ÝYÝSÝ OLMASIN


Ahmet bey kasabanýn oldukça varlýklý tüccarlarýndandý. Þakacý, çevresinde de sevilen bir kiþiydi. Ne var ki, son zamanlarda iyice artan kýrtasiye iþlerinden neþesi kaçmýþtý. Yazým, çizim, fatura hiç ona göre iþler deðildi.
Bu iþlerden kurtulmak için, yeni bir eleman aldý. Okulu yeni bitirmiþ bir kýz. Çalýþma yaþamýna ilk kez atýlýyor ama, çalýþkan ve yetenekli. Kýz bir kaç günde yazýmdýr, çizimdir hepsini düzene koydu.
Ahmet bey iþlerin yine týkýr týkýr yürümeye baþladýðýný görünce çok keyiflendi, eski neþesi yerine geldi. Yine saða sola þakalar yapmaya baþladý.

     …

Üç beþ gün sonra, kýz bir iþ için çarþýya çýkacaktý. Ahmet Bey’e çarþýdan bir istediði olup olmadýðýný sordu. Ahmet Bey meyveyi ve özellikle armudu çok severdi. “Gelirken iki kilo armut al” dedi. Kýz “Peki” dedi. Tam kapýdan çýkacaktý ki, Ahmet Bey “Aman ha! iyisinden olmasýn” diye ekledi.

      …

Kýz bu son söze bir anlam veremedi, bir þey de demedi. Yola koyuldu, hem yürüyor hem düþünüyordu. Peki niçin iyisini deðil de kötüsünü alacaktý? Düþün düþün, iþin içinden çýkamadý. Babasý çarþýda esnaftý, doðru onun yanýna gitti. Olayý en baþtan anlattý: Durum böyleyken böyle.
Babasý patronlarý iyi tanýyor olmalýydý:
- Bak yavrum, dedi, bu zengin takýmý böyledir. Bir kuruþun hesabýný yaparlar. Yemez içmez biriktirirler. Nasýl zengin oluyorlar sanýyorsun? Karýnlarýný çerçöple doldurur, beslendik sayarlar. Sen onun söylediðine bakma, en iyisinden al ki, midesi kýrk yýlda bir bayram etsin. Farkýný ben öderim.
      …

Kýz gitti, en iyisinden iki kilo armut aldý. Ahmet Bey armutlarý görünce, bayýldý. Yemek bir yana seyrine bile doyamadý. Neþesi daha bir arttý, sonra þakasýný sürdürdü. Kýzýn yüzüne baktý:
- Armudun iyisini ayýlar yermiþ, biliyor muydun?
Kýz ne diyeceðini bilemedi. Kötü bir þey mi yaptým, yanlýþ mý yaptým, diye düþünürken, Ahmet Bey:
- Onun için “Ýyisini alma” dedim.
Kýz hiç bir þey demiyor, sonu ne olacak, diye bekliyordu. Ahmet Bey muzipçe devam etti:
- Bak sen ne güzel kötüsünü almýþsýn. Aferim sana!