyor, gelir artýþý, mevkii de yükselme gibi veya bir yýldýr söz verilmesine karþýn yerine getirilmeyen özel oda sözü gibi. Ve bu moral bozukluðu iþine, çalýþmana yansýmasa da en azýndan yüzüne yansýyor ve yüzünde sürekli bir ”Asýk suratlýlýk, mutsuzluk” ifadelerini oluþturuyor. Bu durumu kýrmak için kendimle mücadele ediyorum. Asýk suratlý görünmek hem hoþuma gitmiyor hem de bana yakýþmýyor.

Hemen iþsiz kaldýðým eve götüremediðim ekmek parasýna bile muhtaç olduðum günlerimi aklýma getirmeye çalýþýyorum. Kýzým üniversitede baþka bir þehiri kazanýrsa ne yaparým diyordum. Þimdi kýzým bulduðum burslarla, beni gerçekten seven kiþilerin katkýsýyla bana yük olamayacak denilecek bir þekilde rahatça okuyor. Peki, ben neden yine de mutlu olamýyorum. Benim ve ailemin saðlýðýnda ve hiç bir alanda sýkýntým yok. Tamam, parasal tüm sorunlarýmýn hala büyük bir miktarý yýðýnlar halinde duruyor. Ama, en azýndan eskisi gibi artmýyorlar ve yavaþ yavaþ çözülüyorlar. Kýzým ve oðlum eðitim hayatlarýnda ki baþarýlarla beni gururlandýrmaya devam ediyorlar. Biricik eþim yýllardýr olduðu gibi tüm iyiylðiyle, anlayýþýyla yanýmda. Ama, ben bunlarýn zaten hakkým olduðunu düþünerek ayrýca çalýþmamýn karþýlýðý olan terfi ve veya gelir artýþýný da istiyorum. Nedense, bu hýrstan küçüklükten beri kurtulamadým. Hayatýmda ki kötü günlerin sebeplerinden en büyüðünün bu hep sürekli daha iyiye gitme hýrsýmdan kaynaklandýðýný da çok iyi biliyorum. Yine de her þeyin çok hýzla, daha olumlu olarak geliþmesini istemekten vaz geçemiyorum. Daha önce bu duygular yüzünden þimdi ki iþimden aldýðým paranýn üç katýný aldýðým, çok güzel bir iþi kaybetmiþtim. Bu kez daha mantýklý olmalýyým. Ailemi bir daha riske atacak bir durumum yok. Artýk, sabýrlý olmayý öðrenmeliyim. Çalýþmaya ve beklemeye devam. Görelim, bakalým gelecek bize neler getirecek? Ýnþaallah, geliþmelerin hepsi olumlu, iyi þeyler olur. Peki bunlarý neden mi yazýyorum. Belki de bir çeþit kendimle yüzleþip, hýrsýmý köreltmeyi beynime, bilnç altýma kazýmak için. Ne dersiniz baþarabilecek miyim?..