Ýlk yazdýðým þiir þöyle baþlýyordu

''Yüreðimdi sanki güvercindi
salýverdim onu
bir sevgiliye takýldý kanadý kolu
adý neydi sormadý
derdi neydi üzerinde durmadý
seviyordu sadece bunlara aldýrmadý''

Kimse beðensin diye yazmamýþtým o dizeleri
ama bu kýzlar
iþte insaný böyle zorla þair yaparlar...

Bahçelievler'in aðaçlarla
parklarla güvercinlerle dolu sokaklarýnda
delikanlýcýlýk oynuyorduk bir baþýmýza...

Sigaraya yeni baþlamýþ
bilardo toplarý birbirini tuþlamýþ
o kýzý ben gördüm önce oðlum
Esma ilkin benden hoþlanmýþ...

''Ya boþ ver Ahmet
bir kýz için birbirimizi yemeyelim''

Yarýn yazýlý var edebiyattan
biz daha parklarda sürtüyoruz
bu gidiþle kâm almamýz zor hayattan...

Mefulü mefâilü fâilün
ah bir de ezberleyebilsek o kalýplarý
kim çýkardý bu aruz veznini
ne güzel gidiyorduk Orhan Veli'den
Attila Ýlhan'dan Nazým Hikmet'den
liseyi bir bitirsek de kurtulsak þu dertten...

Ýlk yazdýðým þiirde ismi geçmez o kýzýn
kod adý Ispartalý
babasý aldý götürdü tayini çýkýnca
biz de kalakaldýk baþý dumanlý...

Ayaklarýmýz yere basmasa da
baþka insanlarý çok fazla kasmazdýk
aklýmýz beþ karýþ havada
yine de niye çabuk eskirdi bu pabuçlar
bir türlü anlayamazdýk...