Sonra ;Acıyı gördüm,tanıdım…
Üzüntü iki yürek arasında ki eğreti duvar
Küskünüm sana;Ey Tagore…
‘’Bırak dünya sana gelecek yolu bulsun’’demiştin…
Kimse kimseyi bulmuyor,Acı sevgiye dönüşmüyor
Alıştığın gidince, herkessiz kalıyormuş insan
Acıyan benim,Acıtan da.

Sonra; Susmak gibi zifiriye düştüm…
Gülüşlerimiz hep kahır ile sınandı
Küskünüm sana;Ey Aragon…
‘’Ölemem ,ölemem ben;ölen unutur seni ‘’ demiştin…
Güzel gözlerim vardı bu derde düşmeden önce
Ne ölen var, ne unutan
Ölmeyen de benim, unutmayan da.

Sonra;Yerlisi olmadığım şehirlere yerleştim…
Bitince hayaller; kalakaldı dilimde koca bir hayırlısı
Küskünüm sana;Ey Neruda…
‘’Seni sevdiğimi bileceksin,sevmediğim zaman’’ demiştin…
Aşk iki kişi ile sahnede,kaybeden ile Hiçliler ülkesinde
İnsan yorula yorula yontar,kırıla kırıla büyürmüş
Yontulan da benim, Büyüyen de.

Sonra;Safran bir güze,bağbozumuna ulaştık
Şimdi gelmesin ,şimdi gelemesin diyen hüznüm var
Küskünüm sana;Ey Poe..
‘’Hiç olmazsa öldüm,Senin uğruna öldüm’’ demiştin…
Çıkmaz sokaklar köre talim,engereğe rehber
Daimsiz değildir bu acılar,Nasipçe atanırmış insan
Biraz mavi,Çokça yeşil,Çil’ce Zindan da.

Servet ALKAN
27.10.2021/Malatya