CÜZDAN

     

     Ýlçe pazarýnýn kurulduðu günlerden biri. Hoparlörden filan restorandaki canlý müzikten, falan satýcýdaki ucuz deterjan reklamlarýna; “Ayvacý geldi”den, yanlýþ yere park edilen araç plakalarýnýn sýralanmasýna kadar kýrk çeþit duyuru. Alýþýlmýþ þeyler ya, otuz dokuzuncu duyuruya kadar hiç kimse kýlýný kýpýrdatmadý. Þu gürültü bir dinse, diye beklendi. Ama o son duyuru! Ýþte o, gözleri faltaþý gibi açtýrdý. Ruhlardan bedenlere yayýlan sýcak bir duygu, sanki “Ýnsanlýk öldü mü? Git yardým et!” diye zorlamaya baþladý.
O son duyuru da neymiþ mi? O denli de önemli bir þey deðil caným. Þuncaðýz:
-Saygýdeðer halkýmýz, içi týka basa para dolu bir cüzdan kaybolmuþtur. Bulanlarýn zabýta müdürlüðüne teslimi rica olunur.

     …

     Ortalýkta bir hareket baþladý, görülmeðe deðer. O an anlaþýldý ki, bu memlekette insanlýk hâlâ ölmemiþ. Ölmek de neymiþ, dimdik ayakta duruyor. Pazar yerindekiler hemen aramalara baþladý. Kasaba dýþýnda, baðda bahçede olanlar iþlerini güçlerini býrakýp kasabaya koþtular.
Böyle bir zamanda durmak da ne demekti? Her yer didik didik edilmeliydi. O para bulunmalýydý. Her birinin içinde, yararlý olmak, içinde onca para bulunan cüzdanýný yitirmiþ bir insaný mutlu etmek isteði an be an daha bir depreþiyordu.

     …

     Bu sýrada cüzdanýn kaybolma olasýlýðýnýn en yüksek olduðu kasaba pazaryerine doðru koþar adým yürüyen iki kiþi konuþuyorlardý:
-Çok üzüldüm arkadaþ, kim bilir ne zoru vardý. Borç mu ödeyecekti, daha kötüsü icralarda malý mülkü mü satýlýyordu? Parayý zar zor derledi de alacaklýnýn suratýna çarpmaya mý gidiyordu, kim bilir? Ýþ dediðin sonra da olur, dedim, koþtum geldim.
Yardýmseverlikte öteki de birinciden geri kalmazdý:
-Onu dedim, beni beklemeyin; gün bu gündür. Bir kardeþimizin yardýma ihtiyacý var, dedim. Bu kardeþimiz kredi kartý maðdurudur kesin. Borç harç para buldu onu kapatmaða gidiyordu.
Her ikisinin de içinde geçen, cüzdaný baþkasýnýn bulamamasý, bu iyiliði yapmanýn kendisine kýsmet olmasýydý.

…

      Pazaryerinde iki tezgah komþusu da gözleri yerlerde cüzdan ararken, bir yandan da yitiren yurttaþ için hüzünleniyorlardý. Biri:
-Kim bilir ne derdi vardý? Aldýðý çekler sahte çýktý da, malýný mülkünü satýp borç ödemeye mi gidiyordu acaba?
Öteki esnaf da sanki yine kendini anlatýyordu:
-Deposuna hýrsýz girdi de yeni mal mý alacaktý acep?
      Keza bunlarýn da bu iyiliði yapmanýn kendilerine kýsmet olmasýndan baþka dilekleri yoktu.

…

Bu arada aramalara, pazara alýþveriþine gelmiþ iki köylü de katýlmýþtý, onlar da iyilik yapma aþkýyla yanýp tutuþuyorlardý. Birinci köylü:
-Üle bu efen, yeni traktör aldý da, eskisini sattý bunun birinci taksidini mi ödeyecekti ki?
Ýkinci bu düþünceye yüz vermedi:
-Yoh yahu! Tarlalarý satmýþtýr, oðlunun üstüne taksi alacaktýr. Dövlet mayýþýný veriyo. Bi daha mý gelcek bu dünyaya, minip minip gezcekdir.
Bunlarýn amacý da iyilik etmekti. Cüzdaný herkesten önce bulmak için ikisinin de gözü yerlerdeydi.

…

Bir baþka köþedeki iki kiþi de, tezgah altýnda, iyilik yapmak için çabalýyorlardý.
Bu kez gözleri fildir fildir saðda solda, önden gideni:
-Cüzdan týka basa dolu mu dediydi o hatun?
Arkadan giden yanýt verdi:
-Hee, týka dedi, bir de basa dedi.
Öndeki endiþeliydi, bir daha sordu:
-Bir daha bulundu mulundu diye ses etmedi, deðil mi?
-Etmedi.
-Aman etmesin! Kýrk yýlda bir iyilik yapacaðýz!

…

     Pazaryerindeki tezgahlarýn altý bile emekleyen insanlarla dolup taþmýþtý. Arada bir ayaðýna basýlýp, “Ciyaaakkk” diye ses çýkaran mý ararsýnýz, tezgahtan kafasýna elma armut düþüp de tadýna bakan mý? Ama, serde iyilik etme aþký var ya, hiç kimse pes etmiyordu. Artýk kasaba, kasaba deðil, bir uçtan bir uca cüzdan arama alanýydý. Aramalar pazaryeri ile de sýnýrlý kalmadý, yan sokaklara, mahallelere taþtý. Uðranmadýk çýkmaz sokak, kaldýrýp bakýlmadýk tekerlek altý kaldý.
Yalnýz aramanýn en yoðun anýydý ki, her zaman olduðu, önce “Galk”, “Gulk” diye sesler çýktý belediye hoparlöründen. Ayný kadýn konuþuyordu. Ama o ahenkli ses birkaç saat içinde nasýl da cýrtlak bir þey olup çýkmýþtý öyle:
-Deðerli kasabalýlar, aranan cüzdan bulunmuþtur. Ýlginize teþekkür ederiz.
Ýþte tam o anda bir uðultu yükseldi:
-Tüüüühhhh!


av.mehmetonder@hotmail.com