Yahþi Yalý’nýn denizi çok güzel, çok seviyorum. Hayatýmda ilk denizi Ayvalýk, Küçükkuyu köyünde gördüm. Ýlk algým nasýldý hatýrlamýyorum, 5 yaþýndaydým. Sonrasý hep Akçakoca’ya, Karayollarýnýn kampýna gittik. Eniþtem, teyzemin eþi, karayolcuydu, 4. Bl. Md. çalýþýrdý ve dolayýsý ile bu kampa teyzemlerle, anneannemlerle, kuzenlerle çok giderdik. Yüzmeyi orada, dalgalý denizinde öðrendim. Ortaokul yýllarýmýn sonrasý hayatýma Bodrum girdi.

Akçakoca gibi bir denizde yüzmeyi öðrenen biri için Yahþi Yalý muhteþem düzdü, yüzmek çok kolaydý. Denize girerken çakýl taþlarýna basardýnýz, gözünüzle pýrýl pýrýl denizin dibini görürdünüz o günlerde. Biraz ilerleyip kendinizi Bodrum’un serin sularýna býraktýn mý, iþte tadýna doyum olmaz anlar, küçük ama oldukça doyurucu mutluluklar. Bu tatiller aile ile birlikte olunca ayrý, apayrý güzel olurdu. Öyle kumsallarda þezlong falan olmazdý, kuma örtünü serersin, hatta kocaman örtülere aile boyu yerleþirsin. Doðayla iç içesin, denizi, kumu, güneþi harika bir histir. Güneþ seni ýsýtýrken sadece bedenin deðil ruhun da ýsýnýr. Kumsal sohbetleri ayrý, tadýna doyulmazdý o günlerde. Anneannemi kuma gömerdik mesela.

Karþýda Ýstanköy adasý. O günlerde kimse Ýstanköy’e Kos demezdi, yýllar sonra Ýstanbul sosyetesi gelince sanki bir maharetmiþ gibi Kos denmeye baþladý adaya. Hatýrladýðým kolu kopmuþ bir balýkçý vardý, sanýrým mübadele döneminde ya da sonrasýnda Türkiye’ye Yahþi Yalýya gelmiþ, hep karþý adaya bakýp iç çekerdi, evimiz orada diyerek. Kolunu balýkçýlýk yaparken kaybetmiþti. Ýlk “Yýlmaz Güney Yunanistan’a yüzerek gitmiþ” sözünü duyduðumda onun bu kadar yakýn bir ada ve Ýstanköy olduðunu bilmiyordum. Horoz ötse sesini duyarsýnýz.

Sahilde, kumsalda uzanýrken, yanýnýza çingeneler yaklaþýp “Fal bakarým, bakla açarým” derler, sizde baktýrýrdýnýz. Babam böyle bir fal baktýrmýþtý da, unutmam, annemle olan o kýsa tatlý atýþmalarýný. Sahile her þeyinizi býrakýp giderdiniz denize, kimse kimsenin hiçbir þeyine dokunmazdý. Hýrsýzlýk ayrý bir boyutta bugünün dünyasýnda, insanlar birilerinin geleceðini bile çalýyor umursamadan. Suyu nasýl getirir içerdik hatýrlamýyorum. Pet þiþeler çok sonrasýnda girmiþti hayatýmýza çünkü. Galiba cam þiþelerle getirirdik ve cam bardaklarla içerdik. Sepette öðlen yiyeceklerimiz olur, öðle yemeðimizi sahilde yerdik. Duþ almadan akþama kadar sahilde nasýl vakit geçirirdik bilmiyorum. Akþam sahilde tek bir çöp göremezdiniz, herkes çöpünü toplar giderdi. Akþamlarý sahilde kumsalda yürümek ayrý keyifliydi, þarkýlar mýrýldanýrdýk, yakamoza bakarak.

Sonrasý bir süre Alanya, Manavgat, Side sahillerine gittik bizde modaya uyarak. 2-3 yýl sonra yelkeni yine Bodrum’a çevirdik ailecek. Aslýnda bunun bir sebebi vardý, aktaracaðým sonra. Çalýþmaya baþlamýþtým. Kalýcý mekanýmýz ismini veremeyeceðim Pansiyon. 80’li yýllarýn sonlarýydý. Yahþi Yalýda öyle þimdiki gibi marketler yok, Bakkallar var. Kaktüs Motel var, Ilgýn Motel var, yani moteller ve Pansiyonlar, öyle büyük oteller ve tatil köyleri yok, Bodrum Ankaralýlarýn tercihi hala. Çalýþmaya baþladýðým için tatillerim daha kýsa. Ufak þeylerden mutlu olan insanlardýk ve Bodrum þimdiki gibi beton þehir olmamýþtý, bakir ve çok sevimli bir köydü hala..

Devam edecek.