Kaybolur kelimeler bazen, yüreðindeki yangýný söndüremezsin. Çelik uçlu mýzrap sevgilisinden kaçar, beyaz yapraklar yüreðindeki aðýrlýðý taþýyamaz. Sen isyan kokarsýn, hava hüzün dolar ve kulaðýnda yüreðini daðlayan bir melodiyle insanlýðýndan utanýrsýn. Kendine Ýnsan diyenler kendi köþelerinde temiz havayý kirletirken. Susarsýn anlamsýz bir umutsuzluk içinde yalnýzlýðýn omuzlarýna bindirdiði aðýr bir yük ile ve adý konulmaz o yalnýzlýðýn insanlar içinde kalabalýklar ortasýnda. Sen insan kalmanýn aðýrlýðý altýnda ezilirsin, çevrende akan hayatýn içindekiler insan olmanýn bilincinden uzak farklý dünyalarda kendi özgürlüklerinin onlara verdiði özgüven içinde seni ezerek yaþarlar hayatlarýný.
     Bu insan üstü özgüven yalnýzlaþtýrýr seni. Kendi dünyaný kurar, surlarýný örersin. Umrunda olmaz senin dýþýnda yaþayan dünya. Kendini kitaplarýn dostluðuna verir, satýr aralarýnda yakalarsýn mutluluðu. Araþtýrdýðýn, okuduðun her kitap omuzlarýna yeni bir yük bindirir. Bu yük paylaþmaktýr aslýnda, paylaþacak anlatacak ve tartýþacak kimse yoksa yanýnda ne okuduklarýnýn anlamý vardýr ne de o satýr aralarýndaki mutluluklarýn. Sen paylaþacak insan ararsýn, Ýnsanlar senin paylaþýmlarýndan korkarlar. O korku yine sana döner sen bozguncu olursun, sen asi, sen yýkýcý. Oysa kimse anlamak istemez seni, sakin ve kendinden emin cümlelerinin sonunda karþýndakilerin rahatsýz edici ve korkak cevaplarýna tahammül edemezsin ya da kelimelerin altýna gizli, bakýþlarda saklý kalan kini öfkeyi görürsün onlarda. O kin seni senden alýr ve hiddetlendirir. Aslýnda susmak istersin çoðu zaman, öylece gülüp geçmek ama yapamazsýn þayet yaparsan sende onlar gibi insanlaþýrsýn. Ýnsanlaþmak? Ýnsan olma yolunda ilerlerken gömlek atlayýp insanlaþmak bedeni elbise ile deðil kürkle örter ve o kürk ya paþalarda var olur ya da aðalarda. Ýnsan deðilsen Hayvan mýsýn? diye sorar kimi zatý muhteremler. Keþke Hayvan olmayý becerebilseydim. O zaman Ýnsan olmak için mücadele etmezdim. Bu ince çizgi kimilerine alaycý bir felsefi döngü gibi gelse de aslýnda kaybolan benliklerinin, taþlaþan yüreklerinin ve rant peþinde koþan egolarýnýn arýnmasý için çözmeleri gereken basit bir bulmacadýr.
     Neyse… Ýnsanlardan soyutlarsýn bedenini, bu yalnýzlýk umutsuzluða iter seni. Sessizliðe gömülürsün, tehlikeli bir bombasýndýr aslýnda pimi çekilince patlamaya hazýr olan. Yazmak, Paylaþmak zor gelir kelimelere düþman olursun. Kurduðun her cümle, yüreðinde var olan insan sevgisinin üzerine örtülen kara bir örtüdür sanki. Nefes alamazsýn, içinde büyüyen öfke, ateþ olur yakar benliðini. Susarsýn. Susmak istersin. Ama her sessizliðin çýðlýk olarak döner sana. Aðlamak istersin onu bile beceremez eline yüzüne bulaþtýrýrsýn. Tanrýnýn yasaklý þerbetini özlersin ama o özlem duygusunun altýnda ezilir bir kadehin içine hapsolursun beynindeki düþüncelerin sana vurduðu prangalarla. Yani sen bu sistem içinde var olmaktan utanýrsýn, düzenini çarkýna çomak sokmadýðýn için. Kimileride utanýr düzende çark olamadýklarý için, Kimileride yer tutar el etek öper düzen içinde yer bulup rant saðlamak için. Uzaktan bakarsýn için kaldýrmaz, yakýna gidersin yüreðin dayanmaz, susmak desen zaten olmaz haykýrýrsýn senin duyulmaz, tam duyurursun sesini senden olanlar yolunu keser haddini bildirmeye kalkarlar. Acep kendi hadlerini bilirler mi? Sen insanlarýn gözünde on binler içinde birisindir, doðru söylemen kimin umurunda önce cebinin þiþliðine bakarlar, sonra kartvizitinin önündeki ibareye ardýndan makamýna mevkiine. Hani insana insan olarak deðer verenler var ya, orada kýrýlýr iþte bakýþ açýlarý ve sen o noktada anlarsýn insanla hayvan ve hayvanla Ýnsanlaþmak arasýnda ki farký. Sen yerini belirlersin onlar yerlerini.
