(-Ð) ASLAN SADIÇ

…?
Menem köyümle Elimas’ýn köyü arasýnda bent olanda. Sene çoh su gidende, mene az gelende deye gavga yapýlanda. Menem köyümden bir adem, Elimas’ýn köyünden bir ademi suya tepende. Cümle adem seyre dalanda, gavga da sona erende. Adem, suda debelenende, lýkýr lýkýr su yutanda. Seyredenler ah vah edende. Sudaki adem de az azdan can verende. Kimileri, “Adem boh yoluna gidende…” deyende.
…?
Elimas’ýn köyünden bir adem, “Onlardan bir adem suya tepilende!” deye baðýranda. Hamýsý hücuma yeltenende. Menem köyüm hemen ricat edende. Adem telef etmeyende.
...?
Ertesi günü Elimas’ýn köyü haber salanda. “Biz de sizin köyden bir ademi suya tepende. Adem boðularak geberende, gavga sona erende. Yoksa, köylümüz gan davalý olanda. Köyünüzün zürriyeti kesilende.” Menem köyümün ehtiyarlarý tezden fikirleþende. Geberecek adem bulanda. Köyün zürriyeti saðlam galanda. Hemen gurbanlýk adem arayanda.

Bir haber gelende. Elimas’ýn köylüleri fikirleþende, gurban edeceh adem seçende.
...?
Köyümün ehtiyarlarý hakkýynan ince eleyip sýh dokuyanda, Gurbanlýh adem olarah beni uygun bulanda. Men çok fena olmuþam. Doðruca yaþlý bubama seyitmiþem. Demiþem, menem yerime sen gurban olasan. “Gurbanlýh sene keder edilende. Ondan keri alnýna yazýlanda. Mene keder edilmeyende. Alnýma yazýlmayanda. Ondan keri menem gurbanlýðým helal olmayanda…” Bubam mene böyle deyende, olmuþam bir garip divane. Elini öpmüþem, hak helalliði istemiþem. Bubam,“Gurbanlýðýn heyirler getire,” deyende mene, divane olmuþam gene.
…?
Anama varmýþam. Hep, senen yoluna gurban olirem diyesen. Vahti geldi, menem gibi olasan. Su bendine gidesen. Menem yerime suya tepilesen. Anam deyende; “Gurbanlýh, erkeh adem olanda. Men diþiyem, gurban mundar olanda. Sen, heyirlisi
ile gurban edilende, men de helvaný hazýr edende.”
…?
Men gene divane olmuþam. Anam deyende, “Gurban temiz olanda.” Bubam deyende, “Boynuna gýrmýzý gurdele baðlayanda.” O sýrada beni peh çoh seven agam gelende. Gollarýný boynuma dolayanda. Demiþem, agam, meni gurban ettirmeyesen. “Gurbanlýk sene farz olanda. Bað bahça mene galanda. Öleþme olmayanda.” Agam böyle deyende olmuþam biçare. Hemen çýhmýþam evden harice. Görmüþem, ehali meni behleyende. Tezden muhteþem algýþa geçende. O vahit anlamýþam ki, men ecele revan olanda. Köyümün ehalisi meni þevkatle (!) gucahlayanda. Eller üstünde ortaya getirilende. Ellerime gýna yahýlanda. Gözlerime sürme çehilende. Gözel esvaplar giydirilende. Ýpeh poþularla süsülenende. Tekbirle yola çýharýlanda. Men, gurbanlýh goyun gibi gidende. Köylümüz mene heyran galanda. Bezisi;“Yiðit bele olanda…” deyende. Ondan keri men de su bendine gabadayý gidende. Gulah verende. Öte yandan ses gelende. Anlamýþam, gurban edeceh adem davul zurnaylan getirilende. Men, bendin duvarýna oturtulanda. Ellerim arkadan baðlananda. Gözlerime gara yazma çehilende. Ayahlarým köstehlenip aþþa salýnanda.
…?
Köylülerim gidende, baþlamýþam gorhmaya. Gorhudan zýngýldamaya. Az azdan ayah sesi duyanda, hemen anlamýþam. Meni gurban edeceh adem uðrun uðrun gelmehte. Adem yanýma gelende, gara yazmayý çehende. Ademi öcüye benzetmiþem. Ondan
keri men çoh gorkmuþam. Adem, üstündeki gara örtüyü atanda. Çoh gözel cemali olan bir oðlan doðanda. Men oðlana bahanda, oðlan da meni göze alanda…Oðlan mene gülümseyende, men de melun melun süzülende. Gayri dayanma gücünü yitirmiþem. Demiþem, mene eziyet vermeyesen. Gelip meni gurban edesen. Oðlan oturanda. Durgun durgun mene bahanda. Hislenmiþem…

