Kendimden bile sakladığım bir sır sanki bitip tükenmeyen sessizliğim,
Merak etmiyor değilim neden bu karmaşa, inadına susuşlarım niye…
Kupkuru bir ağacın tek bir yaprağı gibi, çaresiz düşüşlerim düşlere.
Hayaline o kadar uzağım ki uzakların, hayale bile yer kalmadı içimde.

Bırakıp gittiğim yerdeyim, aynı melodiyi dinlerken, geri dönülmez gibiyim.
Derin derin soluyor ruhum dalgalı denizler gibi, ufuk çizgisine yakın, sahile uzak…
Kelimeler bir cümle tutturmuşlar sonunu bilmeden başlamışlar söze, yeniden.
Hayaline o kadar uzağım ki uzakların, hayale bile yer kalmadı içimde.
Sana bile söyleyemediğim bir sır gibi, nihayet sırrına erdiğim.

Tarif edilmiyor sevgim neden sorma, inadına susuşlarım yine…
Karanlık bir yolun ıssızlığı gibi, umutsuz değerlerim sana verdiğim.
Hayaline o kadar uzağım ki uzakların, hayale bile yer kalmadı içimde.
Koparıp atar mıyım bilmem, aynı yerde beklerken, karşı konulmaz gibiyim.

Zaman zaman duruyor kalbim gelgitler gibi, erken gidişlere yakın, sevgine uzak…
Korkarım ki beni unutmuşlar sesimi duymadan kaybolmuşlar martılar, gökyüzünden.
Hayaline o kadar uzağım ki uzakların, hayale bile yer kalmadı içimde.
Yine de hayal kuruyorum sonsuzlukta, hayalin holograma dönüştüğü ânda.

Mustafa Kemal İzgi