Çok uzun zaman olmuþtu görüþmeyeli. Çok uzun zaman... Çekip gittiði gibi, týpký o gün gibi, çýkageldi....

Bir Pazar günüydü...Bütün gün konuþmamýþtýk. Ben zaten o gün unutmuþtum onun sesinin rengini...Kül rengi bir rüzgar alýp götürmüþtü onu.....Geriye de sessizlikten baþka bir þey kalmamýþtý....

Bir Pazar günü, akþam üzeriydi... Mutfaða girdim... Çekmeceden annemin bana vasiyetnamesinde býraktýðý tek mirasý çýkardým... Ayrýlýk Usulü Elmalý Pastanýn tarifi... “Elmalar soyulup, ince dilimler halinde doðranýr. Pasta kalýbý yaðlanýr ve içine galeta unu serpilir. Ayrý bir yerde yumurtalar iki yüz gram þekerle çýrpýlýr. Kakao, eritilmiþ tereyaðý, kabartma tozu ve un eklenip karýþtýrýlýr. Hamur tepsiye yayýlýr, üzerine elmalar dizilir. Kalan þeker elmalarýn üzerine serpilir. Yüz seksen derece ýsýtýlan fýrýnda yarým saat kadar piþirilir. Ve pasta fýrýndan alýnýp soðumaya býrakýlýr...Pasta soðumaya býrakýlýrken bembeyaz bir örtü serilir masaya... Ýki çatal, iki býçak, iki tabak, iki kadeh, buz kovasýnýn içinde bir þampanya ve çiçekli peçeteler ve kýrmýzý mumlar muntazam bir þekilde yerleþtirilir... Küçük bir hediye paketi býrakýlýr masanýn üstüne....Pikaba, Brahms’ýn piyano konçertosu konur... Pastanýn soðumasý için beklenir... Birkaç sigara içilir,beklenir... Plak biter, beklenir....Küllükler dolup taþar,beklenir....Mumlar söner, buzlar erir, beklenir....Þampanya açýlýr, beklenir.....Þampanya biter, beklenir... Gözleriniz kan çanaðýna döner, beklenir....Tan aðarýr....Tanlar aðarýr, beklenir...., artýk pastanýz servise hazýrdýr..............Afiyetle yenilir................” Önlüðü taktým. Malzemeleri çýkardým....Elmalarý kestim biçtim, pasta kalýbýný yaðlayýp içine galeta unu serpiþtirdim, ayrý bir yerde ama yine mutfaðýn içinde yumurtalarla iki yüz gram þekere kakaoyu, yaðý, kabartma tozunu ve unu da ekleyip çýrptým, çýrptým, çýrptým...... “Annecim, çýrpýnýyorum bir türlü tarif ettiðin gibi olmuyor.....onun gittiðini biliyorum annecim...ayak seslerini duydum....daha ne kadar çýrpmam gerekiyor.... çýrpýnýyorum annecim, çýrpýnýyorum ama bir türlü olmuyor.....kül rengi bir rüzgar alýp götürdü onu....sen istediðin kadar rüzgarýn rengi ‘yoktur’ de, ama var annecim ve bu rüzgar her geçen gün biraz daha karaya çalýyor...” Hamuru tepsiye yayýp, üzerine elmalarý dizdim. Kalan þekeri elmalarýn üzerine serpiþtirip yüz seksen derecede ýsýtýlan fýrýnda yarým saat piþirdim... Ve pastayý fýrýndan alýp soðumasý için bekledim...

Bir Pazar günü, akþam üzeriydi... o gün mutfaktan hiç çýkmadým.....

Þimdi o pastanýn tadýný hatýrlamýyorum bile, zaten o pastadan da bir daha yapmadým... Yeni pasta tarifleri buldum, soðumasý için beklenilmeyen hiç bekletilmeden yenip tüketilen.....

Kapkara bir rüzgar alýp savurdu beni. Sen istediðin kadar rüzgarýn rengi “yoktur” de annecim...Bütün renklerimi, bütün seslerimi rüzgara kaptýrmýþtým. O geldi...

Çok uzun zaman olmuþtu görüþmeyeli. Çekip gittiði gibi, týpký o gün gibi çýkageldi. “Kilo almýþsýn” dedi........

“Annecim, pastanýn soðumasýný bekleyen o eski benden eser kalmadý, senin kadar bile olamadým, ne vasiyet býrakacaðým biri var ne de vasiyetime yazabileceðim bir pasta...”
Zehra Erkuþ

3Ekim 2001