Küçüktüm, hayal meyal hatırlıyorum. Belki de hatırlamıyorumdur, hayal dünyamın bir parçasıdır belki de... Ama kokusu hala burnumda. Uzaklardan, hiç bilmediğim bir yerden İstanbul’dan getirmişti babam bana onu. Plastik kokardı, ağır bir plastik kokusu vardı siyah saçlarında, yarı yumuşak teninde. Küçüktüm ben, benim yarım kadardı bebeğim. Babam İstanbul’dan getirmişti çalışmaya gittiğinde. Kocamandı, kollarıma sığmazdı. Ben çok severdim onu, herkesten saklardım, kollarını kopartmazdım, saçlarını yolmazdım, yüzünü çizmezdim. Ben saklardım hep onu, annem de saklardı benden. Kokusu hala burnumda... Nuran teyze vardı, en çok da ondan saklardım. O beni hep kızdırırdı, bebeğin yok, kediler götürmüş diye. Sonra bir baktım bebeğim yok olmuş, kaybolmuş. Hiç bilmedim kim aldı, nerelere kayboldu. Sadece bir koku burnumda, ağır bir plastik kokusu, biraz da uzakların, İstanbul’un kokusu…

O hep uzaktan duyduğum, babamın çalışmaya gittiği İstanbul’a taşındık bir gün. Yeni bir bebeğim vardı artık. Yine yarım kadardı. Pazar kurulurdu Cuma günleri, evimizin önü pazarı görürdü. Komşularımızın çocukları her pazara çıktığında aldıkları yeni oyuncakları, terlikleri ve tokaları gösterirdi. Ben de isterdim ama birçok Cuma sadece pazarı, pazarda gezen insanları, oğlan çocuklarının buz gibi soğuk sudan içen nidalarını dinlerdim. Çocuktum işte. Üzülürdüm ama belki akşam olunca babam gelir ve gideriz diye hep beklerdim…
Bayram öncesinde yeni terliklerimiz, ayakkabılarımız, oyuncaklarımız gelirdi, ama sadece biri… Uyurduk onlarla birlikte, her arkadaşımız gibi. Bir gün bir bebeğim oldu. Ama komşularımızın çocukları daha önce almışlardı pazardan. Ben de görmüştüm, ben de istemiştim, benim de bir bebeğim olmuştu. Yine yarım kadardı. Gelinlikliydi, mavi gözleri, yapıştırma kirpikleri vardı, ama açılıp kapanmazdı gözleri. Siyah yapıştırma saçları vardı ama beyaz duvağının altında küçük bir kadife parçasıydı sadece. Kulaklarından iğnelemişlerdi duvağını, olmayan saçları görülmesin diye. Ağlamazdı bebeğim, ağlayanlar pazarda satılmazdı çünkü. Hem benim de bir gün ağlayan bebeğim olacaktı…

Bebeğimi hiç çizmedim ben, kirpiklerini yolmadım, kollarını bacaklarını koparmadım. Herkesten sakladım ama annem de benden sakladı. Bebeğimin kolları koptu, saçları yolundu, bebeğim kayboldu benim…

Bir gün babam uzaklara gitti, çok uzaklara. Sonra bir gün yine geldi, elinde bir kutuyla. Açtım içini. Bir anne bebek ve bir de minik bebek vardı. Gelinlikli bebeğim gibiydi boyu. Gözleri açılıp kapanıyordu anne bebeğin. Uzun, iki yana örgülü, kırmızı kurdeleli sarı saçları vardı. Üstelik ninni de söylüyordu, kucağında minik bebeği sallayarak. Küçük bebeğin de sarı kısa saçları vardı. Bebeklerim ağlıyordu da. Bebeğimi hiç çizmedim ben, saçlarını da açmadım, kollarını da koparmadım. Ben saklamadan annem sakladı. Bebeğimle oynayamadım ben...

Bir gün okula başladım ve bir gün oyuncak günü yaptılar. Annem izin vermedi bebeğimi okula götürmeme. Herkesin oyuncağı vardı ama benim yoktu, kırarlar çalarlar diye annem vermedi bana. Beyza geldi kocaman bebeğiyle, elleyebilir miyim dedim, kaçırdı benden bebeğini. Kalın kalın saçları vardı onun, kocamandı, lahana bebekmiş adı, öyle demişti bana, ama dokundurtmamıştı. Oysaki benim de bebeğim vardı ama yoktu işte…

Ben büyüdüm bebeğim aynı kaldı. Ben büyüdüm bebeğimin pili bitti…

Annem bebekleri çok severdi…

Bir yılbaşı çekilişiydi ve ben ortaokuldaydım. Bir hediye alacaktım Sevilay’a. Annem bebekleri çok severdi, herkes de onun gibi severdi… Annem bebek aldırdı. Utandım veremedim herkesin yanında, sen evde aç dedim, ama Sevilay sınıfta açtı…

Annem bebekleri çok severdi, oyuncakçıların önünde eline alır bakar bakar dururdu. Anne gidelim derdim, alsam koysam bunlardan derdi. Anne hadi gidelim…

Büyüdüm ama lisedeyken bir bebek beğendim. Minicikti, kolları kopmuyordu, saçları uzun kızıldı. El kadardı. Başka bir bebek beğendim, o da el kadardı. Eli yüzü belli olmayan el yapımı yeşil elbiseli bir bebekti, başka bir çocuğun anılarında şimdi…

Annem bebekleri çok severdi…

İlk maaşımla anneme çok güzel bebek aldım. Baktı baktı baktı, saçlarını taradı. Sonra kendisi de bebek aldı, saçlarını taradı, minik çoraplarını giydirdi...

Annem çocukken sahip olamadığı bebekleri hep çok severdi…