TAYÝN YAHUT DEF DUASI



Fabrikaya yeni bir müdür geldi. Telefon sapýðý bir adam. Uzaklarda çalýþan bir sevgilisi var, neredeyse günün tamamýný onunla konuþarak geçiriyor. Ben fabrikanýn santralinde görevliyim de oradan biliyorum. Yine bir sabah, bir araba sesi duyuldu. Ardýndan takýr tukur kapýnýn açýlmasý. Tamam o. Makamýna geçip koltuðuna oturmasý iki dakika, kalemliðinin simetrisini düzeltmesi, sümeni tokatlayýp üflemesi de üç dakika, etti beþ dakika. Evet, onun sesi:
-Evladým, Leyla ablaný arar mýsýn?
Aramaz olur muyum. Müdürüm bir þey rica edecek de, ben onun emir olduðunu anlamayacaðým. Olacak þey mi?
Tabi ki hemen baðlayacaðým, o en az yarým saat konuþacak. Sonra kapatacak. Ta ki, yengeyle konuþmadan nasýl sabredebildiðine þaþýrdýðým on beþ dakika geçene kadar. sessizlik. Özlem dolu ikinci arayýþ aný gelmiþtir. Yalnýz bu kez, sözcüklerden tasarrufa baþlýyor. O da haklý aslýnda, sohbet edilecek kiþi ben deðilim ki, Leyla yenge. Her bir sözcük zaman kaybý. O da farkýnda ki en önce en kolay gözden çýkarýlabilecek sözcükten “Evladým”dan tasarruf etti:
-Leyla ablaný arar mýsýn?
Arýyorum Leyla ablayý. Ben aslýnda yenge olduðunu biliyorum da, o çaktýrmamak için ablan deyiveriyor. Amaç, günde altý saat konuþulan bayanla arasýnda bir duygusal iliþki olduðunu anlamayalým. Aslýnda ben anlamamýþ gibi yapýyorum da, o anlamýyor.

