ÇÖL ÇİÇEĞİM

Şimdi kurşunlar ziyaretine gelir
Ve tanklar geçer üzerinden
-Sense Kelebekleri, Uğurböcekleri beklersin.
İstersin arılar bal alsın çiçeklerinden…
Acımasız vicdanların güdümünde
bombalar yağar
entrikacılar eseri uçaklardan üzerine
sen ki…tükenen insanlığın
kahpece, kalleşçe, câhilce
fedâ ettiği son kurbanısın
kendini insanlığın efendisi sanan;
ihtirasın, tamahın, isyanın son kölesine.

-biliyorum acıdır sızlatan içini
ve yaralarındır seni ağlatan
paylaşmak isterim paylaşamam
ne kederini ne sevincini
ama kanlı yaşlar boşalır
insafımın,
vicdanımın gözlerinden.
Ve hıncım…
ve hırsım…
ve isyanım başkaldırır
böylesine kirli bir amaç için öldürüldüğüne
ve kefensiz toprağa gömüldüğüne.

Vücudumun her yerinden
seninkinden daha derin yaralar çıkar
- yaralar ki sızlayacağı âşikâr
topraktan da ötede.
Depreşir sürekli hicrânım
tesellisi olmayan bir mâtemde.
Ümit etme ve boşuna bekleme
yok bir tâne bile yürekli.

Niye bakamam çöl çiçeğim?
ağlamaktan mı
yoksa…yoksa..!
başka bir sebepten donuklaşmış gözlerine
niye tutamam
kar beyaza dönmüş ellerini
ve isterim okşamayı kıpkırmızı olmuş
-ne zaman olmuşsa..!?
saçlarını okşayamam…

Beni affet çöl çiçeğim
beni mâzur gör
diyemiyorum…
Yüzüm yok senden bir şey istemeye
kopup gittiğin halde benden imdat isteyerek
gözlerim göre göre
bir şey yapamadım
sana kurşun sıkana karşı çıkmak şöyle dursun
uzanıp elinden bile tutamadım;
nasıl sığdırabildimse insanlığıma
ve nasıl sindirebildimse içime?

şimdi pişmanlıklarla doluyum
yol göster
ya da işâretler bırak geride
bir gün
sevinerek gittiğin gibi
gittiğin yere
bende geleyim yüreğimde
demet demet kırmızı gül çiçekleriyle.