Savaþ, korku, ölüm!..

Bizim kuþak pek bilmez bu üç sözcüðün anlamýný!..Çünkü bizim kuþak uzak doðduk,uzak yaþadýk bu güne kadar bu üç sözcüðe hayatý...Ama bugün farklý!.Bugün tanýþtýk onlarla...Önce adýný öðrendik, sonra da anlamýný!..Gerçi okumuþtuk tarih kitaplarýnda;kaç meydan savaþýný kazandýðýmýzý, kaçýný kaybettiðimizi...Kazanmak neydi? Kaybetmek neydi? Bir türlü anlayamadýk ikisinin de ayný þey olduðunu. Neden kazanmýþtýk sanki Mohaç’ý,Preveze’yi;Varna’yý,Malazgirt’i?...Ve neden kaybetmiþtik Prut’u, Ýnebehtý’yý, Ankara’yý?!..Hem kazandýklarýmýzla, hem kaybettiklerimizle akmadý mý kanlarýmýz?!..Aðlamadý mý analarýmýz?! Yýkýlmadý mý ocaklarýmýz?!..Yanmadý mý sular bile!...Bu pencereden bakýnca ‘savaþ bana göre deðil!’ demek geçiyor içimden. Üstelik tarihin o sayfalarýný okuduðum, öðrendiðim için piþman oluyorum...Bana ne savaþ denen illetten!..Ben insan gibi yaþamak istiyorum sadece; kendime göre özgür, kendime göre nefes alarak...Televizyonun savaþý anlatan bütün kanallarýný kapatýyorum bu yüzden...

Lakin!..

Kurtuluþ Savaþýmýzýn neden yapýldýðýný; bana neler kazandýrdýðýný düþünüyorum; içim açýlýyor...’Bu savaþý iyi öðrenmeli, iyi ezberlemeli ve öðretmeliyim’ diyorum. Çünkü özgürlüðümü yeþerten, bana yaþama hakký veren, insan olma bilinci kazandýran, çaðdaþlýk yolunda ýþýk tutan bu savaþlar hiç unutulmasýn istiyorum.

Ve bugün 19 Mart 2003!..Yeni bir savaþla tanýþan Dünya korku içinde. Soyutlamak olur mu hiç, ben de korkuyorum. ”Yurtta Sulh, Cihanda Sulh” diyerek milletime barýþ yolunda ýþýk tutan sözlerin sahibini düþünüyorum ; yalýn,kendimce...Özür dilerim Atatürk’üm! Sana verdiðim sözü tutamadým bu kez..Öyle bir çýkmazýn içine sokuldum ki, duyma istersen!...Çanakçýlar, çanak yaptý çanak isteyenlere yani;..senin bana emanet ettiðin yarýnlarý düþünmeyip...Ýþte 19 Mart 2003!..Ýþte savaþtayým!..Kaç ocak yýkýlacak, kaç can düþecek topraða?!..Kaç ana aðlayacak; kaç sevda bitecek ölümle!?..Kaç çocuk anasýz babasýz kalacak; yada, kaç anne baba çocuksuz!?...Susacak þüphesiz kuþ sesleri, daðlar yýkýlacak, toprak yarýlacak...Þehirler, köyler, kasabalar yok olacak hatýralarla beraber...Biliyorum Atatürk’üm!!..Senin ayaklarýn, senin gözlerin, senin ellerin,senin düþüncelerin ateþler içinde kalacak bir daha!..Affet bizi lütfen!..Affettiðini bilelim ki; çýkar bizi bu savaþýn içinden...

19 Mart 2003 ya bu gün!..

Sadece bir kez dokunup geçtik savaþ denen illete; 1974 Kýbrýs Çýkartmasý’nda. ”Ayþe tatile gitmiþti”, hala da dönmedi oradan!...Özlemedik (di) zaten.. Ayþe’miz orada ama, ”GÝT ARTIK” diyenler çoðaldý bu günlerde..Ne halse!..Geri gelip gelmemesi konusunda “çanakçýlar” karar veremedi gitti bir türlü!..Diril be Atatürk’üm!..Diril de bir yol göster bize!..Sen olsan ne yapardýn?

Benim ilk korkum; senin öldüðünü öðrendiðim gün duyduðumdu..Yani ilk okulun, ilk sýnýfýnýn 10 Kasým günü!..Ýlk þiirimi okurken aðlamýþtým!..Her damla gözyaþýmda, seni kocaman bir deniz yapýp yüreðimde sakladým...Köpük köpüktü bakýþlarýn dalgalarýnda beyaz!...Masmaviydi uzaklarým!..Çýðlýklarýnda bile barýþý soluyordu martýlar!...Balýklar kadar hürdüm!...Lütfen!..Çýkar beni bu denizden; bir daha aðlayayým!..Aðlayayým ki yeniden bir deniz ol bana, yeniden sil gözlerimi!...Seni, ellerini, milletimi saran kollarýný, fikirlerini unutmayayým!..Fikirlerinin derinliðine at beni!..

Bugün 19.Mart.2003!..Bugün ikinci kere korktum!..Hani muhtaç olduðumda imdadýma yetiþen damarýmdaki kan var ya; onu çaldýlar bugün! Gene aðladým!..Barýþa maya olamadýðý için!...

Ölüm beni korkutmaz elbet!
Özgürlüðüm, topraðým, bayraðým içinse eðer!..

Ölüm beni korkutmaz elbet!
Onurum, namusum, bebeðim içinse eðer!..

Ölüm beni korkutmaz elbet!
Ýnsan gibi yaþayýp, insan gibi topraða düþtümse eðer....

Oysa bu gün son kez korktum ölümden;
Çocuk olup aðlayamadýðým için,
Kuþ olup uçamadýðým için,
Balýk olup yüzemediðim için,
Aðaç olup açamadýðým için,
Barýþ olup saçamadýðým için....

Ey koca insan!..
Ey çaða mührünü vuran!..
Ey topraðým: Anadolum, Trakyam!..
Ey kanlarý ay olup, yýldýz çakan!...
Ey alýnyazým, kývancým, gururum!..
Ey tarih bildiðim tek dostum; Atatürk’üm!
Mustafa Kemal’im; Paþam!...

Baðýþla ve sil gözlerimi...
Yüzüne bakamýyorum bu akþam...

Bu akþam,
Sabah olur mu hiç!?..
Doðar mý güneþ, heybesinde hayat ve barýþla gülerek
Yemyeþil daðlarýn ardýndan!..

Sana soruyorum Atam (!)!....
Lütfen yanýtsýz ve çaresiz býrakma beni!..