Erkek Egemen Toplumdan Erkek Dininin Egemen Olduğu Topluma

8 Mart 2016… Yazmalı mı, Yazmamalı mı?

1975’te Tarihsel İlerici Kadınlar Derneği’nin öncülüğünde başlamış olan 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü kutlamalarının örgütleyicisi, aktivisti, yazarak anlatmaya çalışanı ya da sıradan katılımcısı olarak kırk yıldır tanığıyım.

Kırk yıldır bir arpa boyu bile ileri gitmediğimizi, kim bilir kaç arpa boyu geri gittiğimizi gördükçe günlerdir kıvrandıran “Yazmalı mıyım, yazmamalı mıyım? Yazsam ne olacak, yazmasam ne olacak?” ikilemini yazmaktan yana ancak çözebildim. Tam 8 Mart 2016’ya beş dakika kala klavyenin başına oturdum.

Kadın sorununu, kadınlık durumunun sosyal, kültürel, politik, psikolojik açılardan çözümlemelerini, sitelerdeki yazılarımda görebileceğiniz gibi aklımın erdiğince anlatmaya çalıştım. Benim yazdıklarım kumsalda kum tanesi. Yazılmadık söz, yapılmadık eylem kalmadı.

Geldik bugüne…

Şimdi zamanı kırk yıl önceye alıp bugüne doğru gelelim.

1980’lere kadar kadınlar başlarını isterse geleneklerine göre örter, isterse açardı. Baş örtme biçimleri, ait oldukları tarikatların gücünü gösterecek, propagandasını yapacak, örgüt elemanı devşirecek nitelikte değildi.
Son on beş yıl öncesine kadar, hiçbir kadın bir büyük devletlünün çişini içmeye, bilmem neresinin kılı olmaya kalkışmaz, kocasının başka eşler edinmesini dine uygun olduğu için makul görmez, bunları aklından bile geçirmezdi.

Diyanet, devletin uygun gördüğü din anlayışını topluma dayatmakla eleştirilirdi. Ama penisin ihtiyaçlarının hayatın tek önemli meselesi olarak sunulup bu ihtiyaçların kadın ve küçücük çocuklarla nasıl giderileceği konusu diyanet ve din adamlarının gündemine bu kadar pervasız, aleni, sürekli, hukuk ve devlet destekli oturmaz, oturamazdı.

Erkeğin annesinin dizinden tahrik olması doğal, babanın öz kızına şehvet duyması helal sayılmaz, ölü eşe tecavüz (Dirisine zaten helal) mübah olmazdı, olamazdı. Oluyorsa da dar gruplar içinde gizlenerek oluyordu kamuya yansıtmaya cesaret edemiyorlardı belki de.

Başlık parası için küçük yaşta evlendirme, ekonomik nedenlerle toplumda var olsa da evlilik yaşını, erkeğin en doğal hakkıymış gibi, açıkça sekiz, on, on üç yaşındaki kız çocuklarına kadar indirmeye de cesaret edilmezdi.
O zamanlar, kadına çocuğa yönelik şiddetin, cinayetlerin, tecavüzlerin sayısı bu kadar hızla artmazdı. Çünkü katiller, tecavüzcüler, duruşmalarda uslu durdu, kravat taktı, tecavüze uğrayan küçük kız ya da kadın tarafından tahrik edildi diye hukuksal şefkatin kucağına böyle rahat oturamazdı, oturtulmazdı.

Çocuk yaşta kıza tecavüzden hüküm giymiş pek dinci gazetecilerin cenazeleri, pek itibarlı zat muamelesi yapılarak devlet erkânının katılımıyla kaldırılmadı, kaldırılmazdı. Ayıp, utanç diye bir şeyler vardı.

Evet… Kadın, kadın olduğundan hele de emekçi ya da çalışmayan kadınsa hem erkek hem de sistem tarafından hep daha çok ezildi, horlandı, aşağılandı, ayrımcılığa uğradı. Ama şurada burnumuzun dibinde, bu coğrafyada verilen fetvaların gücü ve itkisiyle bir de etnik ve dinsel aidiyetinden dolayı, Ezidi, Kürt, Alevi diye böylesine zulme maruz kalmadı. Tarihin derinliklerinde kaldığını sandığımız köle pazarları gözlerimizin önünde kurulmadı.

Üç darbe gördük. Cinayetler, işkenceler gördük. Teröristti diyerek öldürülen kadın bedeninin çırılçıplak yollara atılıp teşhir edildiğini hiç görmedik.

Cumhuriyet tarihinde, bu boyutta vurgun, talan, yolsuzluk, doğa ve kent katlini görmediğimiz gibi.

Her gün ama her gün dizi dizi yoksul gecekondulara ya da mütevazi evlere taşınan gencecik şehit cenazeleri… Evlat acıları…

Yanmış yıkılmış şehirler, yüz binlerce evsiz barksız, aç susuz bırakılmış, göç yollarına düşürülmüş, tank top roket atışı altında beyaz bayrağı elinde yaralı çocuğunu hastaneye götüren ya da vurulmuş oğlunun cesedini arayan yüreği yanık analar…

Kulaklarında patlayan seslerini, ölen ağabeylerini, yıkılan evlerini asla unutmayacak olan kömür gözlü çocuklar…

Bütün bunlara ek olarak binlerce gencimizin cihatçılara gönüllü katılımı, ülkemizde her yüz kişiden sekizinin IŞİD sempatizanı olduğunu, eğitimde dinselleşmenin vardığı boyutu, fetvaları, hutbeleri, arkalarını dayadıkları gücü, seks ticaretinde göçmen çocukların, kadınların sayısının artışını düşününce nereden nereye geldiğimizi, geldiğimiz yerden nereye gideceğimizi göremiyor muyuz?

Görülmemiş boyutta vurgun, talan, yolsuzluk, doğa ve kentlerin katli…
Ege’nin beyaz köpüklerinin kıyılara savurduğu yüzlerce göçmen kadın, erkek, çocuk…

Ülkenin üçte birini kapsayan, tümüne yayılma eğilimi gösteren, her ölümün başka bir ölümü tetiklediği korkunç bir savaş…

Ve düşmanlaştırma virüsüyle yaygınlaşan savaş çığırtkanlığı ya da lanetli bir suskunluk…

Ve din tacirlerinin kapanında, çırpınan kadınlık, kadınlar…

Yani bezlerle kapatıldıkça, evlere tıkıldıkça, erkeklik ve kadınlığın doğal ilişkisinden uzaklaştırıldıkça kapana kıstırılan kadınlık, kadınlar…
Ve zavallı erkeklik, erkekler…

Zekânız, özgürlüğünüz, cins ayrımı yapmaksızın insan vücudundaki girinti ve çıkıntılara yönlendiren fetvaların kapanına sıkıştıkça savaşlara, ölüme sürüleceksiniz sürekli. Daha çok soyulup soğana çevrilecek, daha da yoksullaşacaksınız.

Yaşarken girinti ve çıkıntılardan asla alamayacağınız gerçek hazzı tattıracak huriler sizleri bekliyor nasılsa.

İşte 8 Mart 2016

Dünya Emekçi Kadınlar Günü veya Dünya Kadınlar Günü

Daha fazlasını yazmalı mı, yazmamalı mı?

Ne dersiniz?

08.03.2016
Vildan Sevil