Makyajımı tazelediler. “Hazır mısın?” diye seslendiler dışarıdan. Hazır olmasam da bir şekilde başlamak gerekirdi.

“Motor! Kayıt!”

Kapıdan dışarı çıktım. Birkaç adım yürüdüm. “Kes” dedi yönetmen. “Daha ağır yürüyeceksin. Unutma; canın sıkkın, yalnızsın, yetişmen gereken hiç bir yer yok.” Haklıydı, hızlı yürüyordum. Çünkü bir an önce bitmesini istiyordum. E, madem böyle istiyordum, o zaman rolümün gerektirdiği gibi davranmalıydım.

Adamın birine saati sordum. Yaz günlerinin avantajı. Kollar çıplak olduğu için saatin kimde olduğunu uzaktan kestirebiliyorsun. Çok hızlı yürüyenlere saat sorulmaz. Adamın hızını kesmek düşüncesizlik olur. Gerçi hayatımda şimdiye kadar hiç kimse saatin kaç olduğunu söylememezlik etmedi ama söylemeyebilirdi de. Aynı şekilde sigaram için ateş istediğimde de kimse vermemezlik etmedi. Adam saatin kaç olduğunu söyleyip gitti ve ben hiç dinlememiştim. Saatin kaç olduğu umurumda değildi. Laf olsun diye sormuştum. Anlaşıldı mı acaba? Anlaşılmış olmasını ümit ettim. Yoksa ta en başa dönmek ve hatta makyajım bayatlamadığı halde tazeletmek zorunda kalacaktım ki sümüklü bir kız çocuğu, “Güzel ablam, menekşe gözlü ablam, bir selpak alsana be ablam” diyerek yolumu kesti. Çantamdan bozuk paraları çıkarıp bir paket aldım. Pakedi açıp bir tanesini kıza uzattım. “Al” dedim, “bununla o burnundaki sümüğü sil” Hünkürme sesini duymamak için hemen uzaklaştım. Tam köşeyi dönerken ardıma bakma gafletinde bulundum. Kız, sanki hayatında ilk defa sümük görmüşcesine mendiline bakıyordu. “Ben bunları mı yalayıp yutuyordum” diye kendi kendine soruyordu anlaşılan. Bütün günümü aç geçirmek istemiyordum. Bu yüzden sümüklü düşüncelerimden uzak durmaya çalıştım.

“Buyrun abla, içeride boş yerimiz var”
“İyi” dedim. “Buyuralım, boşluğu dolduralım”

İçeri girince önümdeki adama “pardon” dedikten sonra sola dönebileceğim ve küçük bir adımla tezgaha doğru ilerleyebileceğim kadar bir boşluk vardı elbet. Bunu inkar etmiyorum. Ama ‘boşluk’ kavramından ne anladığımızla ilgili bir problem olduğu kesin...

Komiklik olsun diye miydi bütün bunlar? Ben yokum evime gidip dünden kalma yemeğimi yiyeceğim ... Sonra çay demleyeceğim...Sonra ‘Yakup’a sesleneceğim..."Yakup!".... Yakup, bana kurbağaları anlatacak, ben de ona... “ben neyi anlatsam ki Yakup’a?... İyisi mi başa dönelim. Makyajımı tazelesinler, kapıdan dışarı çıkıp yürüyeyim... Vitrinlerdeki babalar günü şenliklerine katılıp şenlenemeyim. Babam yıllar önce öldü. Şimdiki babamla aramızda sadece organik bağlar var...

“Bir tane kaşarlı tost lütfen”
“İçecek bir şey alır mısınız?”

Bir ayran alırdım ama dökebilme ihtimalim fazla olduğu için istemedim. Yanımdaki adam lıkır lıkır içiyordu ayranını. Uzun boyluydu ve bardağına hakim olabiliyordu. Yine bir durum komedisi yaratılmaya çalışılıyordu anlaşılan. Bana hiç komik gelmedi. Keşke en başa dönseydim ya da hiç başlamamış olsaydım da sadece evime gidip uyusaydım. Ama kaprisin nasıl çekilmez bir şey olduğunu da biliyordum!!! Başladığım bir işin sonunu getirebilmeliydim Ve biz bu işin en başlarındaydık hala. Daha kaşarlı tostum hazır olacak da parasını ödeyeceğim de buradan çıkıp yolda yiyeceğim. Sonra sırf laf olsun diye tramvaya binip Tünel’e gideceğim. Aynı yoldan, bu sefer yürüyerek geri döneceğim. Yolda uzun yıllar görmediğim, seramik ile uğraşan bir arkadaşımla karşılaşacağım Havadan sudan topraktan konuşup, ayrılacağız. Ben dönüşümüme devam edeceğim. Sanki bir yere gitmişim gibi. Vaha’ya çıkıp kahve içeceğim. Defterimi açıp bir şeyler yazacağım.

“Kaşarlı tostunuz hazır abla”
“Kes” dedi yönetmen. “Unutma; daha ağır olacaksın, yetişmen gereken hiçbir yer yok...”

“Kes oğlum kes, döner kes... Nereye daldın yine öyle?... Bak müşteri bekliyor... Kovacağım valla seni işten o zaman göreceksin gününü.”
“Kovarsan kov”
“Çık dışarı!”

Kapıdan dışarı çıktım...



2000/Mayıs