EMEKLEYE EMEKLEYE EMEKLÝ
Emekli olunca gezecektik. Arada Türkiye sýnýrlarýný aþýp yabancý ülkelere gidecektik. Emekli maaþýmýzýn birini yer, ötekini de biriktiririz diyorduk. Emekli ikramiyesini de bankaya attýk mý? Bizi kimse tutamaz. Bankadaki paradan destek alýp yola daha gözü kara çýkacaktýk. Evdeki hesap çarþýyý uymadý. Önce oðlaný üniversiteye gönderdik. Ýki yýl sonra da kýzý. Emekli ikramiyesi ne ara eriyip gitti? Farkýna bile varamadýk. Ýki çocuk okutmak kolay mý? Küçük bir arsamýz vardý. Yetiþebilmek için onu bile sattýk. Oðlan üniversiteyi bitirdi ama iþ bulamadý. Neyse kýz elini çabuk tuttu. Evlenip gidiverdi. Düðün borçlarý da bize kaldý. Ömrümüz varsa beþ seneye kalmaz borçlarý öderiz.
Emekli olunca öðleye kadar uyuyacaktým. Sabahýn köründe uyandýðým günlerin intikamý ancak böyle alýnýr. Sonra da gelsin zengin kahvaltý sofrasý. Maydanoz, biber, domates, birkaç çeþit peynir, illa siyah ve yeþil zeytin, içi katýlaþmadan haþlanmýþ yumurta, viþne, çilek ve erik reçeli, belki biraz bal, azýcýk tereyað, yaz ise kavun karpuz, kýþ ise portakal, elma ve muz… Bir yerlerde kesin bir þeyler oldu. Ne olduðunu anlayamadým ama bir þeyler oldu iþte. Þimdi iþe gittiðim sabahlardan daha erken uyanýyorum. Caným kahvaltý bile çekmiyor. Doktorlar reçel, bal, tereyað ve yumurtayý yasak ettiler. Masada hep ayný zeytin, hep ayný peynir... Domatesi kesmeye hevesim bile yok.
Ýnsan yaþlandýkça bir acayip oluyor. Eskiden çoraplarým delinirdi benim. Farkýna bile varmazdým. Eve gelince kapýda ayakkabýlarýmý çýkarýrdým. Hay anasýný, çorap yine gitmiþ. Pantolonlarým bile eskimiyor artýk, ayakkabýlarým, kazaklarým da. Bir tek fanilalarýn deliniyor. Bir de donlarým. Onlar da yýkanmaktan… Tavuk ve balýk ye dedi doktorum. Kolesterolün yükselmiþ. Balýklar çiftlik, tavuklar antibiyotikli… Üstelik ben sadece kýrmýzý et severim. Kýrkýna kadar kuzuyu ye, kýrkýndan sonra kuzunun yediðini, dedi. Yeþil sebze yemekten ayarlarým bozuldu. Terim pýrasa kokuyor artýk, ýspanak, kereviz kokuyor. Yaðý iyice azalttýk, peþinden de tuzu. Þekeri hepten kestik. Hayatýn ne tadý kaldý ne de tuzu… Yasaklar hem çekicidir, hem kýþkýrtýcý. Önceleri yemediðim salamý deli gibi sevmeye baþladým.