     Lafý ne kadar uzatýrsan kelimelerle olan dostluðun o kadar artar ama beyaz sayfalar sana düþman kesilir. Týpký insanlar gibi. Ýnsanlar da öyle deðil midir? Onlarýn konuþtuklarýna ve onlarýn kendi doðrularýna ne kadar az müdahale edersen o kadar çok iyisindir. Çünkü insanlar eleþtirilmekten hoþlanmaz. Sen diyeceksiniz… Ben insan mýyým?
     Sorularýn gölgesinde kaldýðýn zamanlar, omuzlarýndaki yükün altýnda ezilirken ve bir dostun muhabbetine hasret kaldýðýn zamanlarda gerçekten hissedersin yalnýzlýðýn acýsýný. Ve iþte o zaman hüzünle dolar yüreðin. Bilirsin üç beþ kiþi kalmýþtýr Türkü diyenler ve senin boðuþtuðun sýkýntýlarýn aynýsýný orada burada ya da Þam’da Baðdat’ta o dostlar boðuþuyor ayný acýlarý ayný umutsuzluklarý ve ayný yalnýzlýklarý onlarda yaþýyorlardýr. Ýþte o an derinlerden gelen bir tebessümle kaplanýr yüzün, içten içe bir çocuk masumluðunda kahkahalar savurursun hayatýn en çirkef yanýna. Mal, mülk, makam, mevki, para, pul, isim hak getire. Oyun bitince Þah’ta Piyonda ayný kutuda yerini alýyor nasýl olsa. Fakat senin gibi onlarýnda bilmem hangi þehirde seninle ayný acýlarý yaþayan Dostlarý var mý? Önceleri zenginlik bir insanýn evindeki yorgan yatak sayýsý ile ölçülürmüþ. Çünkü o evde aðýrlanacak misafirin fazlalýðý o evde kaynayan tencerenin çokluðu o evin zenginliðiymiþ. Diyorum ya geri kafalýyým diye. Yatak yorgan zenginiyiz çok þükür kapýmýz çalýnýyor hem de bol bol. Gelenler mi? Onlarda biz gibi kartvizitinde ÝNSAN yazanlar. Malý mülkü yüreðinden atmýþ Kabe’sini insana çevirenler. Þimdi biz insanýz biz hiç gelmedik demeyin oda sizin insanlýðýnýz.
     Ve iþte o Adam gibi adamlarýn aðýrlandýðý dört duvar. O sistemin aðýr kirinin giremediði o çýkar dolu iliþkilerin uðramadýðý sevda ile ýsýnan sevda ile aydýnlanan dört duvar bir çatý. Bir çiftte yürek. O yürek yanýndaysa o yürek gerisi yalan arkadaþ. Çevrende var olan o kadar olumsuzluk, satýlmýþlýk, rant mücadelesi sistem içindeki yalnýzlýðýn hepsinin son bulduðu gizli ve kutsal bir mabet. Sevgi ile kutsanmýþ, sistemin kirinden arýnmýþ, dost muhabbetler ile þenlenmiþ umut ve inanç naðme naðme iþlenmiþ sevgi dolu huzur kokan bir yuva. Ve o yuvayý var eden seni yeniden var eden ve her suskunluðunda her hayata küstüðünde seni hayatla yeniden buluþturan yüreðinin sahibi. Turnalar Yare selam söylerken bu topraklarda, Dost Dost diye diye kara topraða sarýlanlarda vardý, Dost yaralanýnca gönlü hoþ olmayanlar la büyüdük biz ve Yardan ayrýlýp gülmemeyi öðrendik. Ve sevginin emek istediðini, Sevginin özgürlük istediðini ve yürekte ateþ istediðini bildik ve her þey bir yana biz bir olmayý bir taze tebessüm ve içten bakan bir çift göz ile þenlendirdik.
     Ve telefon çaldý. Uzaktan hasret kokan bir ses ”Yoldaþ “ dedi umutla iþte o an yaþanýlan tüm acýlar, umutsuzluklar ve kayboluþlar yerini umuda ve aydýnlýða býraktý. Geriye kalan mý? O kokuþmuþ bozuk düzen mi? Kartvizitinin önünde uzun uzadýya ibareler olan insanlara kaldý…. Ve biz hayata çevirdik yüzümüzü yüreðimizin en çocuk yanýyla…