Hava ne çok sýcak ne çok soðuk
Güneþ,kristal buz parçalarýyla kaplý yüreðimi ýsýtamayacak kadar
bitkin görünüyor.
Bulutlar gitmekle kalmak arasýnda çeliþki yaþarken,
çiçekler açýp açmamakta kararsýz.
Rüzgar küskünlüðünü yaþýyor yokluðunun.
El pençe divan durmuþken mutluluða,
gönlüm sütten kesilmiþ çocuk gibi dolaþýyor semalarda.
Aðaçlar dallarýndaki son yapraklarýný dökerken,
gövdesine kazýnan aþklarý parçalarken çýðlýklarý yükseliyor arþa kadar.
Karanlýklar kaldýrýmlara çökmüþ…
Gecenin koyu siyahýnda üzerimde yine gözlerin.
Bir uzatsan ellerini, bir dokunsan yüreðime,çözülecek buzlarý bedenimin.
Kýymetini bilemediðim yýllarý ayaklarýna sereceðim umarsýzca.
Gönlüm çiçeklerini açacak en derin yerinde
Köklerini salacaðým yeryüzüne,dallanýp budaklanacak her baharda
ve yaðan her yaðmurda yeniden yeþerecek.
güller, karanfiller, yediverenler hayat bulacaklar attýðýn her adýmda.
Sen ömrüme yeniden doðarken,
ben milyonlarca yýldýz yaðdýracaðým saçlarýna.