*”Suna gönlüm senin gülþenin olsun,
Huri gibisin, cennet meskenin olsun…”
Men türkü söyleyende, oðlan, heyran heyran dinleyende.
Öyle olanda, men de türküye devam edende.
Meramýn caným ise, al senin olsun,
Beyhude yüzün güldürme mene…

Gözel oðlan, mene daha yanýk gülümseyende.
“Ne feryat edersin divane bülbül,”
Türkü söyleyende, sesi peh gözel olanda.
“Senin bu feryadýn gülþene kalsýn.
Bu dünyada eremezsen murada,
Huzuru mahþere divana kalsýn…”

Oðlandan gýz sesi çýhanda, men bir hoþ olmuþam. Oðlan takkeyi atanda, saçlar yayýlanda. Çehet çýharanda, memeler belli olanda. Men çoh sevinmiþem...Hem de çoh heyecanlanmýþam...Ayahlarým yerde sanmýþam. Gýza gitmeh istemiþem. Cumburlop suya düþmüþem. Dibi boylamýþam...Gýz suya dalanda, meni alýp gýyýya goyanda...Gözlerimi gýpýþ gýpýþ edip açanda, bulmuþam kendimi gýzýn gucaðýnda...
... ?
Kurban edeceh adem, Elimas’ýn agasý seçilende. Merkep tepende, agasý gýlýklý Elimas gelende. Gýz, esvaplarýný çýharanda, beraber sýhanda. Menem esvaplarýmý çýharanda, birlihte sýhanda. Esvaplarý gurutmaya goyanda.
… ?
Gýzla üryan galanda, canýn gidende, tehrar gelende...Gafana *enseri girende, geri çýhanda...Üreðin güm güm atanda. Men çoh utanmýþam. Ondan keri gýza heç bahmamýþam.
... ?
Gýz, ele bir gözel olanda ki...Güneþ yüzlü, ceylan gözlü…Ahu bahýþlý, gül gülüþlü. Al yanahlý bal dudahlý. Ýpeh saçlý, galem gaþlý. Ýnci diþli, salýnarah gidiþli. Datlý dilli, ince belli. Selvi boylu, tavus boyunlu. Süt tenli, alma memeli. Gýz, ele gözeldi ki, menem gözlerim gamaþanda. Ondan keri heç bahmayanda.
!..
Gýz, çoh eyi mohabbet edende. Men heyran heyran bahanda. Ona ele çoh baðlanmiþem ki…Demiþem, sene gurban olurem…Meni her dem gurban edesen… Men ona o mene melül melül bahanda…Gýz görende, kendi köylüleri gelende. Men görmüþem, kendi köylülerim gelende. Ýki köyün ademi bir olanda. Bize baðýrýp söyende, taþ atanda. Men çoh gorhmuþam. Gýz, çoh cesur olanda. Esvaplarý alanda, elime yapýþanda, meni gaçýranda. Köylüler govalýyanda, biz seyirtende. Hem giyinende, hem tüyende. Biz yokarýda olanda, gelenlere taþ atanda. Ýniþe geçende, onlar bize taþ atanda. Bele bele gelende, Kaf daðýný aþanda. Hududa varanda. Gomutan, “Bize geç; köylülere dur,” deyende. Ýniþ bayýr gidende, dereler geçende. Daðlar yol verende. Yaylabelen köyüne gelende. Bekir aðam gonuh edende. Önce ev verende. Sonra da everende. Gece de gerdeðe goyanda.
... ?
Elmas, “Eliyas…” deyende nazlý. “Gözel sözlerle menem göðnümü hoþ edesen. Meni aþka getiresen. Bedenimin mülkünü mülk eyleyesen.” Men çoh…çoh sevinmiþem. Hemen gözel sözlere meyletmiþem. “Gözel Elmas’ým, yahþi sözüm sene peh bolluhtur, heçbirinde yalaným yohtur. Ele çoh gözelsin ki, üzüne bakamirem. Seni sevmeh, sevgilerin en gözeli olacah. Seni ele çoh sevecem ki, baþga zamanlarý yoh sayacahsýn. Sene ele baðlanmýþam gi, üreðimdeki tek duygusun. Heyalimdehi tek tutgusun. Ay, geceyi; menim seni sevdiðim gadar sevseydi güneþ yeryüzüne hesret galýrdý. Men seni, bir serçenin gözyaþý döhme ehtimali gadar sevirem. Neye az deyesen? Serçeler, aðladýhlarýnda ölerler. Bu gece ele sevinçliyem ki, seni üç öpüp bir diþlemek istirem. Ýçimden seni çoh sevmeh geçende.” Men bele bele dil dökende gözel Elimas’ým da heyran heyran dinleyende. Men, mest oldu diye düþünürem ki Elimas, “Eliyas, gözel sözlerle iþtahým eyi gelmeyende. Mene þarký söyleyesen. Ondan sonra üç öpüp bir diþleyesen,”deyende. Men ele çok sevimiþem ki yerimde zýplamýþam. Hemen dillenip ses vermeh istemiþem.

