Eşsiz, huzur veren, dokunaklı bir ilgiydi yarın için görünen... Bugün sevdiğin, sesiyle sarhoş eden yenileyici bir dokunuştu.. Her şey sevinçli bir anın, uzun zamanlara dağılmasıydı.. Hüzün hiç uğramayacak gibiydi, şehirdeki kaldırımlara...

Yürüdüğün yollar, hep tanıdığın sokaklara çıkardı, bu yüzden güvenilir ve bir o kadar da alışılırdı.. Sevdiğin tüm anılar, kuytulardan çıkardı ve sen kendi şarkını söylerdin...

Ağaçlar, yapraklarını hep taze tutardı, dökülse, yenileri yüreğinde yeniden kendini gösterirdi. Sonsuz bir akış, niyetlerinin sonucu, seni kendine döndürüp, yakınındaki sevgileri anımsatırdı... Hep ama hep olacaktı, girdap değildi, acı değildi, mutluluğun özü ve en büyüğüydü.

Sorular ve yine başa dönmeler.. Oysa ki hep ileri bakmalıydı... Sessizce oluşmalıydı, yeni, sarmalayan, huzurlu duygular...

Gideceksin! Yeni bir sayfada dönüp geleceksin! Hep arayacaksın, bulduğunda mutluluğun adını koyacaksın! Bu kez yeniden doğar gibi, rüyalarla değil, gerçeklerle oyalanacaksın, rüyada gibi...

İşte sen! Kendine dönünce daha bir mutluluk verensin... Bu olmalı! İstenen! İçimde kök salan... Deli eden sevinç çığlıkları!

Anlayınca uzun yolların nereye çıkacağını, kararsızlık son bulur, canlanır yeni bir hayat... Gözlerin ışık saçar... Hep istenildiği gibi...

Seviyorum! Bu hali! Yeni kıvılcımlar yüreği sardı. Alevler başkalaştırdı! Sevgiler huzur verdi... Kelimeler...

Bildiklerin yeni kapılar açtı. Yeniden öğrendin... Bu olmalı... Üstesinden gelinen kederlerin mükafatı!