…

Ýkinci konuþma faslý biteli yirmi dakika oldu, müdürümün baþýna bir hal gelmesin, diye düþünüyordum, bereket çaldý. Bir sorun yok. Arada tuvalete filan gittiðinde beþ dakikalýk gecikmeler olabiliyor. Önemi de yok. Çalýþma yaþamýnda üç beþ dakika nedir ki? Amaç, üretimde aksama olmasýn!
Telefon zýrt dedi, tabi müdürüm. Elbette sözcük azaltmayý ve bu yolla zamandan kazanmayý ihmal etmiyor:
-Ablaný arar mýsýn?
Aramazsam ne olayým da, insanýn içine bir merak da girmiyor deðil. Yahu, bu Leyla yenge, uzaklarda bir yerlerde çalýþýr. Yüz yüze görüþememelerinin nedeni de bu uzaklýk. Onun için bizim müdürün neredeyse tüm günü onu aramakla, konuþmakla geçiyor. Ýþyerinin o gereksiz iþleri de olmasa rahatça tüm gününü onunla konuþarak geçirebilecek. Ne çare ki, arada onar on beþer dakika, iþ yapmak gibi gereksiz þeylerle uðraþmak zorunda kalýyor.
Benim asýl merakým þu: Bu Leyla yengenin ta o uzak memleketlerde tek görevi müdürümün telefonunu bekleyip, konuþmak mý?
Bizde de üretim gitgide azalýyor. Bu gidiþle, fabrika batar, yenge de çalýþtýðý iþten kovulur; bir araya gelirler. Artýk tüm gün konuþur, seviþirler. Para mý? Onu nereden bulurlar bilemem. Ben böyle þeyler düþünürken, telefon zýrt dedi býraktý. Tamam müdürüm uzun uzun düðmeye basmanýn da yengeyle yapacaðý konuþma süresinden çalmak olduðunu düþünmüþ olmalý. Zaten sözcük tasarrufunu da ihmal etmedi:
-Arar mýsýn?
Hemen. Müdürümle Leyla yenge on beþ dakikadýr birbirlerinin sesini çok özlemiþler, konuþma bu kez kýrk beþ dakikayý buldu. Onlar konuþurken ben de düþüncelere daldým. Yahu bunlarýn geçim endiþeleri olsa, ona göre davranýrlar, demek ki öyle bir sýkýntýlarý yok. Peki bu müdür yengeyle konuþmaktan koca fabrikayý batýrýr da biz iþsiz kalýrsak? Ya, o da var. Bizi kim düþünür?
Ne yapmalý ne etmeli? Bak þimdi, yengenin tayini o uzak memleketten bizim kente çýksa, bunlar oturur karþýlýklý konuþurlar. Bizin iþyerinin iþleri de eskisi gibi yürür. Ýþsiz kalmamýþ oluruz, diye düþünürken telefonun sesi:
     -Aðu.
A gibi, að gibi, aðu bir ses. Ama alýþýðým ya, en uzun açýlýmý bile belli, “Evladým, Leyla ablaný arar mýsýn?” diyor. Hemen aradým. Yine bir yarým saat görüþtü.
Ýstediðini anlamada, aramada sorun yok da, kimi zaman karýþtýrdýðým olmuyor da deðil. Müdür ‘baðla’ anlamýnda düðmeye basýyorsa kime baðlarsýnýz? Ben de eski alýþkanlýkla fabrika sahibine baðlamýþým. Sen tut, olur olmaz yerlerinden öpecem, diye sýkýþtýr adamý. Tabi yukardan aþaðýya en aðýr azarý yine ben iþittim. Neyse bunlar ayrýntý þeyler. Her zaman olmadýðý gibi, aslýnda anlatmaða da deðmez.
O günün son arayýþý. Telefon bir kez dýt dedi, sustu. Ben tabi, iþi biliyorum, bir Pavlovzede edasýyla hemen Leyla yengeyi baðladým.
Gel zaman git zaman müdürüm tasarrufa iyice alýþtý. Düðmeye basýyor, ben baðlýyorum.
Fabrikanýn iþleri böyle ara, baðla yürürken, bir gün fabrika sahibi çýktý geldi. Fabrika zarar ediyormuþ, en kýsa zamanda kâra geçirmezsek fabrikayý kapatmak zorunda kalacakmýþ.
Bu gidiþle olan da biz iþçilere olacak. Son bir hamle, fabrika sahibine gidip müdürün durumunu anlattýk, “Hatayý kendinizde arayýn, çamur atmayýn.” dedi. Akrabasý mýdýr, nesidir?

…

     Çare yok, sorunu kendimiz çözeceðiz. Bir gün oturduk, bir tayin yahut def duasý yazdýk. Malum, ekmek parasý; þimdi gece gündüz bu duayý okuyoruz:
     Tayin Yahut Def Duasý:
“Yarabbi, sen her þeye kadirsin. Zor durumlarda kaldýk, huzuruna fasýl olduk. Bir telefon sapýðý müdür yüzünden fabrikamýz kapanmak üzere. Akþama kadar telefonda sevgilisiyle konuþuyor. Fabrika üretim yapamaz hale geldi. Biz iþçiler de kapýnýn önüne ha konduk ha konacaðýz yarabbi.
Ýþyerimizi batmaktan, bizi iþsiz güçsüz kalmaktan koru yarabbi. Leyla yengenin iþyeri uzak düþüyor, tayinini bizim kente nasip eyle yarabbi. Tayin iþi uzayacak gibi olursa, ihtiyaten, bu namussuz herifi fabrikadan def eyle yarabbi. Def eyledikten sonra bir daha yüz verme yarabbi. Bu müdür olacak adam çok yüzsüzdür. “Tamam o çenesi düþük karýdan ayrýldým. Bir daha iþleri asýp fabrikayý batýrmayacaðým.” deyip geri dönmeye çalýþabilir. Alýþmýþ kudurmuþtan beterdir, yine yapacaðýný yapar; kabul eyleme yarabbi. Her türlü iþe iade talebini külliyen reddeyle yarabbi. En çok da biz iþçileri iþsiz, beþ parasýz kalmaktan, acýmýzdan ölmekten muhafaza eyle yarabbi. Böyle kötü adamlar yüzünden iþsiz kalýp acýndan ölen iþçi kardeþlerimizin ruhu için; El Fatiha. Amin”

av.mehmetonder@hotmail.com