“Men bir Acem oðluyem,
Yegit soyundan gelirmiþem,
Çoh gözel görmüþem emme…
En son sene…gönül vermiþem.”

Men hem türkü edende, hem de dönereh oyun oynayanda. Ýsterem ki gözel Elmas’ýn iþtahý tez gelende. Men de üç öpüp bir diþleyende.

“Men bir gözel sevmiþem,
Gönlümü ona vermiþem,
Gidem uzah diyara demiþ
Ardýna düþmüþ gelmiþem.”

Men bele gözel türkü söyleyende, oyun oynayanda Elimas, “Eliyas, bele türkü-oyunla iþtahým gidende. Daha gözel ses verende,” deyende, hemen olmuþam bir söz sazende. Ýsterem ki, gözel Elmas’ýn iþtahý tez geri gelende.

“Al yanaðýnýn alýna,
Bal dudaðýnýn balýna,
Datlý dilinin tadýna,
Caným gurban ederem...
Vallah galmam yarýna,
Billah salmam yarýna...”     

Vallah billah deyende, yumruðumu da sineme bele bele vururem.

“Saçýnýn bir teline,
Gamzendeki benine,
Gözlerinin nemine,
Caným gurban ederem…
Vallah salmam yarýna,
Billah galmam yarýna...”

Sinemi çürüten her yumruhta, gözel Elmas’ýn gülende. Anlirem ki iþtahý gelende.

“Caným bir tanem,
Sakýnýram seni özümden,
Caným gurban ederem,
Vallah dönmem sözümden,
Billah dönmem sözümden…”
…(Alkýþ.)
Sol göksüm acýyanda, ondan yumruðu sað göksüme vururem. O vakit de bele vuranda, gözel Elmas’ýmý peh eyi güldürende.
Gözel türkümle Elimas’ýn göðnünü hoþ eylemiþem. Demiþem, “Elimas…Seni ele çok severem ki, bedeninin mülkünü bedenimin mülküne peylemek istirem…Üç öpüp bi diþleyende he?” Elimas, peh hoþnut kalanda. Meni tez tezden soyanda. Kendini mene aheste soyduranda. Ýkimiz de üryan kalanda.

“Ýþte bu güzel Acemoðlu. Ee, sonra aslan sadýç?”

Men çoh heyecanlanmýþam. O yüzden *eþkin olamamýþam.
Elimas menem üstüme binende. Ondan keri heç bi þey bilmeyende…

Veysel Baþer

Artvin 1972

*: Ýtalik yazýlý dizeler Erzurumlu Emrah’a aittir.
*Enseri: Çivi
*Eþkin: Atýn, dörtnala ve týrýs yürüyüþü arasý koþuþu. Öyküde; mecazi anlamda iktidar sönüklüðü.

Bu fantastik öyküde, Azeri, Terekeme ve Acem þive karýþýmýnda sürç-ü lisan eyledikse hoþ görüle.








BB>