Mevsim at kestanesi ağaçlarının yapraklarını döktüğü güz mevsimi Ege’de. Her şey güz rengine bürünmüş eflatun sokak hariç...

Üç beş yuvarlak masa her birinde Buldan işi etekleri püsküllü masa örtüleri, masalarin etrafina bezirgan oynar gibi dizilmiş renkli plastik sandalyeler, bir iki at kestanesi agaci, belki bir sarmaşik, üç küme kasim pati çiçegi, eflatun sokagin vazgeçilmezleri...


Eflatun sokakta gördüm kelebek kızın, ipek böceği kozası oğlana masum, eflatun bakışını... aynı masada, yan yana, yana yana oturuyor, gözleri fısıldaşıyor, yanakları eflatun kırmızısı çalıyordu tualden... biraz mahcup, biraz sade en çok da hoşluk kokusu yükseliyordu masadan.

Her ikisinin de yanında oturduğum halde beni fark etmeyecek kadar birbirlerine adamışlardı kendilerini... Muhabbetlerinden öylesine haz alıyordum ki masayı terk etmek aklımın ucundan bile geçmiyordu. Burada onların özelinden bahsedip haneye tecavüz edecek değilim. Bir ara kız oğlana sordu:

_ Postu Modern Kızıl Tilki’ yi okudun mu?

Oğlan sanki bütün okuyucularının kadın olduğu bir gezegende yaşıyormuşçasına cevapladı.

_ Daha eş zamanli motorlari ögrenememişken dört zamanli motorlari nasil anlayayim, ben okumam öyle kitapları. Post modern miymiş neymiş. Son zamanlarda bir de bu çikti, modernleri okuyup bitirmişiz gibi.

Kız

_ Orhan Pamuk’un yolculuklarında yanında bir görünen, bir yok olan meleği anımsıyor musun hemen aklıma bu geldi dedi.

_ Sen de nereden buluyorsun böyle anlaşilmasi zor kitaplari. Kafani bunlarla doldurarak kurduğun ağı yeryüzündeki bütün örümcekler bir araya gelip organize olsa yapamazlar. Dedi gözlerini bir an olsun kızın dolgun kızıl dudaklarından ayırmayan oğlan.


_ Ben asıl kızıl saçlı azize’yi merak ettim ve bu sabah gelirken herkesin saçına bakarak geldim evden buraya kadar. İlginç olan şey İstiklal Caddesini yürüyerek geçen her üç kişiden( genç kızları ya da hanımları kastediyorum) birinin saçları kızıla boyalıydı... Buradaki azize’nin Steinbeck’in “Altın Kupa” sındaki azizeyle bir ilgisi var mı? Yoksa Kızıla Boyalı Saçlar’ın kapağındaki kız mı bu? İçimizden biri mi çok merak ettim doğrusu....

Oğlan pek kızıllıkla ilgilenmeyerek baktı kelebek kızın kızıl puantiyeli kanatlarına.

_ Her dişimi firçaladigimda okaliptüs agaçlari aklima geliyor dedi.

_ Okaliptüs ağaçlarını hiç görmedim. dedi kız, fakat hakkında çok şey işittim. Bir keresinde İzmir’de vapura binmiştim, vapurun merdivenlerinin ilk sahanlık duvarında çok güzel bir şiir asılıydı bilmem hala duruyor mudur, istersen sana okuyayım. Cevap beklemeden okumaya başladi

Karşi kiyidan bir okaliptüs

Akasyaya vurgun derler,

Akasyanın düşlerinde

Okaliptüs kokulu geceler

Ah Akasya, Ah Okaliptüs....

_ Sen benim gündüz de düşlerimdesin dedi oglan şiir öylesine güçlüydü ki bunun ötesinde ne söylese şiirin gölgesinde kalacak diye geçirdi içinden...

_ Ben bu kuşaga çok ilgi duyuyorum dedi oglan. Sadece ‘her ikimiz de yorgun insanlardık’ diyebilmek adına bile bu kuşaklı olmayı isterdim. Muhabbet öylesine derinleşmiş ti ki konu mankeni olarak orada bulunmama rağmen sanki ben de konunun içindeydim ve bir kelebek kız, bir ipekböceği oğlan oluyordum...Birdenbire yarı nar çatlağı yarı yumurta çatlağı sesini andıran sesin kulaklarımı tırmalamasıyla irkildim.

_ Annem fare zehiri istedi onu almaya gidiyorum!