Kıymetini bilemediğim yıllar geçiyor bir bir gözlerimin önünden
ağlayan duvarlar ve resmindeki gözyaşınla birlikte.
Her sabah aynaya baktığımda bir kez daha
sensiz ne kadar anlamsız bir ömür sürdüğümü görüyorum bakışlarımda
Acizliğim karşısında bükük kalıyor boynum
Ve kimseye anlatamıyorum sessiz kalışlarımın aslında acizlikten olmadığını.
Senin mutlu olmandı tek arzum, ama sen bunu anlamak istemedin.
Anlamak istemedin bendeki senin ne kadar önemli,
Ve aslında benim için ne kadar vazgeçilmez olduğunu.
Hep kendi pencerenden bakıp,görmek istediğin gibi şekillendirdin bizi.
Belki sadece alışkanlıktım senin için
Bir senaryo misali sen yazdın,sen oynadın ve sen bitirdin
aslında hiç başlamayan ilişkimizin filmini.
Herkesi davet ettin galasına ama sen gelmedin
Vardın ama yoktun..
Ya da hiç olmamıştın..
Seni benden almaya kimsenin gücü yetmezdi hani
Peki söyler misin anılarla kilitlemişken seni yüreğime
O sabah uyandığımda olmayışını gördüğümde,
Ve senin sadece gülü dikenleriyle kabul etmek istemediğini bildiğim halde
Ne olursa olsun, ne kadar zaman geçerse geçsin
Her zaman bu yüreğin sana açık olduğunu söylediğim halde
Seni koparan neydi benden
Bu kadar mıydık biz?
Evet anlıyorum şimdi
Sonunu baştan yazmıştın sen
Oooof be sevgili..
Her günümü ve her gecemi iki kişilik yaşıyorum şimdilerde sen olmasan da
İyi değilim bu gece
Bedenime saplanan hançeri saklıyorum senli anılarımda
Çok sevmekten korkuyorum artık
Akıl almaz bir fırtına kopuyor içimde
Tepkisiz,sessiz,sensiz susuşlarımda boğuyorum kendimi
Nefesim kesiliyor
Batıyorum en dibine sevdanın
Yoruldum,hem de çok..