Emekli olunca bir sahil kasabasýna yerleþecektim. Elde avuçta ne varsa satýp kendime bahçe içinde bir ev alacaktým. Çiçekler yetiþtirecektim, birkaç aðaç mandalina, limon, portakal… Aðaçlar evin arka bahçesinde olacaktý. Güller ve mevsim çiçekleri denize bakan tarafta… Akþamüzeri bahçe kapýsýndan içeri girecektim. Hayat hanýmeli kokacaktý, arap yasemini, fesleðen, adaçayý, nane ve lavanta. Çiçeklerin ekimini kendi mevsimlerine göre yapacaktým. Nergisler geçince sümbüller açacaktý. Peþinden laleler, çuha çiçekleri, hercai menekþeler, laleler, filbahriler, yýldýz çiçekleri, papatyalar, kadifeler ve karagözler. Güller açtýðýnda bahar bitecekti, begonviller ile melisalara sýra gelecekti. Akþamlarý çayýmýzý ön bahçede içecektik. Aðaçtan bir çardak bizi güneþten ve yaðmurdan koruyacaktý. Ne boþ, ne ham bir hayalmiþ meðer. Böyle bir ev milyon dolara bile zor alýnýrmýþ. Dünyadan haberimiz olmadan kocaman bir ömür geçirmiþiz. Gerçekler gecekondu mahallesinde kalmýþ. Düþlerim yürüme mesafesinde kumsallarý olan sahil kasabasýna uçup gitmiþ.
Babam, “Ýnsan taþtan sert, demirden güçlüdür,” derdi. Yokluk, yoksulluk, yorgunluk ya da býkkýnlýk nedir ki? Ýnsan mezarýna bile alýþýr. Dað yürümezse abdal yürürmüþ. Önce emekli olduðum için piþman oldum. Belki bir iþ bulurum kafama göre takýlýrým diye niyet ettim. Caným istediði zaman çalýþýrým, istemediði zaman býrakýrým. Meðer böyle bir iþ de yokmuþ. Benden önce emekli olanlara takýldým. Her gün öðleye doðru kahveye gidiyorlardý. Kare tamamlanýnca akþama kadar kaðýt oynuyorlardý. Hayatým boyunca hiç oyun oynamadým. Elli bir kaðýtlarýný tek elime dizip oyunu takip etmeme imkan yok. En az altý saat ayný sandalyede oturmak da bir baþka dert. Ben sýkýntýlý adamým. Altýyý boþ ver iki saat ayný yerde baðlasalar duramam. Kalkýp dolaþmam gerek. Oyuna da hiç dikkatimi veremiyordum zaten. Hep bende kalýyordu. Beceremedim, kahveyi býraktým.
Sen en iyisi mi resim kursuna yazýl dediler. Belediyenin korosuna da katýlabilirmiþim. Bende sanatça naifliði, sanatçý duyarlýðý, daha da ötesi yetenek yok. Kendime yeni iþler icat ettim. Sabah evden çýkýp Pasafort’a Toprak Mahsulleri Ofisine gidiyorum. Ýki kilo pirinç, bir kilo da nohut alýp geliyorum. Haftanýn bir günü Yeþilova’ya pazara gidiyorum. Enginar karaciðere iyi geliyormuþ. Çamdibi pazarýndan da çok güzel yaðlý beyaz peynir alýyorum. Bizim köylü Selami’nin Altýndað’da dükkaný var. Kokluca mezarlýðýný geçince bankaya varmadan önce. Kýþýn bir saat kadar onun yanýna uðruyorum. Bir gün çaylarý o söylüyor. Ertesi gün ben... Havalar ýsýndý artýk. Dükkanýn önün bir sandalye atýyorum. Gelip geçene bakýyorum. Eve dönerken de fýrýna uðruyorum. Tam buðday ekmeði yemeliymiþim. Beyaz ekmek zehir kadar zararlýymýþ. Kaldýrýmda oturup gelen geçene bakmak insanýn aklýný oyalýyor. Hayal kurmanýn yaþý, emeklisi, çalýþaný olmaz. Kýzýn düðün borçlarý bir bitsin. Belki Ege’de küçük bir sahil kasabasýna giderim. Kendime küçük bir yer alýrým. Bir de aðaçtan küçük bir kulübe ayarladým mý? Yeter de artar bile. Þimdilik hayallerimi kendime saklýyorum. Evdekilere söylesem týlsýmý uçar, nazar deðer. Þimdi hiç sýrasý deðil ama oðlum, baba ben evlenmek istiyorum deyiverir.
MAYIS 2019
Ýzmir Seyfullah